Za co najbardziej się nienawidzę. Czyli o ciemnej stronie macierzyństwa

Jest tyle rzeczy, których nigdy miałam nie robić. I robię. To spowiedź matki. Z jej największych osobistych grzechów. Może i Ty czujesz się podobnie.

Ale to się zmieniło. Pojawiło się drugie dziecko. Wcześniej trudno było się opanować, gdy widziałam, że moje ukochane dziecko robi coś niebezpiecznego. Jednak to nic w porównaniu z tym co czujesz, gdy widzisz, że Twoje ukochane dziecko naraża na niebezpieczeństwo Twoje drugie ukochane dziecko... Tego nie da się opanować, przynajmniej nie tak łatwo.

Chcesz obronić jedno — często to młodsze, stajesz przeciwko drugiemu. Po chwili potężne wyrzuty sumienia, bo przecież to "starsze" jest jeszcze maluchem, nie rozumie, nie wie, przecież to TWOJE ukochane dziecko, a nie wróg publiczny nr 1.

No bo co się stanie, jeżeli dziecko zmieni skarpetki na takie, które samo wybrało? Czy skończy się świat i poniesiemy wychowawczą klęskę — jeśli ustąpimy i pozwolimy dziecku sprawdzić, czy miało rację?

Nie. Ale teraz brak mi na to czasu. Wszyscy żyjemy w ciągłym pędzie, gdzie błahostki są równie ważne, jak sprawy życia i śmierci. Bo te skarpetki — to tak naprawdę dodatkowe 3 minuty, których nie mam.

Frustracja zagarnia w swoje szpony wszystkich. Tych niewinnych też. Nigdy tego nie chciałam. Robiłam wszystko, żeby mój scenariusz był inny. Nie udało mi się — wszyscy za to płacimy. I nienawidzę siebie za to.

A szkoda. Gdyby miał, pewnie nie byłby tak sfrustrowany, niedoskonały i przytłoczony rzeczywistością. Czy świat nie jest piękniejszy kiedy świeci słońce? Jest równie piękny, gdy pada deszcz — pod warunkiem, że wtedy też wyjdziemy równie chętnie na spacer.

Zbyt często jestem zmęczona, może zbyt zmęczona na bycie dobrą (taką, jaką bym chciała?) matką. I nienawidzę siebie za to.

Nie piekę już chleba i bułek, żeby zrobić komuś przyjemność podczas kolacji. Nie piekę już ciasta, którego i tak nie damy rady zjeść. Wyjście na rower — tylko w weekend, za dużo roboty, żeby wychodzić na 15 minut, których i tak nam brakuje. To co nie jest do wykorzystania na sto procent, zostało zredukowane — jak niepotrzebny pracownik w korporacji.

Zbyt często poświęcam to co piękne, na rzecz tego co praktyczne i potrzebne. I nienawidzę siebie za to.

Może, niestety. Już nie tryskam takim entuzjazmem, nie farbuje ryżu na 6 kolorów, żeby potem wyłuskiwać go z dywanu z uśmiechem na twarzy. Już nie mam siły, już mi się nie chce. Już nie porywam się na prace plastyczne z brokatem i cotygodniowe pikniki. Jestem przytłoczona ogromem rzeczywistości. A wiem, pamiętam, że można, że da się.

Tylko nie umiem już znaleźć na to wszystko siły. I nienawidzę siebie za to.

Lubię spełniać swoje marzenia — choć nieczęsto się to zdarza. Bardzo mało jest ludzi, którzy z czystym sumieniem mogą powiedzieć, że są zadowoleni ze swojego życia, tak szczerze, bez "ALE". A ja marzę, że pewnego dnia obudzę się i pomyślę — że naprawdę kocham moje życie i siebie — a nie, nienawidzę. I z całych sił do tego dążę!