Mężczyźni do rąbania! Mężczyźni do przytulania!

Mądrość ludowa powiada, że kto ma pilota ten ma władzę. Wiemy też skądinąd, że partia raz zdobytej władzy skora oddawać nie była. Przysłowia mądrością narodu, ale czasy się zmieniają a i my wraz z nimi.

Dlatego przejdźmy na chwilę na autopilota i spójrzmy, Drodzy Ojcowie, na wszystko, co wspólnie nam się przydarza przy wychowywaniu naszych dzieci.

Chłopaki walczyli na wojnach, polowali, konstruowali cuda techniki a cała ludzkość patrzyła na nich z podziwem. Aż tu przyszła wielka rewolucja, w której dziewczyny doszły do głosu. I już nic nie miało być takie jak kiedyś.

Autor artykułu jakby się obraził na to, że do pędzącego wagonu przemian obyczajowo-kulturowych załapały się tylko One. Jeśli tak, to należy zadać sobie pytanie: jak to się stało, że dostaliśmy w tym biegu, Panowie, zadyszki znacznie szybciej niż Panie?

Czas, w którym ojcowie z wyżyn autorytetu emanowali mądrością życiową minął bezpowrotnie. Siekiery, włócznie i maczugi stoją najczęściej oparte o ściany w kanciapach i rdzewieją. I nie ma od tego odwrotu. Bardzo mi tego z jednej strony szkoda. Jestem przekonany, że pozbawianie chłopców nauki czynności(wiem, że nie za dobre to sformułowanie, ale by wszyscy wiedzieli o co chodzi, postanawiam je tak zostawić) typowo męskich coś istotnego w kształtowaniu ich męskości zabiera.

Lubię patrzeć na facetów, którzy potrafią pomalować ściany, wywiercić w nich otwory na półki a potem naprawić szwankujący rower. To lubię, bo jestem facetem a nic, co z natury męskie nie jest mi obce. I ubolewam, że jednak deficyt smykałki technicznej u mnie widoczny. Ubolewam, a jednocześnie podziwiam to, czego mi brak(tak, można się już śmiać!). Nikt mi tych potrzeb nie wmówił, wiec chyba są ok., prawda?

Specjalizacja pozostaje na drzwiach gabinetów lekarskich, a nie w przypadku wspólnego wychowywania dzieci. Dlatego ojciec współczesny tak do wiertarki skłonny jak i do kąpieli swego dziecka być winien. Ale powinność to zły tutaj leksem, doprawdy. Z wiercenia w ścianie krótką jedynie dumę mieć, chłopie, możesz. Ale jeśli potem dziecię swe wykąpiesz, nieodkryte pokłady czułości i empatii w sobie odkrywać będziesz(mówiąc inaczej-kształtujesz coś, co do przetrwania w dzisiejszej dżungli zwanej globalną wioską niezbędne-kompetencje miękkie). Takim Cię matka natura stworzyła, ale przez lata świetlne patriarchatu nawet nie wiedziałeś, co tak potrzebne Ci do wewnętrznego wzrastania było .

Że to niemęskie? Że lepiej zamiast nazwy ulubionych płatków malca znać na pamięć wszystkie potyczki Ligii Mistrzów? To ja już wolę, zamiast kolejnych odkładających się kalorii po piwie do meczu z kompanami, dowolnie obracać się w kręgu nieśmiertelnych pytań o to, co lepsze: czekoladowe czy cynamonowe z mlekiem na śniadanie dla Antosia. Choćby kosztem ograniczenia ilości spotkań z kolegami we wspólnym kibicowaniu naszej ukochanej drużynie. Bo czas, który tak naprawdę w ten sposób sobie (bo częste bycie z dzieckiem to radość tak dla matki jak i ojca, że, mówiąc Pilchem, powiem coś od siebie) odbieramy - nie wróci już nigdy. A jeśli poskąpimy go teraz, to nie miejmy żalu do nikogo o to, że nasi synowie nie podzielą w przyszłości naszej piłkarskiej pasji.

Zaprawdę, nie przejmą jej dzięki temu, że obserwować nas będą, milczących, przed telewizorem podczas kolejnych sportowych transmisji. A nawet jeśli, to co jeszcze, na poziomie głębszych emocji-pozostawimy im w ten sposób po sobie w spadku?

Przyłączam się do kręgu ojców zagubionych, których zbiorowy portret, chcąc nie chcąc, nakreślił Autor artykułu. Jednak roli pełnej resentymentu ofiary-nie przyjmuję.

Czuję przy tym brak klimatu do rozmów wśród mężczyzn i kobiet o zmieniających się- lub lepiej- odkrywanych, być może po raz pierwszy, swoich potrzebach w byciu rodzicami. Za dużo w nas wzajemnych pretensji napędzanych kulturowymi kliszami, w których ciągle tkwimy.

Zachęcam Nas wszystkich, Panie i Panowie, do Nowego Okrągłego Stołu, przy którym zastanowimy się, o co nam chodzi w tym czasie burzy i naporu. Na początek, niech to będą nasze rodzinne stoły. I pogadajmy jak mężczyzna z kobietą. Może zobaczymy, że jesteśmy, w naszym rodzicielstwie, kimś innym niż nam się dotychczas wydawało.