"Rodzice mają prawo wychowywać dzieci w zgodzie z własnym systemem wartości" – Agnieszka Stein o władzy rodzicielskiej

Przyjęło się, żeby patrzeć na władzę rodzicielską w kontekście relacji rodzica z dzieckiem. Czyli tego, co rodzic może, albo nie może zrobić dziecku, żeby uzyskać pożądany przez niego skutek. Jednak to zagadnienie ma również drugą stronę. To odpowiedź na pytanie, jak bardzo inne osoby, poza rodzicami mają prawo mówić im, jak mają sprawować opiekę nad swoimi dziećmi, jak mają budować swoje relacje, jak powinni reagować na różne zachowania dzieci.

To prawda, że prawa rodziców mają swoje granice. Rodzic ma obowiązek wykorzystywać je z poszanowaniem potrzeb i godności dziecka. Ale jednak rodzic te prawa ma. W dodatku gwarantuje mu je nasza Konstytucja. Więc to nie byle co.

– jak długo dziecko żegna się z rodzicem
– czy płacze przy tym, albo co mówi do rodziców
– co rodzic mówi do dziecka
– po ilu godzinach rodzic przychodzi po dziecko (mówię tu o sytuacji, kiedy panie nalegają, żeby to było dłużej niż rodzic chce)
– czy panie wypuszczą dziecko do rodzica, który czeka w szatni, jeśli wcześniej obiecały dziecku i rodzicowi, że to zrobią

Żadnym argumentem nie jest też to, że inne dzieci płaczą, rozstają się a rodzice wychodzą w pośpiechu i co one sobie pomyślą. Jeśli to ważne, żeby się dobrze czuły to może jednak warto się z nimi rozstać inaczej?

Współpracuję z kilkoma przedszkolami. Dodatkowo mam kontakt ze sporą grupą rodziców, którzy przychodzą do mnie z różnymi pytaniami dotyczącymi adaptacji i mogę powiedzieć, że lista przyczyn, które powodują, że dziecko ciągle nie może się zaadaptować mimo upływu czasu, jest dość prosta:
– ktoś powiedział dziecku, że mama będzie czekać, a potem mama wyszła i dziecko zobaczyło, że jej nie ma
–mama powiedziała, że jak dziecko poprosi panią, żeby pójść do mamy, to będzie to mogło zrobić i okazało się, że pani tego nie zrobiła
–rodzic obiecał, że przyjdzie za godzinę a przyszedł za dwie
–dziecko bawiło się świetnie przez dwie godziny, ale rodzic zamiast je wtedy zabrać, przyszedł po czterech godzinach, kiedy dziecko już od godziny płakało i przez to dziecko pamięta z przedszkola głównie to, jak mu było trudno
– rodzic oczekiwał od dziecka, że zostanie samo z kompletnie obcymi osobami, a ono nie było gotowe i następnego dnia już w ogóle nie chce iść do przedszkola
– panie oderwały dziecko od rodzica na siłę, dzięki czemu dziecko doszło do wniosku, że to nie są osoby, które są wrażliwe na jego potrzeby
– rodzic obiecał, że przyjdzie, ale obiecał też, że w przedszkolu będzie super zabawa i okazało się, że jest trudno – dziecko nie wie, w którą obietnicę wierzyć
– dziecko potrzebowało czasu, żeby się pożegnać i nie dostało tego czasu i teraz nie umie sobie poradzić z emocjami a pani jeszcze nie zna i nie ufa jej
– dziecko miało wcześniejsze doświadczenia separacji, w których coś się nie udało i teraz nie wzięto tego pod uwagę
– dziecku było smutno w przedszkolu i nikt się tym nie zainteresował
– dziecko na początku czuje się w przedszkolu dobrze, ale kiedy widzi jak inne dzieci płaczą, są odrywane od rodziców, albo są oszukiwane zaczyna wątpić w to, że to bezpieczne miejsce.

Oczywiście są dzieci, które i tak się zaadaptują. Które nie mają żadnego problemu z rozstaniem. Które tak polubią, którąś panią, że od razu czują się przy niej bezpiecznie. Są także dzieci, które się nie adaptują, ale zostają w przedszkolu, bo widzą, że nie mają innego wyjścia. Albo zaczynają radzić sobie ze stresem w ten sposób, że dużo chorują. I ostatecznie okazuje się, że lepiej było posiedzieć te kilka dni dłużej z dzieckiem na początku, niż teraz co dwa tygodnie siedzieć z nim na zwolnieniu lekarskim.