Z dziećmi na imprezę? Nie, dziękuję?

Nie ukrywam, że towarzystwo mamy bardzo zabawowe i gdy umawiamy się na weekendowe spotkanie, to każdy liczy się z tym, że będzie alkohol. Czasami więcej, czasami mniej, właśnie o tę ilość się rozchodzi. Pamiętna impreza, która wywołała dyskusję była jedną z tych, na której wysokoprocentowych napojów polało się sporo. Przestrzeni do zabawy dla dzieci nie było zbyt dużo, więc siłą rzeczy uczestniczyły one w imprezie zdecydowanie przeznaczonej dla dorosłych.

W pewnym momencie zapakowałam Dzików do samochodu i zawiozłam do domu (już wcześniej postanowiłam na tej imprezie nie pić) szczerze mówiąc mocno zniesmaczona ich obecnością wśród nas. I nie chce się tu teraz wybielać i pisać, jaką świetną matką jestem, bo to nie moje dzieci spały na kanapie wśród pijanych dorosłych. Moje też kiedyś spały. Tyle tylko, że wtedy, kiedy jechałam z nimi do domu, coś we mnie pękło.

Zdałam sobie sprawę, że moje Dziki siedmio– i dziewięciolatek nie powinni być uczestnikami imprezy, w której dorośli tracą nad sobą kontrolę. I bez przesady, nie było tam drastycznych scen. Ot ktoś wpadł na krzesło, a ktoś w tańcu się zatoczył, ktoś opowiedział kawał nieprzeznaczony dla uszu dzieci, a jeszcze inny przeklną siarczyście. Wiadomo, alkohol luzuje zachowania i język. Dwie lub trzy osoby miały ciężki tydzień i potrzebowały tak zwanego resetu, a była ku temu świetna okazja.

Postanowiliśmy na kolejną imprezę, urodziny kumpla, nie zabierać Dzików. Zgodnie doszliśmy do wniosku, że jeśli chcemy się pobawić i gdy spotykamy się większym gronie, gdzie każdy może zachować się różnie niekoniecznie pamiętając, że wśród nas są dzieci. Pośmialiśmy się, pożartowaliśmy, nie musieliśmy sprawdzać, co robią Dziki i w co się bawią. Było super. Na pełnym luzie.

Oczywiście, że jest druga strona medalu zależna właśnie od ilości alkoholu. Nie jestem zwolenniczką ukrywania przed dziećmi faktu, że alkohol istnieje. Narzucam jednak sobie ograniczenia, gdy one są obok. Sami przyznacie, że co innego wypić lampkę wina, drinka, czy piwo ( w zależności od preferencji i możliwości), niż upić się przy dziecku. Nie tak, żeby bełkotać, ale wystarczy, kiedy dla dziecka zachowujemy się nienaturalnie. Ta nienaturalność, która dla nas jawi się, jako świetny humor, sprawia, że one nie czują się pewnie, tracą grunt pod nogami, zwłaszcza, gdy w przypływie tego dobrego humoru pozwalamy im na rzeczy, których zazwyczaj zabraniamy. Bywa i odwrotnie, zależnie od nastroju, w jaki alkohol nas wprawi.

Musiałam dojrzeć do momentu, by powiedzieć: „Dziękuję, nie piję, przyszłam z dziećmi”. Uważam, że alkohol przy dzieciach jest nadal tematem tabu. Mówi się o jego braku podczas chrzcin, pierwszych komunii, czy urodzin dziecka. Negujemy jego pojawienie się, choć są i tacy, którzy twierdzą, że to nic zdrożnego.