Czy dzieci jedzą wszystko?

Ta lekcja nauczyła nas, że nie ma czegoś takiego jak "danie dla dzieci". Zwłaszcza, że restauracyjne karty w dziecięcym menu są wyjątkowo nudne: kotlet, paluszki rybne z frytkami i makaron z sosem pomidorowym. Tak, jakby dzieci nie były w stanie, albo nie mogły, niczego innego przełknąć. Taki zestaw niekoniecznie ma też wiele wspólnego ze zdrowym odżywianiem.
Oczywiście o zdrowy posiłek dla naszych dzieci najłatwiej zadbać w domu. Tu jednak obowiązuje ta sama zasada. Jeśli przestrzegamy podstawowych reguł, to nie ma powodu przygotowywać dań specjalnie dla naszych dzieci. Bo niby dlaczego, my dorośli nie mielibyśmy dostawać się do naszych dzieci i jeść trochę zdrowiej?:) My przynajmniej czas potrzebny na przygotowanie dodatkowych posiłków z przyjemnością spędzamy na inne przyjemności.

1. Nie przygotowujemy posiłków specjalnie dla dzieci. Jeśli sami mamy ochotę na ostrzejszą lub bardziej słoną potrawę, przyprawy dodajemy na samym końcu, już po nałożeniu na talerz porcji dla dzieci. One też dużo chętniej jedzą to, co na talerzu mają ich rodzice. Jeśli jemy poza domem nigdy nie wybieramy "menu dla dzieci", a potrawę, którą rozkładany na dwa talerze.

2. Urozmaicamy posiłki. Wychodzimy z założenia, że dzieci dopiero poznają smaki. Nowe nie zawsze oznacza dla nich smaczne. Często jednak coś co jest "fuj" dzień pózniej już jest "pycha". Dla Zosi pierwszy gryz świeżej cebuli, której ja nie dotknę, był "trochę ostry, ale smaczny"

3. Dajemy wybór. Nie chodzi o listę 10 dań, ale możliwośc decydowania przez dzieci. Kiedy już wybiorą nie ma odwrotu, ale z reguły nie ma też później problemu. Wystarczy pytanie "wolicie makaron z brokułami czy cukinią?"

4. Nie słodzimy. Ponieważ sami nie słodzimy kawy czy herbaty nigdy nie wpadliśmy na to, by dosładzać dzieciom napoje, jak herbata, koktail czy owocowe desery, jak np.truskawki. Dzieci na co dzień mają wystarczająco dużo słodkich pokus, a brak cukru w codziennych potrawach zupełnie im nie przeszkadza.

5. Nie wmuszamy jedzenia. Oczywiście jeśli np.jesteśmy w podróży i wiemy, że później długo nie będziemy mięli okazji na spokojny posiłek negocjujemy z nimi konieczność zjedzenia tego, co dostały. Ale co do zasady, jeśli niechęć do jedzenie nie wynika tylko z tego, że zamiast siedzenia przy stole wolałyby się bawić, nie wmuszamy w nie posiłku. Nie biegamy też za nimi po mieszkaniu z widelcem, by wcisnąć im coś do ust.

6. Nie karmimy ich. Wystarczająco dobrze posługują się łyżką, widelcem, a czasem nawet nożem, że staramy się naszych córek nie wyręczać. Zdarza się, że o to poproszą, i czasem im ulegamy:)

7. Pozwalamy na odstępstwa od naszych zasad! Nie chcemy, by nasze dziewczyny czuły się poszkodowane w związku z naszą chęcią nauczenia ich racjonalnego odżywiania. Sami przecież nie jesteśmy bez wad;) Kiedy w grupie dzieciaków wszystkie jedzą truskawki z cukrem a naszym córkom na tym zależy, nie mamy z tym problemu. Z tego samego powodu zgadzamy się na poczęstowanie ich cukierkiem czy lizakiem. Chociaż najczęstszym i ulubionym deserem nas wszystkich są lody i w tym przypadku jesteśmy bardzo ulegli:)