Reklama.
Reklama.
Reklama.
8 sposobów na łatwiejsze życie dla tych, którzy jak ja nie wiedzą, za czym gonią
Uczę się minimalizmu, choć wydawał mi się trudny do osiągnięcia. Jak to ja, która zawsze chce dużo i więcej i szybciej może z czegoś zrezygnować? Bo z tym właśnie kojarzył mi się minimalizm, z rezygnacją z ważnych dla mnie rzeczy. Okazało się, że byłam w błędzie.
![Fot. Pixabay/ [url=http://pixabay.com/pl/summerfield-kobieta-dziewczyna-336672/]Unsplash[/url] / [url= http://pixabay.com/pl/service/terms/#download_terms]CC O[/url]](https://m.mamadu.pl/fb758359833622725e386ff7140330b8,1680,0,0,0.webp)
Reklama.
Trudno mi się zatrzymać. Wiecznie za czymś gonię. A to za kolejnym biegiem, a to za rozwojem Dzików, a to znowu za realizacją założonych celów, spełnianiem własnych marzeń i czasami marzeń innych. Więcej i mocniej, tak by nic mi nie uciekło, aby życie było wypełnione po brzegi treścią . Tyle tylko, że tu nie liczy się ilość, ale jakość. Nie wiem nawet, kiedy dojrzałam do tego stwierdzenia. Może to efekt ostatnich zmian (tak wiem, muszę o nich kiedyś napisać), przewartościowania, ustawienia na nowo priorytetów? A może dostrzeżenia siebie?
Mam koleżankę, która mówi: - Będę grać na pianinie, uczyć się japońskiego, chodzić regularnie na basen i biegać. A do tego joga o poranku i dwójka dzieci do ogarnięcia. Kiedyś bym pomyślała o sobie odbijając się w jej lustrze: - Ale z ciebie looser, ona tyle może, a ty? Chociaż na ten angielski byś poszła. Inna zapisała się na kolejne studia, pracuje od świtu do nocy, w weekendy rzadko bywa w domu. Trójka dzieci, które albo same się ogarną albo przy pomocy ojca lub babci. I ja obserwująca ją: - I kim Ty jesteś? Studia skończyłaś, też mi coś wielkiego…
Tak było. Odbijałam się w innych, jak w prześmiewczym lustrze. A kiedy zaczęłam to dostrzegać, zrozumiałam, że ich droga nie jest moją. Że kolejne przebiegnięte kilometry, że upieczony dziesiąty bochenek chleba w tym tygodniu, że szarpanie się z myślą, co zrobić, żeby mieć więcej – pieniędzy, uznania, znajomych, wrażeń jest pozbawione sensu. Stanęłam z boku i przyjrzałam się sobie. To, co zobaczyłam we własnym lustrze, lekko mnie przeraziło.
Sfrustrowana baba, która chce wszystkim dogodzić, sprawić , aby wszystkim było miło i przyjemnie, a kiedy nie jest w stanie podołać popada w depresję, którą kryje za durnowatym uśmiechem.
No tak, ale nie miało być smętnie i nostalgicznie, tylko z konkretami. Minimalizm nie jest trudny, czasami jest to efekt jedynie dobrej samoorganizacji. Mój przepis na mój osobisty minimalizm? Proszę. Może komuś się przyda. Sprawdzony.
1. Rezygnacja z oglądania seriali – może wydać się głupie i śmieszne, ale trudny to odwyk, ale możliwy do wykonania. Co prawda wszystkie sezony „Czasu honoru” obejrzałam w sieci, ale o ile było to łatwiejsze, niż zasiadanie o określonej godzinie przed telewizorem i nerwy temu towarzyszące, gdy któryś z Dzików coś tam jeszcze chciał. Rezygnacja z seriali pociągnęła naturalnie ogromne ograniczenie oglądania telewizji (wierna jestem meczom siatkówki), a odzyskanie ogromu czasu. Okazało się, ze mogę żyć bez udziału w życiu serialowych bohaterów. Spróbujcie, przez trzy dni na początek.
2. Rezygnacja ze znajomości, które nic do życia nie wnoszą. Często bywają toksyczne i to wcale nie winy którejś ze stron, tak po prostu jest. Ciężko to zweryfikować, bo może pojawić się strach, czy aby nie zostanę sama. Jeśli przestanę zbiegać o kontakt z tą, czy tamtym, to czy aby na pewno ktoś przy mnie zostanie? Zostanie. Zawsze ktoś. Ten, który jest ważny. A ta znajomość doceniona wejdzie na wyższy poziom zbliżenia. I okazuje się, że ta jedna, dwie, czy trzy wystarczą za dwadzieścia innych. A ty przestaniesz się motać, do kogo dzisiaj zadzwonić, czy napisać, by nie poczuł się urażony, by nie miał pretensji. Dzisiaj i jutro ty poczekaj, kto odezwie się do ciebie.
3. Pozbywanie się zbędnych rzeczy – akurat to zawsze wydawało mi się śmieszne, bo jak można poprawić sobie samopoczucie jedynie przez wyrzucenie dwóch par spodni i starego garnka. Tak trochę zostałam do tego zmuszona przy ostatniej przeprowadzce. I co się okazało? Że nie czuję żadnych braków, choć wypakowałam jedynie jedną trzecią swoich kartonów. Nawet nie pamiętam, co jest w pozostałych. Przestałam gromadzić przedmioty. Mam więcej przestrzeni dla siebie, dla najbliższych. Jedyne, czego pewnie nigdy się nie pozbędę to książek, jak to ktoś ładnie określił – przewoźnej biblioteki.
1. Rezygnacja z oglądania seriali – może wydać się głupie i śmieszne, ale trudny to odwyk, ale możliwy do wykonania. Co prawda wszystkie sezony „Czasu honoru” obejrzałam w sieci, ale o ile było to łatwiejsze, niż zasiadanie o określonej godzinie przed telewizorem i nerwy temu towarzyszące, gdy któryś z Dzików coś tam jeszcze chciał. Rezygnacja z seriali pociągnęła naturalnie ogromne ograniczenie oglądania telewizji (wierna jestem meczom siatkówki), a odzyskanie ogromu czasu. Okazało się, ze mogę żyć bez udziału w życiu serialowych bohaterów. Spróbujcie, przez trzy dni na początek.
2. Rezygnacja ze znajomości, które nic do życia nie wnoszą. Często bywają toksyczne i to wcale nie winy którejś ze stron, tak po prostu jest. Ciężko to zweryfikować, bo może pojawić się strach, czy aby nie zostanę sama. Jeśli przestanę zbiegać o kontakt z tą, czy tamtym, to czy aby na pewno ktoś przy mnie zostanie? Zostanie. Zawsze ktoś. Ten, który jest ważny. A ta znajomość doceniona wejdzie na wyższy poziom zbliżenia. I okazuje się, że ta jedna, dwie, czy trzy wystarczą za dwadzieścia innych. A ty przestaniesz się motać, do kogo dzisiaj zadzwonić, czy napisać, by nie poczuł się urażony, by nie miał pretensji. Dzisiaj i jutro ty poczekaj, kto odezwie się do ciebie.
3. Pozbywanie się zbędnych rzeczy – akurat to zawsze wydawało mi się śmieszne, bo jak można poprawić sobie samopoczucie jedynie przez wyrzucenie dwóch par spodni i starego garnka. Tak trochę zostałam do tego zmuszona przy ostatniej przeprowadzce. I co się okazało? Że nie czuję żadnych braków, choć wypakowałam jedynie jedną trzecią swoich kartonów. Nawet nie pamiętam, co jest w pozostałych. Przestałam gromadzić przedmioty. Mam więcej przestrzeni dla siebie, dla najbliższych. Jedyne, czego pewnie nigdy się nie pozbędę to książek, jak to ktoś ładnie określił – przewoźnej biblioteki.
4. Nie czekanie na innych – robić to, co w duszy właśnie w tym momencie gra. Nie potrzebuję towarzystwa , kiedy chcę chociażby iść biegać, morsować czy popływać. Mam na to ochotę i to robię, nie uzależniam takich rzeczy od drugiej osoby. Nikogo do niczego nie zmuszę, a to co robię, robię przecież dla siebie, a nie dla kogoś. On/Ona zawsze może dołączyć.
5. Ustawienie priorytetów – które mają prawo się zmieniać, tak jak my się zmieniamy. Trzeba jednak wiedzieć, co jest najważniejsze. Dla mnie Dziki i rodzina, a chwilę później mój własny spokój.
6. Weryfikacja czasu – bo ustalenie priorytetów, to pierwszy krok. Drugi to położenie ich na jednej stronie, a na drugiej czas, który poświęcasz najważniejszym dla siebie rzeczom. Jak wypada? Bo mnie zwaliło z nóg, jak zdałam sobie sprawę z własnej hipokryzji. Dzieci ważne? A czas spędzony na telefonie, na oglądaniu TV, na sprzątaniu? To co jest naprawdę istotne?
7. Pomniejszenie wartości tych nieważnych rzeczy. Bo czy coś się stanie, jak nie odkurzysz, a poczytasz dzieciom książkę? Jak nie zadzwonisz do znajomej, a wypijesz sobie kawę w spokoju, sama dla siebie? Jak przestaniesz się nakręcać korkami, głupią babą w kolejce, czy brakiem miejsca w tramwaju. Jak powiesz: - Naprawdę mnie to nie interesuje, kiedy ktoś próbuje ci sprzedać kolejną plotkę.
8. Marzenia – moje ulubione. Masz je, bo ja mam. Kilka takich, które pewne nigdy się nie spełnią, ale mam też takie, do których realizacji dążę i udaje mi się. Cierpliwie, krok po kroku, kiedy zaczynam się wkurzać, to nagle dzieje się coś zupełnie przeze mnie nieprzewidzianego i okazuje się, ze właśnie ściągnęłam kolejną gwiazdę z nieba. Lubię to bardzo.
7. Pomniejszenie wartości tych nieważnych rzeczy. Bo czy coś się stanie, jak nie odkurzysz, a poczytasz dzieciom książkę? Jak nie zadzwonisz do znajomej, a wypijesz sobie kawę w spokoju, sama dla siebie? Jak przestaniesz się nakręcać korkami, głupią babą w kolejce, czy brakiem miejsca w tramwaju. Jak powiesz: - Naprawdę mnie to nie interesuje, kiedy ktoś próbuje ci sprzedać kolejną plotkę.
8. Marzenia – moje ulubione. Masz je, bo ja mam. Kilka takich, które pewne nigdy się nie spełnią, ale mam też takie, do których realizacji dążę i udaje mi się. Cierpliwie, krok po kroku, kiedy zaczynam się wkurzać, to nagle dzieje się coś zupełnie przeze mnie nieprzewidzianego i okazuje się, ze właśnie ściągnęłam kolejną gwiazdę z nieba. Lubię to bardzo.
I już nie muszę się szarpać, szukać, spieszyć się, gonić za czymś lub za kimś, czego nigdy nie dopadnę. Dobrze mi z sobą. I z czasem, który mam i z rzeczami, których nie posiadam. I przyjaciółmi, którzy są tuż obok i lubię to, że jest ich tak niewielu i że nie odbijam się w nich jak w lustrach.
Reklama.