Samotne życie z bliźniętami może dawać wiele radości - pod warunkiem, że nie zapominamy o sobie

W moim pierwszym tekście pisałam o tym, jak poradzić sobie z opieką nad bliźniętami i nie zwariować. Tym razem chcę powiedzieć parę słów o tym, co możemy zrobić dla siebie, by czerpać z tej opieki przyjemność i jeszcze uszczknąć coś dla siebie, niekoniecznie oddając dzieci pod opiekę osób trzecich.

Wszystko to było skutkiem kontraktu, który zawarłam z mężem, a który przypisywał nas do konkretnych ról: mnie do roli Matki i Pani domu, a jego do roli pracownika, który zarabia na dom. Tak bardzo weszliśmy w swoje role i zbudowaliśmy mur, że po roku żyliśmy w jednym domu, ale obok siebie.

Ja wzięłam zbyt wiele na swoje barki i przestałam być atrakcyjna dla partnera, który nie doceniał mojego poświęcenia (bo nawet nie wiedział, ile pracy trzeba włożyć w opiekę nad dziećmi. Po pewnym czasie nie miałam już sił prosić o pomoc, a i on nie wykazywał entuzjazmu, by choć trochę mnie odciążyć. Nie miałam już siły i ochoty być w tej sytuacji żoną i kochanką). Co najgorsze, byłam przekonana, że to jest właśnie model szczęśliwej rodziny, a samodzielne wakacje z bliźniętami, spacery , opieka nad nimi to norma. Słyszałam wiele razy „przecież babcia (moja mama) ci pomaga”! Ale czy młoda żona i matka marzy o tym by na co dzień wspierała ją jej rodzina, czy raczej mąż i najwierniejszy przyjaciel? Znalazłam nawet wytłumaczenie dla tych, którzy próbowali przebić się przez mur, jaki zbudowałam by uświadomić mi, że to nie jest normalne. Ja jednak powtarzałam jak mantrę formułkę: bo mąż ciężko pracuje i tak dobrze zarabia... No a ja muszę się poświęcić, ale tylko przez jakiś czas, potem wszystko wróci do normy.

Otóż drogie mamy nic nie wróci do normy. Jeżeli będziemy jedynie matkami, kucharkami i sprzątaczkami, które nie spełniają swoich potrzeb, nie odpoczywają i nie angażują partnerów w opiekę nad dziećmi i inne prace domowe, to będzie tylko gorzej.

Zaczęłam prosić o pomoc bliskich bo ileż można brać ciągle na swoje barki. Dzięki temu nabierałam sił, cierpliwości i kreatywności, które bardzo wpłynęły na relacje z moimi szkrabami, a dwulatki potrafią dać w kość. Osiągałam również sukcesy zawodowe. Dojrzałam też do trudnej decyzji - zdecydowałam, że nie chcę już tkwić w układzie, który mnie ograniczał i w którym byłam samotna. Dlatego odeszłam od męża. Zostawiłam za sobą wszystko: piękny dom, luksusowy samochód, pieniądze (ufałam wtedy, że skoro przez kilka lat byliśmy dla siebie najbliżsi, a owocem uczucia są dzieci, które są pod moją opieką to uda się bez "walki" stworzyć im odpowiednie warunki - jednak usłuszałam po jakimś czasie, że i tak mi się nic nie należało bo siedziałam w domu i TYLKO wychowywałam dzieci, a jak pracowałam to i tak zarabiałam znacznie mniej). Nie walczyłam wtedy o pieniądze, samochód czy mieszkanie bo wiedziałam, że najbardziej ucierpią na tym dzieci. Byłam już wtedy na tyle silna, że mogłam stworzyć dla siebie i dziewczynek ciepły dom (choć wynajęty) w którym jest czas na zabawę, bałagan, nudę i naukę – czas na wychowanie w pojedynkę. Choć był to najtrudniejszy etap w moim życiu bo wiązał się z tym, że musiałam ułożyć plan dnia co do minuty i sama zając się wszelkimi sprawami od budżetowych po wydawałoby się „męskie sprawy” jak awarie domowe. Choroby bliźniąt związane z pierwszym rokiem w przedszkolu też udało się przezwyciężyć. Było ciężko, ale zdawałam sobie wtedy sprawę, że jestem silną kobietą i dam radę. Uśmiechy moich córek i ich rozwój tylko mnie napędzały.

Ale to był też czas w którym musiałam nauczyć się oddawać dzieci pod opiekę taty i przestać zamartwiać się czy wszystko jest ok, czy tęsknią, czy będą chciały do mnie wrócić (tak drogie mamy, przyznaję się miałam takie myśli – dziś wiem, że zupełnie bezpodstawnie). Paradoksalnie tata zaczął spędzać więcej czasu z dziećmi. Ja robiłam wszystko i nadal robię, by córeczki miały jak najlepszy kontakt z tatą, mimo ran i żalu wzmacniam jego autorytet (bo bardzo kocham moje dzieci i wiem jak ten czas jest im potrzebny).

Drogie mamy! Samotne wychowywanie dzieci może być radosne pod warunkiem , że zaczniemy zmiany od siebie i odpowiemy sobie na pytanie jak chcemy żyć. Jeżeli nie zaczniemy realizować swoich potrzeb, jeżeli nie zaczniemy komunikować się z partnerem i otoczeniem, będziemy popełniali te same błędy w nowych relacjach.

Ja dziś już wiem, że kiedy jestem zmęczona i nie mam siły zrobić dzieciom kolacji, to obok mnie będzie facet , który zrobi to za mnie (a mi przyniesie lampę wina). I wcale nie musi się domyślać, że ma to zrobić, bo ja go o to proszę.

Uwielbiam siebie w roli Matki Polki, ale lubię siebie także jako zadbaną kobietę, która lubi podróżować, biegać i pić wino w fajnym towarzystwie (nawet jeżeli gdzieś obok moje córeczki karmią gołębie i puszczają bańki mydlane). Bo właśnie wtedy jestem najszczęśliwsza. Wszystkim samotnym mamom życzę, aby także osiągnęły taki stan.