Jeśli patriotyzm oznacza napierdzielankę z okazji 11.11 to ja wolę emigrację. Choćby mentalną. Choćby do innego miasta

Kostki brukowe wyrywane z chodnika (!), race, śmietniki, wyrwane barierki i słupki latały w powietrzu. Był gaz łzawiący, armatki wodne i policyjne pałki. Były też spalone samochody i uciekający przypadkowi mieszkańcy ... wiem, bo sama, z wielkim brzuchem uciekałam przed hołotą... jeśli ktoś nie pamięta to niech zobaczy film:

Kiedyś wydawało mi się, że gdyby wybuchła wojna to moim obowiązkiem jest walka z wrogiem. I pewnie zginęłabym od pierwszego strzału... Dziś mam w głębokim poważaniu kamienice i ulice... (brzydkie zresztą). Mam w głębokim poważaniu, co stanie się z moim majątkiem (w kredycie, zresztą), jeśli wejdą... * tu wpisz dowolnego wroga. Nie będę walczyć, o „bliźnich” z ONRu, hejterów, zawistników, ksenofobów, homofobów, czy innych plugawych, małych ludzi...

Czesi są małym narodem, dlatego u nich powstanie trwało krócej niż film o nim... nie wierzą w Boga, a nad honor przekładają poczucie humoru. I tym się bronią. Bo nie mają ludzi, żeby pozwolić sobie, by „do nieba czwórkami szli”. Bo ich obowiązkiem jest przetrwanie. Przetrwanie kultury, tradycji, języka, zabytków, humoru i piwa. Nawet za cenę przekręcania, kombinowania, czy ustępstw. Nawet za cenę pokornego schylenia głowy...

Dziś bliżej mi do takiej postawy niż do zakładania skrzydeł husarskich i krzyku „uraaaa!”. Bo śmierć od kuli nie jest sexy, nie jest nawet chwalebna. Pomniki są brzydkie. Historię piszą ci, którzy przeżyli. Dlatego mam nadzieję, że moje dzieci będą pamiętały, że są na świecie także dzięki temu, że kiedyś ktoś miał szczęście, albo siedział cicho i się nie narażał, albo zdecydował się uciekać, a nie walczyć do ostatniej kropli krwi, bo tak „słodko iść na te niebiańskie polany”. I jeśli kiedyś wybuchnie wojna, wybaczą Matce, że nie pozwolę na nią iść...

I tak widzę swój „patriotyzm” – przetrwać i ochronić.

A na koniec proponuje zrewidować „katechizm” polskiego dziecka: