8 sposobów na łatwiejsze życie dla tych, którzy jak ja nie wiedzą, za czym gonią

Sfrustrowana baba, która chce wszystkim dogodzić, sprawić , aby wszystkim było miło i przyjemnie, a kiedy nie jest w stanie podołać popada w depresję, którą kryje za durnowatym uśmiechem.

No tak, ale nie miało być smętnie i nostalgicznie, tylko z konkretami. Minimalizm nie jest trudny, czasami jest to efekt jedynie dobrej samoorganizacji. Mój przepis na mój osobisty minimalizm? Proszę. Może komuś się przyda. Sprawdzony.

1. Rezygnacja z oglądania seriali – może wydać się głupie i śmieszne, ale trudny to odwyk, ale możliwy do wykonania. Co prawda wszystkie sezony „Czasu honoru” obejrzałam w sieci, ale o ile było to łatwiejsze, niż zasiadanie o określonej godzinie przed telewizorem i nerwy temu towarzyszące, gdy któryś z Dzików coś tam jeszcze chciał. Rezygnacja z seriali pociągnęła naturalnie ogromne ograniczenie oglądania telewizji (wierna jestem meczom siatkówki), a odzyskanie ogromu czasu. Okazało się, ze mogę żyć bez udziału w życiu serialowych bohaterów. Spróbujcie, przez trzy dni na początek.

2. Rezygnacja ze znajomości, które nic do życia nie wnoszą. Często bywają toksyczne i to wcale nie winy którejś ze stron, tak po prostu jest. Ciężko to zweryfikować, bo może pojawić się strach, czy aby nie zostanę sama. Jeśli przestanę zbiegać o kontakt z tą, czy tamtym, to czy aby na pewno ktoś przy mnie zostanie? Zostanie. Zawsze ktoś. Ten, który jest ważny. A ta znajomość doceniona wejdzie na wyższy poziom zbliżenia. I okazuje się, że ta jedna, dwie, czy trzy wystarczą za dwadzieścia innych. A ty przestaniesz się motać, do kogo dzisiaj zadzwonić, czy napisać, by nie poczuł się urażony, by nie miał pretensji. Dzisiaj i jutro ty poczekaj, kto odezwie się do ciebie.

3. Pozbywanie się zbędnych rzeczy – akurat to zawsze wydawało mi się śmieszne, bo jak można poprawić sobie samopoczucie jedynie przez wyrzucenie dwóch par spodni i starego garnka. Tak trochę zostałam do tego zmuszona przy ostatniej przeprowadzce. I co się okazało? Że nie czuję żadnych braków, choć wypakowałam jedynie jedną trzecią swoich kartonów. Nawet nie pamiętam, co jest w pozostałych. Przestałam gromadzić przedmioty. Mam więcej przestrzeni dla siebie, dla najbliższych. Jedyne, czego pewnie nigdy się nie pozbędę to książek, jak to ktoś ładnie określił – przewoźnej biblioteki.

4. Nie czekanie na innych – robić to, co w duszy właśnie w tym momencie gra. Nie potrzebuję towarzystwa , kiedy chcę chociażby iść biegać, morsować czy popływać. Mam na to ochotę i to robię, nie uzależniam takich rzeczy od drugiej osoby. Nikogo do niczego nie zmuszę, a to co robię, robię przecież dla siebie, a nie dla kogoś. On/Ona zawsze może dołączyć.

5. Ustawienie priorytetów – które mają prawo się zmieniać, tak jak my się zmieniamy. Trzeba jednak wiedzieć, co jest najważniejsze. Dla mnie Dziki i rodzina, a chwilę później mój własny spokój.

6. Weryfikacja czasu – bo ustalenie priorytetów, to pierwszy krok. Drugi to położenie ich na jednej stronie, a na drugiej czas, który poświęcasz najważniejszym dla siebie rzeczom. Jak wypada? Bo mnie zwaliło z nóg, jak zdałam sobie sprawę z własnej hipokryzji. Dzieci ważne? A czas spędzony na telefonie, na oglądaniu TV, na sprzątaniu? To co jest naprawdę istotne?

7. Pomniejszenie wartości tych nieważnych rzeczy. Bo czy coś się stanie, jak nie odkurzysz, a poczytasz dzieciom książkę? Jak nie zadzwonisz do znajomej, a wypijesz sobie kawę w spokoju, sama dla siebie? Jak przestaniesz się nakręcać korkami, głupią babą w kolejce, czy brakiem miejsca w tramwaju. Jak powiesz: - Naprawdę mnie to nie interesuje, kiedy ktoś próbuje ci sprzedać kolejną plotkę.

8. Marzenia – moje ulubione. Masz je, bo ja mam. Kilka takich, które pewne nigdy się nie spełnią, ale mam też takie, do których realizacji dążę i udaje mi się. Cierpliwie, krok po kroku, kiedy zaczynam się wkurzać, to nagle dzieje się coś zupełnie przeze mnie nieprzewidzianego i okazuje się, ze właśnie ściągnęłam kolejną gwiazdę z nieba. Lubię to bardzo.

I już nie muszę się szarpać, szukać, spieszyć się, gonić za czymś lub za kimś, czego nigdy nie dopadnę. Dobrze mi z sobą. I z czasem, który mam i z rzeczami, których nie posiadam. I przyjaciółmi, którzy są tuż obok i lubię to, że jest ich tak niewielu i że nie odbijam się w nich jak w lustrach.