Mam sześciolatka w szkole. Czy słusznie straszą nas wizją dzieci uwięzionych w szkolnych ławkach?

Obserwowałam protesty rodziców, słuchałam argumentów jednej i drugiej strony. Nigdy nie opowiedziałam się po żadnej z nich. Postanowiłam za to sięgnąć po własny rozum. Spojrzałam na mojego Sześciolatka, przyjrzałam się składowym dojrzałości szkolnej, porównałam uczciwie możliwości Dzika z wymogami zawartymi w testach badających zdolność do podjęcia nauki w szkole. Ostatecznie z ciężki sercem stwierdziłam, że nie ma żadnych przeciwwskazań, by Dzika odraczać, by udowadniać, że jest niedojrzały, skoro zgodnie z wszelkimi wytycznym jest. I koniec kropka.

Wtedy postanowiliśmy, że Starszy Dzik spędzi dłuższy czas w przedszkolu, skoro ma taką możliwość. I choć widać było w drugiej połowie roku, że już nudzi się, to mimo wszystko obserwując go miałam świadomość, że przez ten rok osiągnął większą dojrzałość emocjonalną. Czułam, że siedem lat to właściwy moment na podjęcie nauki, że przedszkole było dla niego już zbyt ciasne, nie pozwalało mu rozwinąć skrzydeł. Poszedł do pierwszej klasy potrafiąc dłużej się skupić, głodny nauczenia się czegoś zupełnie nowego, z ciekawością i otwartością na zmiany.

Usłyszałam niedawno, jak psycholog opowiadała, że podczas spotkań z rodzicami robi eksperyment. Rozdaje im testy do rozwiązania, w których pytania dotyczą umiejętności ich dziecka. Rodzicie skwapliwie wypełniają rubryczki, ale gdy psycholog po kilkunastu minutach mówi: - O przepraszam Państwa, zapomniałam powiedzieć, że to jest test odzwierciedlający dojrzałość szkolną waszych dzieci, nagle rodzice zaczynają wykreślać swoje odpowiedzi twierdząc, że jednak się pomylili i ich niespełna sześcioletnie dziecko nie potrafi powiedzieć, gdzie mieszka lub wykonać pięciu skoków na jednej nodze.

Nie ukrywam, że trochę mnie to śmieszy, bo z jednej strony lubimy chwalić się umiejętnościami naszych dzieci, często wymagamy od nich więcej niż potrafią zrobić, ale w przypadku wizji szkoły czynimy z nich dzieciaczki niezdolne decydować o sobie w jakiejkolwiek dziedzinie.

Oczywiście, że dziecko dziecku nierówne. Że jedno idąc do szkoły będzie umiało czytać, a inne ledwo głoskować, że dziewczynka będzie pięknie odwzorowywać szlaczki, a chłopiec będzie świetni liczył, ale manualnie kiepsko sobie radził. Tak naprawdę na różnice nie ma wpływu wiek dziecka, na ich rodzaj tak, ale nie na występowanie w ogóle. W każdym wieku dzieci wychodzą z umiejętnościami ukształtowanymi na różnym poziomie. Nauczyciele przyznają, że w większości przypadków zacierają się one w ciągu roku szkolnego, niezależnie czy klasę stanowią siedmio – czy sześciolatki.

Jednak dziś z perspektywy kończącego się niemal roku szkolnego jestem z niego bardzo dumna. Nie stracił nic ze swojej dziecięcości. Nadal gania po drzewach, rzuca ubrania, gdzie popadnie, ale z chęcią siada do lekcji, cieszy się z własnych sukcesów. I stało się to, czego chyba obawia się część rodziców, trochę wydoroślał. Jednak czy to wpływ szkoły, cz może wieku? Pewnie jedno i drugie odegrało swoją niebagatelną rolę. Szkoła nałożyła na mojego Dzika obowiązki, ale nie zabrała mu dzieciństwa, nie zmieniła w chłopca w sztywnym kołnierzyku, który nagle przestał się uśmiechać. Wręcz przeciwnie, stał się bardziej pewny siebie, zobaczył jak wiele potrafi, na jak dużo go stać.

Chodzi do najzwyklejszej państwowej szkoły, gdzie w przestronnej i jasnej klasie można posiedzieć na dywanie, gdzie korzystają z tablicy interaktywnej, na której czasami oglądają bajki, gdzie bierze udział w konkursach i gdzie młoda wychowawczyni choć początkowo surowo oceniająca osiągnięcia swoich podopiecznych, potrafi dostrzec, co działa motywująco na dzieci.

Rozumiem strach rodziców, którzy chcieliby, by ich dziecko było szczęśliwe, by jak najpóźniej dosięgnął je stres i niezdrowa rywalizacja. Ale czy chowanie pod kloszem i oddalanie od tego, co i tak się wydarzy, nie dzieje się z krzywdą dla dziecka. Nie mówmy przy nim: - Co za głupi pomysł, żeby sześciolatki szły do szkoły. One sobie przecież nie dadzą rady, szkoły nie są przystosowane, nauczyciele niewykształceni, bo ten sześciolatek właśnie tak o sobie będzie myślał: - Mam sześć lat i szkoła nie jest dla mnie, nie dam rady.