Poronienie to nie wstyd! Mówmy o tym

Rzadko wrzucam osobiste posty, ale boli mnie cisza i samotność, w jakiej wiele kobiet i mężczyzn przechodzi przez doświadczenie poronienia. Tę ciszę znam głównie z historii aborcyjnych, którymi kobiety dzwoniące po wsparcie do mojej organizacji, Federacji na rzecz Kobiet i Planowania Rodziny, czasem przez całe życie nie dzielą się z nikim bliskim. Nie chcę tkwić w takim schemacie, że tylko blaski macierzyństwa zasługują na ujawnienie. Chcę też podzielić się ważnymi medycznymi informacjami, które mogą się przydać kobietom i ich partnerom.

Jakiś miesiąc temu planowałam poinformować świat, czyli wszystkich znajomych z Facebooka :-) o swojej planowanej i chcianej ciąży, ale życie zweryfikowało moje plany. Od pierwszych tygodni oczekiwania o ciąży wiedziała moja rodzina i wielu przyjaciół. Uważam, że ukrywanie się do końca pierwszego trymestru jest formą ochrony świata i siebie przed konfrontacją z tabu – tabu potencjalnego poronienia lub aborcji uszkodzonego płodu. Rozumiem osobiste motywacje, ale sama uważam, że tak jak mamy prawo dzielić się szczęśliwymi nowinami, tak też mamy prawo mówić o swoim smutku i otrzymywać pomoc.

Otóż ja unikałam i mimo tego ciążę straciłam. Wiem, że poronienie zdarza się raz na cztery przypadki i na ogół przyczyny są genetyczne czy fizjologiczne, ale gdybym była mniej świadoma taki plakat wpędziłby mnie w poczucie winy i wątpliwości, że może jednak zrobiłam coś, co mi zaszkodziło. Ostrzegawczy obrazek „tylko” pogłębił mój smutek.

W szpitalach, co wielokrotnie opisywały gazety, jest albo nacisk na obowiązkową żałobę po płodzie, albo traktowanie poronienia jako zwykłego przypadku, bez jakiegokolwiek ładunku emocjonalnego. Jest oczywiście faktem, że sytuacje takie jak moja są nieprawdopodobnie częste, co wcale nie zmniejsza cierpienia przechodzących przez to par lub kobiet. Tylko jednego dnia na oddziale, który odwiedziłam ciążę traciło 10 pacjentek. Podobnie jest każdego dnia. Tych historii nie słychać, kobiety opowiadają je sobie dopiero, gdy jedna z nich przez to przechodzi, a i to nie zawsze. Faceci w ogóle mają ciężko, bo kultura ich jeszcze bardziej blokuje w okazywaniu uczuć. Jestem wdzięczna wszystkim moim bliskim i dalszym znajomym, którzy mnie wspierali. Szybko podjęłam decyzję by ujawnić i opisać swoją historię wszystkim znajomym z portalu społecznościowego właśnie po to, żeby przełamać tabu i bolesną ciszę.

Nie bójcie się prosić i przyjmować pomoc i zadawajcie dużo pytań
Wbrew obiegowej opinii są różne – medyczne, farmakologiczne i chirurgiczne – opcje w przypadku utraty ciąży. Lepiej żeby w szpitalu ktoś z wami był, kto nie czuje się aż tak pogubiony i zadał pytania za was. Ja, mimo że na co dzień zajmuję się zdrowiem kobiet, czułam się bezsilna i zagubiona. W pierwszych chwilach wspierały mnie przyjaciółki i tata, potem mąż, który był silny za mnie.

Bardzo ważna informacja, której wiele kobiet nie dostaje w szpitalu to ta, że w przypadku poronienia w pierwszym trymestrze bardzo często nie musisz zostawać na oddziale, tylko możesz pojechać do domu i tam w intymnej atmosferze przejść przez to ciężkie doświadczenie.

Ja miałam taką możliwość i jestem za to bardzo wdzięczna. Świadome poronienie w atmosferze bezpieczeństwa jest czymś, co zmienia sposób patrzenia na świat. Jest doświadczeniem z pogranicza życia i śmierci, czymś metafizycznym. Ja czułam swoją słabość, a jednocześnie siłę kobiecego ciała, które jest zdolne przyjmować, ale także oddawać. Aby przypominać sobie te uczucia noszę bransoletkę z napisem „Vagina Warrioress” czyli Wojowniczka Waginy. Czuję, że moje ciało i dusza stoczyły walkę – o utrzymanie tej ciąży, a później aby zwrócić ją Matce Naturze.

Kolejna informacja, w nawiązaniu do poprzedniej to, że niektórzy lekarze i lekarki nie wiedzą lub nie chcą mówić o opcji farmakologicznego wywołania poronienia w przypadku obumarcia płodu lub poronienia niepełnego. Dają kobiecie jedną opcję czyli zabieg łyżeczkowania, który – szczególnie jeśli kobieta nigdy nie rodziła przez pochwę – może osłabić jej szyjkę macicy, co nie pozostanie bez wpływu na jej przyszłe ciąże oraz niesie ze sobą ryzyko różnego rodzaju powikłań.

Co gorsza – co znam z opowieści znajomej – niektóre szpitale robią to świadomie, zatrzymując pacjentkę przepisową ilość dni, aby uzyskać większe pieniądze za świadczenie z NFZ. Nie wiem czy to częsta praktyka, ale warto o niej wiedzieć. Poza tym nie jest prawdą, że po każdym poronieniu konieczny jest profilaktyczny zabieg wyłyżeczkowania macicy, na ogół ciało samo w swoim tempie się oczyszcza, czasem wystarczy dawka leku aby mu w tym pomóc. Możliwość zabiegu łyżeczkowania jest dla niektórych kobiet lepszym wyborem – nie każda z nas chce znosić skurcze, czasem ból i widok utraconego płodu. Zabieg daje szybkie zakończenie sprawy i można szybciej wracać do codzienności.

Gdy poronienie się zakończy decyzja o podjęciu kolejnych starań o ciążę powinna należeć przede wszystkim do samej kobiety. W większości przypadków nie ma medycznych przeciwwskazań, aby po wystąpieniu pierwszej miesiączki znowu zacząć próbować. Badania pokazują nawet, że w tych pierwszych sześciu miesiącach szanse na kolejną ciążę są większe. Można pomóc sobie stosując obserwacje cyklu. Ciało to jednak nie wszystko, ważna jest też psychika i dusza. Niektóre kobiety czują ogromną żałobę, inne smutek czy poczucie winy, ważne by rozpoznać te emocje i pozwolić im wybrzmieć, ale też w nich nie zatonąć. Jest wiele dróg na odnalezienie równowagi, dla jednych będzie to dbanie o zdrowie, sport czy medytacje, dla innych modlitwa czy psychoterapia. Nie zapominajcie o sferze seksualnej – radość ze zbliżeń może wracać stopniowo, zarówno dla kobiety jak i jej partnera/partnerki. Jeśli długo nie powraca, poszukajcie pomocy specjalisty/specjalistki.

Ja jestem, mam nadzieję, w końcowej fazie mojego doświadczenia utraty. W języku angielskim maleństwo, które rodzi się po takiej historii nazywa się „rainbow baby” czyli dziecko tęczowe. Czekam więc na tęczę i jestem wdzięczna Matce Naturze, że zdecydowała tak, a nie inaczej. Widocznie to było dla nas najlepsze.