Dla dobra dziecka?

Przyjaciel mojej żony to mój wróg, napisał Ojciec, Którego Imienia Wypowiadać Nie Wolno. I choć tekst był dla mnie w odbiorze ironiczny i prześmiewczy, niepozbawiony był też sporej dozy prawdy.

Klik-klik
… a tam okazuje się, że jest ktoś, z kim porozmawiać można nie tylko o śmierdzących pieluchach czy garach w zlewie. Kogo interesuje coś więcej niż, co będzie na obiad. Ktoś, kto pyta jak się czujemy (sto lat już nikt o to nie pytał, a jeśli w ogóle to raczej, by sprawdzić czy damy radę 3 torby zakupów samodzielnie na trzecie piętro wnieść, bo tu akurat taki mecz interesujący w telewizji). Ktoś, kto dzieli się z nami wrażeniami o przeczytanej książce (o matko, on czyta!), przesłuchanej płycie (lubi tę samą muzykę co ja!), czy ciekawym artykule, który gdzieś tam w sieci był siedział.

I tak rozmawiamy. Najpierw dziesięć minut, potem piętnaście, pół godziny, cały wieczór, każdego wieczora… smsujemy, mailujemy, telefonujemy i wpadamy w sidła zdrady. Nawet jeśli nie fizycznej (jeszcze), to mentalnej na pewno. Ale jakiej zdrady, przecież to tylko rozmowa?! Mhm… Kiedy już zorientujemy się, co jest na rzeczy (bo przecież nic się nie dzieje, to takie niewinne, to tylko przyjaciel), jest już za późno. Pragniemy też bliskości innej niż bliskość myśli i poglądów.

Dobrze jest, jeśli uda nam się zorientować na czas i chcemy coś zmienić. Nie chcemy wyrzucić partnera obecnego z życia pozbawiając go środków i odchodząc zabierając ostatni komplet sztućców, ale mamy siłę, by zawalczyć o obecny związek, o te lata bycia razem, wspólne chwile, marzenia, plany. Gorzej, jeśli nie chcemy. Kiedy przestaje zależeć, a raczej zależy na czymś zupełnie innym.

Przecież mamy razem dziecko!
A no właśnie, dziecko. I tu się pojawia problem – bo o ile jeszcze o sobie decydować możemy całkiem swobodnie i w zasadzie spontanicznie, najwyżej nas wyzwą od dziwek i ch…, to jednak nad dobrem dziecka warto byłoby pochylić się trochę bardziej. Odejść i narazić je na rozstanie z drugim rodzicem? Zastosować jako narzędzie w walce z niewygodnym partnerem? A może olać temat – młode jest, dostosuje się? A co jeśli nie?

Tak naprawdę podejmując decyzję o tym, z kim, kiedy i gdzie, nie należy tego robić dla nikogo. Oczywiście, trzeba wziąć pod uwagę wszystkie okoliczności, wszystkie za i przeciw. Ale decyzję warto jest podjąć egoistycznie – taką, do której sami jesteśmy przekonani w stu procentach. Nieważne, co myślą inni. Ważne byśmy my byli pewni, że jest właściwa. Tak się nie da? Będzie ciężko, nie ma co ukrywać. Ale jeśli podejmiemy ją dla kogoś: nieważne czy obecnego partnera, czy kochanka, czy też dziecka, a nie będziemy sami do niej w stu procentach przekonani, może się okazać, że za pięć, dziesięć, czy piętnaście lat nasze życie będzie pełne pretensji do tej właśnie osoby, dla której zostaliśmy/odeszliśmy.
A jeśli zdecydujemy się zostać…

Czy da się odbudować nadszarpnięte zaufanie? Czy da się być ze sobą po zdradzie?
Bardzo często nie. Duża część zdradzonych partnerów nawet nie chce słyszeć o takiej opcji. Albo żąda natychmiastowego zerwania kontaktów, co nie zawsze jest możliwe już teraz, zaraz, natychmiast. Często wahamy się, chcemy zawrócić z raz obranej drogi, mamy tysiące wątpliwości.