"Menda jedna." Dlaczego piętnujemy ludzi, którzy odchodzą od innych?

Ona go zostawiła. On odszedł. Zła była, zły był. Jak mógł? Jak mogła? Biedny J., Biedna K. Tak najczęściej komentujemy rozstania. Ktoś musi by winny, bo ktoś jest ofiarą. Mamy tendencję do uproszczeń i do ostracyzmu. Bo przecież nie wolno ludziom nie kochać.

Znajoma zostawiła znajomego. Nie jakoś okrutnie. Spotkali się w kawiarni, popłakała się nad kubkiem kawy i wyznała, że nic nie czuje. Nie jakoś nagle. Od dłuższego czasu nie było czułości, planów, bliskości. Częściej wychodziła z przyjaciółkami niż spędzała wieczór z nim. Nie miała innego scenariusza, kochanka czy ekstra kasy na koncie. Miała tylko pustkę. I niepewność, czy to dobra decyzja, bo jako alternatywa czekała ją samotność.

To po co się z nią związał/związała? - pyta moja przyjaciółka. Gdyby to było takie proste - myślę. Ludzie tworzą związki z różnych powodów. W najlepszej wersji bardzo się kochają. Ale są ze sobą też dlatego, że lubią grać w karty, nurkować, milczeć, wspierać się, żyć komfortowo, mieć poczucie przynależności, mieć dzieci. I wszystko jest w porządku, gdy po obu stronach stoją takie same potrzeby. Seksu. Bliskości. Bezpieczeństwa. Ale czasami seks spotyka się z miłością. A bliskość z lękiem. Bezpieczeństwo z namiętnością. I bywa, że nie da się znaleźć rozwiązania, bo seks chce seksu, a miłość miłości. Różne potrzeby mają w dupie kompromisy.