Perfekcjonista, towarzyski, łatwo wyraża emocje. Jak kolejność narodzin wpływa na nasz charakter?
Czy kolejność narodzin w rodzinie ma wpływ na charakter dziecka? Według psychologów bycie pierwszym, średnim, najmłodszym albo jedynakiem nie tylko determinuje zachowanie dziecka, ale też wiąże się z określonymi cechami jego osobowości. Sprawdź, czy zgadza się to w przypadku twoich dzieci.
- Według psychologów kolejność narodzin wpływa na cechy osobowościowe rodzeństwa.
- Jakimi cechami odznacza się najstarsze, średnie, najmłodsze dziecko, a czym wyróżnia się jedynak?
- Jakie są zalety i wady bycia najstarszym, średnim i najmłodszym w rodzeństwie?
To nie jest nowa teoria, że różnica między cechami osobowościowymi rodzeństwa tkwi w kolejności urodzeń. Potwierdzają tę tezę kolejne badania. Meri Wallace, amerykańska terapeutka dzieci i rodzin uważa, że ma to związek ze sposobem, w jaki rodzice odnoszą się do poszczególnych dzieci. Jakie więc cechy charakteru mogą się ujawnić w zależności od tego, czy mamy do czynienia z pierwszym, średnim, najmłodszym dzieckiem lub jedynakiem?
Cechy osobowościowe pierwszego dziecka
Wychowywanie pierworodnego dziecka to zwykle mieszanka instynktu, wiedzy zaczerpniętej z poradników oraz licznych prób i błędów. Rodzice są zwykle uważni, rygorystyczni w zakresie zasad i nadmiernie przewrażliwieni w kwestii drobiazgów.
To może sprawić, że dziecko stanie się perfekcjonistą, zawsze dążącym do zadowolenia rodziców. Są również pracowici i chcą się wyróżniać we wszystkim, co robią. Jako lider rodzeństwa, pierworodni odznaczają się często takimi cechami, jak: sumienność, niezawodność, odpowiedzialność, ale bywają też apodyktyczni.
Najstarsze dzieci są przyzwyczajone do bycia w centrum uwagi, bo zanim na świecie pojawi się ich rodzeństwo, to mają mamę i tatę tylko dla siebie. Skutkuje to tym, że rodzice spędzają z nimi więcej czasu (na czytaniu książek, objaśnianiu różnych zagadnień), co przekłada się na lepsze wyniki w nauce. Sukces ma jednak swoją cenę: pierwsze dziecko zwykle nigdy sobie nie odpuszcza, boi się porażki, nie lubi zmian i wychodzenia ze swojej strefy komfortu.
Cechy osobowościowe średniego dziecka
Rodzice nie są tak bardzo na nim skoncentrowani, bo muszą też poświęcić uwagę zarówno starszemu, jak i młodszemu rodzeństwu. Z tego powodu średnie dzieci mają większą swobodę, ale mogą też czuć się pominięte, nijako "zdetronizowane” przez młodszego brata lub siostrę.
Zwykle są lubiani wśród rówieśników, bo mają łatwość nawiązywania kontaktów. Są trochę buntowniczy, ale zarazem pełnią rolę rozjemcy, bo szybko muszą nauczyć się nieustannie negocjować. Średnie dzieci odznaczają się też wyższą ugodowością niż najstarsze i najmłodsze, bo nie jest im obca trudna sztuka kompromisu i "dopasowywania się” do wszystkich.
Ponieważ poświęca się im mniej uwagi w domu, średnie dziecko ma tendencję do budowania silniejszych więzi z przyjaciółmi. Jest też mniej przywiązane do rodziny niż starsze lub młodsze rodzeństwo, co przekłada się na ich większą samodzielność.
Cechy osobowości najmłodszego dziecka
Najmłodsze dzieci są zwykle wychowywane na większym luzie niż ma to miejsce w przypadku pozostałego rodzeństwa. Dlatego często można zauważyć, że są mniej spięte i mniej skrępowane w wyrażaniu swoich emocji.
Kochają zabawę, są towarzyskie, a jednocześnie mają swoje sposoby, by przyciągnąć uwagę innych. Z jednej strony rodzice są skoncentrowani na najmłodszym dziecku, z drugiej doświadczają oni tego, że "nic, co robię, nie jest ważne”.
Żadne z ich osiągnięć nie wydaje się oryginalne, bo ich rodzeństwo nauczyło się już mówić, czytać, jeździć na rowerze itd., dlatego rodzice reagują mniej entuzjastycznie na ich osiągnięcia. Najmłodsze dzieci są zwykle też bardziej rozpieszczane przez rodziców, przez co mniej przestrzegają zasad niż pozostałe rodzeństwo.
Cechy osobowości jedynaka
Bycie jedynakiem to wyjątkowa pozycja. Bez rodzeństwa, z którym mogłoby konkurować, jedyne dziecko monopolizuje uwagę swoich rodziców – nie tylko na krótki czas, jak najstarsze dziecko, ale na zawsze.
W efekcie sprawia to, że jedynak jest czymś w rodzaju "super pierworodnego”: dzieci te mają przywilej (ale i ciężar) posiadania rodziców na wyłączność. Mogą liczyć na ich wsparcie, ale też muszą sami sprostać ich oczekiwaniom. Dlatego zwykle jedynacy są dojrzali jak na swój wiek, odznaczają się perfekcjonizmem, sumiennością, pracowitością, chętnie też przejmują dowodzenie nad innymi.
Może cię zainteresować także: "W tym wieku konfliktów jest najwięcej". Psycholożka opowiada o relacjach w rodzeństwie
Źródło: parents.com