scrollować, czy "być"?

Kuchnia, ważne miejsce w domu. W całym mieszkaniu jesteśmy tylko my - ja i moja dziesięciomiesięczna córeczka. Lubię środy, dni w które reszta domowników ma tyle spraw, że zostajemy tylko we dwójkę. I lubię kuchnię. Właśnie skończyliśmy coś tam podjadać, Polka w białym foteliku, znacie go, każdy taki ma, ja na stołku naprzeciwko. Ona własnie zjadła i jeszcze oblizuje łyżeczkę sprawdzając, czy zlizała dokładnie cały smak jabłka, a ja, jakby po kryjomu, jak ściągający na klasówce gimnazjalista, wyciągam telefon i pod blatem na którym ona się tą łyżeczką bawi, sprawdzam pocztę, ważną pocztę. Firmową, to ważne, nie? Jestem tu z Nią, zajmuję się, nawet w pracy ze mną była, ale ja prowadzę firmę i muszę tą pocztę kontrolować. Jeszcze tylko sprawdzę firmowego fanpage'a na facebooku, bo wrzuciłem tam dziś zdjęcia z dzisiejszych realizacji, zobaczę czy kogoś to zainteresowało? Podnoszę wzrok, ona się bawi tą łyżeczką i jest tak skupiona, że nawet brwi tak śmiesznie marszczy. Sprawdzę jeszcze, czy są jakieś promocje na płetwy, bo lato się zbliża i wypadałoby mieć płetwy. O! Ktoś nurkował pod lodem i był wypadek. Czytam, czytam i podnoszę znowu wzrok, żeby zobaczyć jak łyżeczka?

I patrzymy? Czy płetwy jakieś zasrane oglądamy? Czym jest telefon w życiu małego dziecka, skoro jest bardziej obecny, nic cokolwiek innego? W największych, najwznioślejszych i najważniejszych chwilach wyciągamy go, żeby zrobić zdjęcie, film, wrzucić do sieci, zobaczyć, czy się lajkuje, wysłać na "story"... A wiecie, co się dzieje wtedy z tą chwilą? Bezpowrotnie ucieka. Bezpowrotnie straciłem wczoraj szansę, by te małe, kochane rączki pobawiły się moją twarzą trzy minuty dłużej. Akurat wczoraj, kiedy mam dłuższy i bardziej osobisty dzień z Polką, wyciągnięcie telefonu w tamtej chwili było zupełnie redundantne. Nie mówię, że telefon jest skrytobójcą relacji z dzieckiem, ale takim "cichym bobasem z nieprawego łoża". Tak przynajmniej mam ja.

Mówię cały czas oczywiście, o głębszym "być", o empirycznym "być", w którym relacja z dzieckiem nie jest powierzchowna. Powierzchowne relacje też są dziecku moim zdaniem potrzebne. Być może właśnie wtedy otrzymujemy chwilę na bezkarne scrollowanie pierdół w telefonie. Myślę, że jako scenarzyści czasu spędzanego z dzieckiem mamy cień szansy na ocenę czy to jest własnie ten moment? Ja częściej nie trafiam, niż trafiam i ta słaba skuteczność została obnażona wczorajszym spojrzeniem Polki, kiedy oderwałem się na moment. Spojrzeniem małego, ciekawego świata człowieka, który już łyżkę odłożył i uważnie przygląda się poczynaniom taty, który z pewnością robi coś fajnego. Właśnie fakt, że nie robi, a właściwie, że to beznadziejne, co robi - wpędza tego tatę w poczucie winy.

A sprzężenie zwrotne w tym przypadku będzie dodatnie, oberwiemy za to. Przyjdzie czas, kiedy będziemy chcieli przez chwilę "być" z naszym dzieckiem, ale ono akurat wtedy będzie scrollowało swój telefon, czy co tam się wtedy będzie się scrollowało. Dlatego moje "głupio" zaczęło być sprzężeniem zwrotnym dodatnim, narastającym w miarę oddalania się od wartości referencyjnej.

Nawet kiedy rozwieszam pranie, jestem bardziej skupiony na dziecku, śpiewam, wołam ją i strzepuję kropelki w jej stronę, a ona się wtedy cieszy. Telefon jest synonimem nieobecności, czyli brakiem "być".

W oczywistości subiektywizmu mojego doświadczenia nie warto się dopatrywać oceny, to nie tak. Każdy sobie sam odpowiada na pytanie: czy ja naprawdę chcę teraz sięgnąć po telefon?