Nie chowajmy dzieci pod kloszem, o który co chwilę rozbijają sobie głowę

Mi nigdy nie robił wyrzutów. Był obok. Kiedy odnosiłam drobne sportowe sukcesy w podstawówce i kiedy rezygnowałam ze sportu. Mówił: - Pomyśl, zastanów się, może jednak spróbujesz? Nie próbowałam. W swoich decyzjach tak jak wtedy, tak i dziś jestem radykalna i stanowcza. Może to błąd. Ale jest moim błędem, z którego popełnienia wyciągam wnioski, czasami zbyt późno. To już kolejny, ale także pouczający błąd.

Kiedy się zakochiwałam w nieodpowiednich chłopakach, wzdychał ciężko. Ale jednego z nich uczył, jak dobrze zaparzyć kawę, innemu pozwalał malować okna, jeszcze innego angażował do trzepania dywanów. Każdego z nich zostawiałam, bo ten od kawy nie mógł kompletnie pojąć w którym momencie zalać ją wodą, ten od malowania pochlapał całe okno i nie posprzątał po sobie, a od dywanów okazał się mało męski z trzepaczką, którą ledwo w rękach trzymał.

Jak byłam mała, tata puszczał mnie ostatnie 100 metrów samą do przedszkola, nie musiałam się oglądać, wiedziałam, że stoi i czeka, aż zniknę za bramą placówki. Kiedy postanowiłam w wieku 17 lat wyjechać z trzema kolegami w Bieszczady, pozwolił mi. To był czas, kiedy w Ustrzykach Górnych jedynym telefonem był ten na poczcie, gdzie zamawiano zamiejscowe rozmowy. Na pierwszy tatuaż powiedział: - Masz osiemnaście lat, możesz robić ze swoim ciałem, co chcesz, bylebyś nie żałowała. Nie był zachwycony. Dzisiaj jeden z moich tatuaży jest specjalnie dla niego zrobiony.

Powtarzał: - Pamiętaj, na moje zaufanie sobie ciężko zapracowałaś, nie strać go zbyt łatwo. Pewnego dni a szyby w oknach swojego pokoju pomalowałam czarną farbą. Zastygł jak wszedł i to zobaczył: - Wkurza mnie ta zima, farba to plakatówka, umyję okna, jak przyjdzie wiosna. Nie miał ze mną łatwego życia.

Kiedy wyjeżdżałam na studia, mówił: - Wiesz, nie boję się o ciebie, dasz sobie radę, bo wszystkiego już spróbowałaś pod naszym okiem. Trzymał mi głowę nad ubikacją, kiedy wróciłam pierwszy raz pijana do domu, a do łóżka przyniósł rano herbatę z cytryną. Wybrałam pracę, w której wiedział, że robię zbyt dużo za psie pieniądze. Kiedy postawiłam wszystko na jedną kartę i postanowiłam przemeblować swoje życie zupełnie, było mu ciężko. Nie dlatego, że tego nie akceptował, ale wiedział, że będę daleko i nie będzie mógł się mną na swój własny sposób opiekować.

Pewnie dlatego jestem teraz w miejscu, w którym jestem. Choć boję się zmian, to jednak się na nie decyduję, podejmuję wyzwania, jakie niesie mi rzeczywistość, przemeblowuję raz na jakiś czas dość drastycznie swoje życie. Decyduję się na to wszystko, bo mój tata nauczył mnie, że nawet jak spadnę z roweru, to kolano się zagoi, że podarte na drzewie spodnie zawsze można zszyć, że spotkanych na swojej drodze nieodpowiednich ludzi można odrzucić, a wcześniej dużo się od nich nauczyć.

Dlatego nie rozciągam ogromnego klosza nad moimi Dzikami.
- Pozwalam im łazić po drzewach, bo sami będą wiedzieć, jak czuć się na nich bezpiecznie.