Zaproś do swojego życia Dobrą Wróżkę …

Z czasem stajemy się szare. Szare jak ta kuchnia, która zamknięta na trzy spusty. A my w tej kuchni stajemy się tak malutkie, wręcz niewidzialne, jak ta przestrzeń, w której żyjemy. W której trwamy.

Tą kuchnię mogą zamykać na spusty inni. Świadomie, nieświadomie wyznaczać nam bardzo sztywno określone ramy działania. Zamykać i izolować, by ani przez moment nie przestać „o nich” myśleć. I być. I trwać. I działać tylko dla innych, realizując ich coraz bardziej roszczeniowe oczekiwania.

Tak jak i Kopciuszek jesteśmy nieszanowane. Ale też trochę nie szanujemy się same. Bo jak się szanować, gdy w życiu tylko szarość codziennych obowiązków, coraz bardziej trudniejszych, coraz bardziej nudnych, a jednocześnie bardziej absurdalnych. Czy my same zamykamy się w kuchni? Tak! I chyba częściej robimy to sami, niż to robią inni.

W pierwszym przypadku oddajmy nasz los w ręce innych. Czekamy na Wróżkę licząc, że kiedyś się pojawi i odmieni nasze życie. Czekamy i czekamy … i nic. Nic się nie zmienia. Nic się nie dzieje. Nikt się pojawia. Albo jak się pojawia to my w swoim rozczarowaniu, sfrustrowaniu, zanurzeniu w roli Kopciuszka nawet nie chcemy przyjąć wsparcia, pomocy czarów, które Dobra Wróżka może wnieść w nasze życie.

A w drugim przypadku. Co kiedy stajemy się dla siebie Złą Macochą?Mam wrażenie, że część z nas specjalizuje się w dokładaniu sobie obowiązków. Część z nas tylko czyha na swoje potknięcia i gorsze dni. By tylko sobie dowalić. Utrudnić sobie życie, dodatkowo się ograniczyć. Samemu siebie pokarać. Samemu siebie podręczyć. Samemu sobie powytykać błędy, czy postawiać warunki nie do spełnienia. A!! I jeszcze siebie trochę skrytykować. Tak, tak … czasem mam wrażenie, że jesteśmy dla siebie gorsi, niż są dla nas gorsi wszyscy nasi wrogowie. A Złej Macochy jest więcej w nas, niż w kimś innym …