Każda z nas ma demony przeszłości. Grubą, Głupią, Leniwą, Bezwartościową, Niekochaną. Czy możemy coś z nimi zrobić?

Siada obok mnie piękna, szczupła dziewczyna. Ma długie blond włosy, piegi na twarzy, łagodną urodę, delikatny makijaż. Patrzę na nią, aż w końcu natykam się na jej wzrok. Znacie to uczucie, gdy zostajecie przyłapani na gapieniu się i staracie się bezskutecznie odwrócić wzrok w inną stronę? Nagle dziewczyna rzuca w moim kierunku „Uważa Pani, że powinnam pojechać na kolejny zjazd absolwentów?".

6 klasa. Po dwóch latach przywykłam już do swojej roli w społeczności szkolnej. Uczyłam się najlepiej w klasie, co dodatkowo wzmacniało zachowania moich rówieśników. Każda moja piątka była okupiona serią żartów i przytyków. “Dostała piątkę z litości, bo jest taka gruba i głupia, że nauczycielowi jest jej żal”. Przywykłam. Ona-Gruba przyjmowała wszystko na siebie. Sama, nielubiana, bezbronna.

Poszłam do nowej szkoły. Wydawało się, że Ona-Gruba już zniknęła. Niestety, nie można pozbyć się tego co kształtowało cię przez tyle lat. Wtedy musiałam się nauczyć żyć z nimi dwiema. One są ze mną do dzisiaj.

Dopiero po kilku latach terapii zdałam sobie sprawę, że one we mnie istnieją i nie umiem bez nich żyć. Chociaż wolałabym żeby Ona-Gruba zniknęła, to wiem, że nie ma na to szans. Jednak z każdym dniem, z każdym sukcesem, udanym związkiem Ona-Chuda jest silniejsza.

Nerwowo rozglądałam się dookoła. Szukałam znajomych twarzy. Oto oni. Stali w kółku i śmiali się głośno. Nagle z tłumu wyłoniła się moja koleżanka wołając, żeby zobaczyli kto przyszedł. Wyobraźcie sobie moje zaskoczenie, gdy okazało się, że oni prawie się nie zmienili. Jedni przytyli, inni zaczęli łysieć, mieli zarost, byli wyżsi, ale to wciąż oni. Ci sami.

“Co słychać?”, “Tak dawno Cię nie widzieliśmy”, “Jak super wyglądasz!”, “Jezu jaka jesteś śliczna”. Zarzucona gradem pytań, zaczęłam opowiadać o sobie. Mówiłam, a oni zachwyceni moim życiorysem słuchali. Nikt mnie nie oceniał. Wręcz przeciwnie, wszyscy byli zaskoczeni, że mam takie ciekawe życie. Zaczęłam myśleć “jak to możliwe, czy tylko ja pamiętam jak bardzo byłam nielubiana i gnębiona”. Nie wiem. Nie dostałam odpowiedzi na to pytanie, bo nie zadałam go. Nie miałam odwagi.

Nikt mnie nie przerosił. Nikt nie wspomniał o tym co się działo. Jednak widziałam, że w ich oczach odbija się Ona-Chuda. Ta druga zniknęła. Z każdym nowym pytaniem, Ona-Gruba stawała się mniejsza. Czy na prawdę potrzebowałam potwierdzenia swojej wartości w oczach tamtych ludzi? Chyba tak. Chyba to właśnie pomogło mi zrozumieć, że moja trauma dała mi zdolność do przezwyciężania trudności, do walki o swoje, do parcia do przodu i niepoddawania się. Po tym spotkaniu Ona-Gruba nadal ze mną była. Jednak teraz nie jest tą gorszą. Teraz ją rozumiem i wiem, że potrzebuje więcej troski i miłości. Wiem, że ona potrafi być szczęśliwa. Po 15 latach pojechałam na zjazd absolwentów. Nowa ja. Nowe my. Gruba i Chuda. Dostałam zaproszenie na następny zjazd. Myśli Pani, że powinnam pojechać?

Chyba za to, że zawsze mnie motywowała, do tego żebym nie czuła się ponownie tak, jak w szkole. Za wszelką cenę chciałam uniknąć tych uczuć, które wtedy były ze mną. To było moją motywacją. Nigdy na to tak nie patrzyłam, ale to w sumie to Gruba, codziennie, delikatnie popychała mnie do przodu. Nie była celem. Była tym czego chciałam uniknąć. Myślę, że nawet ją lubię. Chyba też trochę mi jej żal. Dużo wycierpiała, ale tylko ja mogę jej pomóc.

Każda z nas ma swoje demony przeszłości. Jedna ma tą Grubą, którą tylko ona widzi co rano w lustrze. Inna ma swoją Głupią i ciągle czuje, że nie potrafi jeszcze wszystkiego zrobić tak dobrze jak powinna. Są też Leniwe, Bezwartościowe, Niekochane... Jest ich wiele. Czy możemy coś z nimi zrobić?