Płeć i sprzątanie, czyli koniec cywilizacji

Słowa Arcybiskupa przedrukowały liczne gazety, portale i tygodniki. Podczas gdy ja przekonywałam Stasia, żeby posprzątał, internauci snuli na forach dywagacje na temat domowych nawyków hierarchy – sugerowali, że zapewne nigdy po sobie nie sprzątał bo robiły to za niego zakonnice. Kpinę wywołał też pogląd, że od chłopięcej nauki sprzątania prosta droga do związków partnerskich i rozpadu rodziny. Uznano że Arcybiskup jest „odklejony” od rzeczywistości.

Ale ja, podobnie jak Arcybiskup, sądzę, że jest odwrotnie. Płeć (oczywiście ta kulturowa) w dużej mierze wynika ze sprzątania (u kobiet) i niesprzątania (u mężczyzn). Sprzątanie upłciawia kobiety, niesprzątanie upłciawia mężczyzn, a porządek płci na tym właśnie polega, że szeroko pojętym sprzątaniem zajmują się kobiety. Co w tym czasie robią mężczyźni? Inne rzeczy, zwykle od sprzątania przyjemniejsze i lepiej płatne. Są pewni, że posprzątają kobiety. I zwykle mają rację!

W pełni ukształtowany przedstawiciel płci niesprzątającej to istota złożona, a jej wychowanie wymagająca wiele wysiłku. Rodzice i dziadkowie, ciotki i wujowie, nauczyciele i katecheci – wszyscy oni muszą przez całe lata utwierdzać biologicznego chłopca w przekonaniu, że sprzątanie to domena dziewcząt. Efektem tych wysiłków jest dobrze zsocjalizowany mężczyzna – ktoś, kto nie ma pojęcia, skąd się biorą czyste naczynia, jak się przygotowuje posiłek i nawet nie drgnie, gdy kobieta poda mu talerz z obiadem. Gdy ona zbiera ze stołu naczynia, on spokojnie dalej czyta gazetę (albo brewiarz, jeśli akurat jest biskupem). Ona biegnie do kuchni po deser, on dalej rozmawia ze szwagrem o samochodach. Ona sprząta – on drzemie przed telewizorem. I nawet do głowy mu nie przyjdzie, że mogłoby być inaczej. Oto siła cywilizacji. To dzięki niej obie płcie są przekonane, że tak było zawsze i tak właśnie ma być, bo tak jest naturalnie.

Znacie takich facetów? Ja, szczerze mówiąc, nie znam ich wielu. Jest jasne że mamy do czynienia z kryzysem męskości. Cala nasza cywilizacja słabnie, bo mężczyźni, zwłaszcza ci młodsi, zamiast spokojnie ją budować i umacniać, robią w ostatnich latach rzeczy dziwne. Gotują, zmywają naczynia, zmieniają własnym dzieciom pieluchy, bywają na placach zabaw. I coraz częściej – o zgrozo – sprzątają. I to nie tylko po sobie! To bardzo groźne zjawisko.

Jak widzicie, Arcybiskup mnie przekonał. Związek między płcią a sprzątaniem to dzieło wielowiekowej tradycji, cenny dar naszych przodków. Zaś my – współcześni rodzice – jesteśmy bliscy, by to zmarnować, zaprzepaścić. Czyż nie jesteśmy świadomi zagrożenia? To zapewne dzieło genderystów i lobby gejowskiego. Związek między homoseksualizmem i męską skłonnością do sprzątania jest oczywisty. Wszak jeśli taki sprzątający facet pozna drugiego sprzątającego, to ogólnym zamęcie może go wziąć za kobietę, a wtedy związek partnerski gotowy.

Ponieważ nie ma w okolicy żadnej chętnej do roboty dziewczynki, zamierzam sama posegregować klocki mojego syna. Umocni to moją kobiecość. Chcę też być pewna, że jego przyszła żona dostanie w swoje ręce prawdziwego mężczyznę, przedstawiciela płci niesprzątającej. Jeśli kiedykolwiek poprosi go, by posprzątał, usłyszy od niego słowo NIGDY! wypowiedziane pewnym męskim głosem.