"Haruję na Ciebie, a ty mi tak odpłacasz!". Czy rodzice mogą wymagać od dziecka wdzięczności?

Nad tym” podziękuj” długo się zastanawiałam. Bo w sumie słowo „dziękuję” i jego odpowiednie używanie to przecież oznaka dobrego wychowania. Dlaczego zatem nie wymagać od własnych dzieci dziękowania za coś, co od nas dostali. Jeśli będą dziękować rodzicom, to nie zapomną podziękować innym. Przypomniała mi się scena, kiedy mama mówi do syna: - I jak synku podobało ci się przyjęcia, było fajnie, miło, tort dobry? – Tak – odpowiada chłopiec i wtedy pada: - To co powinieneś zrobić? – Dziękuję mamo za to wszystko. Zamarłam. I nadal mam mieszane uczucia.

Bo gdzie jest granica między dziękowaniem a wdzięcznością. Na ile tego dziękuję możemy wymagać, na ile oczekiwać, a gdzie zaczyna się wymuszanie?

Decydujemy się na dziecko. Kupujemy mu ubrania, łóżeczko, wygodny wózek. Później zabawki. Spełniamy jego zachcianki, zabieramy do zoo, kina, na wakacje. I wszystko, co dla niego robimy, wynika z naszej miłości, z potrzeby uszczęśliwienia. Zatem co takiego się dzieje, że w momencie kiedy nasze dziecko nie jest już miłym przedszkolakiem, a staje się roszczeniowym i (tak tak) często nazywanym niewdzięcznym uczniem czy nastolatkiem, wyrzucamy z siebie. – No wiesz, jak możesz mi nie pomóc, tak się napracowałam, a ty się tak odwdzięczasz?

Czyżbyśmy traktowali rodzicielstwo jak operację handlową? My dajemy, ale oczekujemy czegoś w zamian? Chcemy, by doceniono nasz wysiłek, a kiedy nie dostajemy wprost komunikatu: - Tak mamo doceniam wszystko, co dla mnie robisz, dziękuję za obiad, za wczorajsze kanapki, za nową sukienkę kupioną miesiąc temu, to czujemy rozczarowanie i złość?

A może wdzięczność jest dla nas miarą rodzicielstwa? Może wymagamy wdzięczności, bo boimy się, że dziecko nie doceni kiedyś w przyszłości tego, co od nas dostało, a wtedy okaże się, że byliśmy złymi rodzicami. Pakujemy skrzętnie wszystkie dziękuję i wszelkie przejawy wdzięczności, jakby bojąc się, że jeśli tego nie usłyszmy i nie schowamy, to nasze rodzicielstwo będzie bezwartościowe?

A może w całym tym rozważaniu warto zadać sobie pytanie, czym wdzięczność rzeczywiście jest. Nim wypowiemy: - Jak możesz być tak niewdzięczny, za to wszystko co dla ciebie zrobiliśmy, lepiej pomyśleć, czy nauczyliśmy dziecko wdzięczności i czy sami bywamy wdzięczni . Czy dziękujemy sobie nawzajem za zrobienie porannej kawy, czy za pomoc przy wnoszeniu zakupów. Czy mówimy: - Dziękuję ci, ze jesteś. W końcu czy dziękujemy naszemu dziecku za to co nam daje, czym nas uszczęśliwia? Ono odbija się w nas jak w lustrze, obserwując nas uczy się zachowań i emocji.

Psycholodzy zgodnie potwierdzają, że dzieci, które potrafią odczuwać i wyrażać wdzięczność są szczęśliwsze. Takie dzieci mają lepsze relacje z przyjaciółmi i rodziną, nie są nastawione materialistycznie do życia, a przede wszystkim są skłonne do niesienia pomocy.

Podobno poczucie wdzięczności pozwala być dobrym człowiekiem. Bo kiedy my dostajemy coś, co sprawia, że czujemy się szczęśliwi, to chcemy szczęście dawać innym.