Szariatu szariatu

Mierzi mnie jednak, gdy w związku z powyższym wciska mi się na siłę w ramiona inną brutalną siłę o niezachwianych przekonaniach, tym razem bogoNASZOojczyźnianych. Że wóz albo przewóz, Rafalala w pakiecie z Wuppertalem, jak się pionu nie złapie, to jednostkę należy spionizować. Że jeśli nie kocham multikulti miłością bezwarunkową, to takąż miłością obdarzę przyszłego łysego zięcia. I nie mówię o Łońskiej, ale o ogólnym, sączącym się rozlaźle zewsząd klimacie na powrót do narodowych korzeni.

I jeszcze wciska mi się zupełnie jak jakiej pierwszej lepszej. Każe się mi się na hurra oburzać i przerażać. Każe mi się być za albo przeciw, bo popatrz popatrz co będzie. A przecież panowie z nagrania nie musieli „ukrywać swoich napastliwych, lustrujących spojrzeń”, bo nie były ani napastliwe, ani lustrujące. Jak dla mnie (poza oczywistymi wyjątkami, nie przekraczającymi ilościowo tego, co spotykamy u nas) patrzyli na panienkę jak na kogoś, kto ma kurę na głowie – nie ma w tym nic dziwnego, skoro szła ulicą głośno mówiąc do trzymanego przed twarzą telefonu. Też się zawsze gapię na takich ludzi.

W dodatku macha mi się przed twarzą córką moją, dotąd potencjalną, teraz całkiem zmaterializowaną, straszy się mnie losem jej dobrostanu i łechtaczki, co mnie wpienia jak niewiele rzeczy na świecie. Mam wybrać prawomyślnego polskiego Janusza, chłopa na schwał, co to w pysk dać się nie boi z pieśnią na ustach, bo tylko spocona, twarda, przetrawiona wódką swojska zaraza jest w stanie przeciwstawić się zarazie arabskiej. Co? Że nie chcę ŻADNEJ zarazy u mnie w domu? Że wara od moich dzieci i ich wyborów, niezależnie od tego, czy temu wyborowi będzie Sławoj czy Abdul? Głupiam i nic nie wiem o życiu. I jak przyjdą podpalić dom, to się obudzę z ręką w nocniku.

Może. Liczę na to, że ktoś mnie wtedy uratuje. Ktoś, nie coś. Kazimierz, nie ONR. Ideologie w ogóle w starciu z rzeczywistością podejrzanie często dają nogę.

Ostatecznie każda pięść ma imię.