Dalekie podróże z małymi dziećmi – Tak to możliwe!

Julka 9 lat i Kubuś lat 4. O ile o starszą córkę się nie martwiłam o tyle w mojej głowie powstawały coraz to nowe wizje i odmiany marudzenia, narzekania i płaczu mojego synka, który jeżeli nic ciekawego się nie dzieje w jego otoczeniu –czytaj: nikt go nie zabawia albo nie ma Ipada z długą listą bajek – to uruchamia swój repertuar jęków, które w bardzo krótkim czasie podnoszą nasze ciśnienie. Zawsze wtedy czuję jak w mojej głowie i ciele rośnie nieznośne napięcie, które z trudem kontroluję albo nie kontroluję wcale. W chwilach zmęczenia wybucham i krzyczę a potem oczywiście pojawiają się wyrzuty sumienia i pretensje do samej siebie. Stan ten doskonale oddaje jeden z ostatnich artykułów, które pojawił się na MamaDu „Jestem mamą i krzyczę na swoje dzieci”.

No i właśnie z szeregiem ograniczających przekonań przygotowywałam się do tej wspaniałej podróży, o której marzyłam od studiów. Jakie to były przekonania?

Ta podróż to będzie koszmar. Na pewno pokłócimy się z mężem – o nie, nie jeden raz – przynajmniej kilka razy - a jeżeli się nie pokłócimy to będziemy na siebie warczeć bo oboje będziemy rozdrażnieni a zmęczenie podróżą tego nie ułatwi. Mój synek na pewno będzie marudzić. Z pewnością nie uda nam się nic zwiedzić i ograniczymy się do jednego wybranego obszaru bo przecież dzieci nie dadzą rady przenosić się z miejsca na miejsce. No a jak! Piękne prawda? Po prostu cudowne!

Być może moje emocje i odczucia są znajome niektórym z was? Nie każda podroż jest tak wesoła jak ta:

Rodzina nie ułatwiała mi zadania. Wciąż słyszeliśmy – zostawcie dzieci i jedźcie sami, po co wy ich tam ciągnięcie, przecież to dla nich będzie udręka, jedźcie sami. I jak tutaj realizować swoje zamierzenia bycia dobrym rodzicem spędzającym czas ze swoim dzieckiem, dzielenia się z nim swoim doświadczeniem, poznawaniem wspólnie świata, uczenia się siebie nawzajem przy różnych okazjach? Jako coach kilka razy próbowałam na samej sobie przeprowadzić kilka technik, które odmieniłyby moje przekonania – jak widać u góry – było ich sporo.

Ostatecznie postanowiłam podejść do tematu z ciekawością. Nasi rodzice zwykli mówić, że ciekawość to pierwszy krok do piekła… w coaching ciekawość to pierwszy krok do wiedzy i sukcesu.

Nie zawiodłam się i tym razem. Jestem już po urlopie i uważam, że był to jeden z najbardziej udanych wyjazdów w moim życiu. Dawno tak dobrze nie odpoczęłam. Dzieci były cudowne. Sam fakt wyjazdu z rodzicami, wielkiej podróży i przygody zarazem sprawił, że i one podeszły do tego z entuzjazmem. Przelot samolotem, mimo dużej ilości przesiadek i oczekiwań na kolejne połączenia z wizualizowanego koszmaru stał się okazją do rozmów, zabaw i wspólnych gier. Na miejscu podróżowaliśmy i zwiedzaliśmy – A JAK! Widzieliśmy plantacje herbaty, jeździliśmy na słoniach, pływaliśmy łodzią po rozlewiskach, spacerowaliśmy po miasteczkach, poznawaliśmy ludzi pełni radości i ciekawości nowych miejsc i zwyczajów.

Tak jak i dla nas dorosłych Indie okazały się niezwykłym miejscem, pełnym odmiennych od naszej kultury zachowań tak i dzieci nie mogły tej odmienności się nadziwić. Ostre i dziwnie żółte zazwyczaj jedzenie, brak papieru toaletowego w toalecie, konieczność kompania się w ubraniu w basenie, zupełny brak zainteresowania koszem na śmieci to tylko niektóre z rzeczy, które zapisała Julka w prezentacji przygotowywanej dla swojej klasy. Zachwycaliśmy się widokami, kolorami i plantacjami kakao, kardamonu i innych egzotycznych roślin, które dzieci znają już w postaci przetworzonej.

Zachęcam też wszystkich właśnie do takiego podejścia w życiu nie tylko do podróży co do otaczającego nas świata. Ludzi i doświadczeń. Szczególnie tych, które z jakiegoś – dla nas tylko znajomego powodu, wydają się trudne.

Albert Einstein

Paulina Janiak