Zlikwidować "urlop" macierzyński!

Niedawno zarobiony kolega z pracy zapytał mnie, z nieukrywaną nutką zazdrości w głosie, jak to jest mieć znów (tj. odkąd jestem na urlopie macierzyńskim) czas na… czytanie książek. A mi trudno było mu, bezdzietnemu jeszcze, wytłumaczyć, że w ciągu dnia nie mam czasu na takie luksusy. Albo, że, jak faktycznie uda mi się pochylić nad jakąś lekturą, to mam mniej więcej 5-7 minut, zanim oczy same mi się zamkną.

Bo niby zajmuję się tylko Małym, ale odkąd (po dwóch miesiącach względnego – żeby nie powiedzieć z perspektywy czasu - błogiego spokoju) wciąż by tylko chciał, żeby się nim zajmować, wieczorem padam ze zmęczenia. Właściwie nie tylko wieczorem. Także rano, jak muszę wygrzebać się z ledwo co wygrzanej pościeli, żeby go nakarmić i przewinąć, zawsze licząc (nadaremnie), że może zaraz potem na jeszcze trochę zaśnie, i uda mi się do tych sześciu godzin snu na dobę szczęśliwie dobić. Także w południe, kiedy Mały, zmęczony już nieco przedpołudniową rozrywką, staje się markotny, ale nie może jakoś zasnąć i trzeba mu w tym pomóc. No i zaraz potem, jak ledwo co udaje się go uśpić (uff, można w końcu wziąć prysznic i zjeść coś nie w pośpiechu), a ten znów się budzi gotowy do dalszych „zabaw”. No a najgorzej to jest podczas ostatniej zmiany (około północy), kiedy już strasznie chce się człowiekowi spać i najchętniej by tylko Malucha sprawnie wykarmił, przebrał w nocne ciuszki i czule wyprzytulał do snu.

Tymczasem ten, na złość jakby, tym razem nie może wybudzić się ze snu. No i czeka człowiek cierpliwie, czasem do pierwszej, albo i jeszcze dłużej, bo gdzież tu takie rozkosznie śpiące Maleństwo wybudzać. A już się broń boże położyć nie można, bo człowieka sen kamienny zaraz dopadnie i nie da rady wstać. I już oczy się same zamykają. A Mały po obudzeniu ma właśnie nastrój na delektowanie się chwilką i jedzenie przeciąga się w nieskończoność… No a za chwilę już ta poranna zmiana się czai, co to człowiek z cieplutkiej pościeli musi się wygrzebać… I tak w koło Macieju, dzień za dniem, bez chwili wytchnienia.

A pomyśleć, co by było, gdyby nie trafił mi się taki fajowy, właściwie bezproblemowy egzemplarz. Zdrowy, pogodny. Albo jak bym do tego miała jeszcze jedno dziecko. Albo problemy z pokarmem. Albo z kolkami (=nieustanny płacz po kilka godzin na dobę). Albo złapałoby mnie przeziębienie… Albo nie było babć w okolicy, które tak chętnie się Małym zajmują, jak tylko mogą.

Kto to wymyślił, żeby zajmowanie się noworodkami nazwać „urlopem”?!?!?! Z pewnością ktoś, kto nigdy przenigdy nie zajmował się jakimkolwiek maleństwem! Apeluję więc o wycofanie z powszechnego użycia tej szkodliwej, wprowadzającej w błąd nazwy. Niby tylko semantyka, ale wiadomo, jak język kształtuje nasze wyobrażenia. Wszystkim sceptykom serdecznie życzę choćby tygodnia takiego „urlopu”.