Dyniowe babeczki

Tradycyjnie z wrześniowego wyjazdu na wieś przywiozłyśmy sporo niezwykłych prezentów od rodziny - cukinie, grzyby, ogórki kiszone, jajka od szczęśliwych, biegających po trawie kur (moja babcia każdą kurę karmi inaczej, do każdej coś mówi), ziemniaki, cebulę i dynie. Oczywiście nie jedną dynię. Worek pełen dyń. Duży worek. Taki worek, do którego gospodarze podczas wykopków pakują ziemniaki. Rodzina na wsi, to jest w ogóle niesamowita sprawa. Nie dość, że mają zupełnie inne podejście do codziennych spraw, żyją porami roku, to jeszcze potrafią cieszyć się naprawdę małymi rzeczami. I to jest wspaniałe. Pamiętam, że gdy byłam dzieckiem i rodzice zamiast w nocy spać, stali w kolejkach po kurczaki czy inne ówczesne delikatesy, to każdy wyjazd na wieś był świętem plonów. Przywoziliśmy ziemniaki, jajka, cielęcinę, czasem było świniobicie. Kiedyś wieźliśmy te dary, bo sklepy były puste i w mieście niewiele było. Teraz jedzenie w mieście jest, ale wciąż wolimy to od cioci czy babci ze wsi. Ze wszystkich darów ziemi staramy się przygotować coś smacznego. Tym razem padło na dynie.