„Idealne rodzicielstwo nie istnieje!” – jak stać się lepszą wersją rodzica dla swojego dziecka

Chcemy być idealni. I to w każdej dziedzinie. Chcemy być wysportowani, chcemy świetnie gotować, tańczyć, biegać, osiągać sukcesy zawodowe. Chcemy świetnie wyglądać. Chcemy też być idealnymi rodzicami. Wychowującymi zgodnie ze wszystkimi naukowymi prawdami, najnowszymi metodami, trendami. Chcemy po prostu być najlepsi.

Na pewno każdemu z Was się to zdarza. „Ona karmiła krócej niż ja”, „On to się jakoś nie angażuje w bycie ojcem”, „No ja bym tak nie krzyczała na dziecko”, „Daje gotowe słoiczki, idzie na łatwiznę, a ja to gotuje sama”, „Mówi, że na nic nie ma czasu a paznokcie to ma pomalowane”, „Moje dziecko to płakało non stop, a jej to ideał, na co ona narzeka”, „Ja bym tak nie mogła” itd. Itd. Porównywanie się do innych z założenia budzi w nas poczucie niesprawiedliwości i rywalizacji. Powoduje, że wszystkich oceniamy, siebie też. Kto jest lepszy, kto bardziej się stara, kto ma gorzej. To frustrujące, przyznacie. A przecież każdy ma prawo decydować o swoim życiu, wybierać to co jest wg jego subiektywnego zdania dobre. Nie ma sensu się porównywać, bo zawsze będą lepsi i gorsi od nas.

Ten podpunkt jest ważny zwłaszcza na początku rodzicielstwa. Wtedy jesteśmy przerażeni, jeszcze w lekkim szoku, nie do końca wiemy co robić i kogo słuchać. A wszyscy dokoła mają milion rad. Każdy inną. Później, gdy już mamy wypracowane „swoje” metody, dobre rady innych, a czasem „wymądrzanie się” może drażnić, albo wpędzać w zły nastrój. Jednak słuchajmy swojego instynktu, to my jesteśmy rodzicami i znamy swoje dziecko najlepiej. Wiemy, kiedy nasz syn/ córka ma gorszy lub lepszy dzień, kiedy męczą go zęby a kiedy marudzi.

A dobre rady innych traktujmy z przymrużeniem oka i ze świadomością, że one wynikają z troski i miłości osób, które ich udzielają, nie ze złośliwości czy chęci wymądrzania się

Może brzmi to dziwnie, ale nie zawsze akceptujemy własne dzieci. Gdy są starsze chcemy, żeby się dobrze uczyły, składamy na ich barki własne ambicje np. żeby w przyszłości zostały lekarzem, piłkarzem albo stewardessą, bo my zawsze o tym marzyliśmy, ale jakoś nam się nie udało. Od małych dzieci też ciągle czegoś oczekujemy np. że prześpi całą noc, że zje cały słoiczek a nie pół, że będzie spokojne, że zaśnie w pięć minut. Ile razy złościliście się, że Wasze dziecko obudziło się albo zaczęło wrzeszczeć akurat jak Wy zdążyliście wejść do sklepu? Zakładamy z góry jak maluch ma się zachowywać w danej chwili, sytuacji. A przecież on też może mieć gorszy dzień lub zwyczajnie nie lubić sklepowych jarzeniówek. Brak spełnienia naszych oczekiwań rodzi złość, frustrację. Ale dziecko tego nie wie, nie rozumie. Gdy zaakceptujemy je w pełni, i przestaniemy ciągle czegoś oczekiwać frustracja i złość ustąpią miejsca cierpliwości, radości.