Nazwali tak córkę, mimo że cała rodzina ich wyśmiała. "Nie mogliśmy zrobić inaczej"

Chciałabym się podzielić z Wami historią, którą opowiedziała mi znajoma. Rzecz dotyczy pary, która bardzo długo starała się o dziecko. Kiedy po kilku latach prób udało się w końcu zajść w upragnioną ciążę, byli przeszczęśliwi. Nie chcieli jednak zbyt wcześnie dzielić się tą informacją, bo bali się "zapeszyć".

Kiedy jednak poznali płeć dziecka, postanowili, że nazwą ją Jaśmina. Dla nich to imię miało głęboki sens – oznaczało "dar od Boga" i symbolizowało wszystko to, przez co przeszli, zanim ich marzenie o rodzicielstwie się spełniło.

Gdy poinformowali rodzinę o swoim wyborze, nie spotkali się z entuzjazmem. "Jak? Po co tak udziwniać?" – pytali jedni. "A jak to będzie w zdrobnieniu? Jaśka? To brzmi dziwnie." – śmiali się inni. "Nie może być jakoś tak normalnie – Julka, Zosia albo jakieś staropolskie?" – dorzucała babcia.

Każdy miał coś do powiedzenia. Każdy wiedział lepiej. I choć rodzice tłumaczyli, że dla nich to imię ma wyjątkowe znaczenie, usłyszeli, że "wymyślają" i "robią z dziecka egzotykę".

Mimo tych komentarzy nie zmienili zdania. "Nie mogliśmy zrobić inaczej. To była nasza decyzja i nasze dziecko. To imię przyszło do nas samo. Miało w sobie spokój, wdzięczność i nadzieję" – powiedział tata dziecka.

Jaśmina przyszła na świat zdrowa i od pierwszego dnia wydawała się… dokładnie taka, jak jej imię – delikatna, spokojna, pełna uroku. Z czasem nawet najbardziej sceptyczni członkowie rodziny przyznali, że to do niej pasuje idealnie.

Jaśmina to imię o arabskich korzeniach, pochodzące od nazwy jaśminu – rośliny o intensywnym, słodkim zapachu, która symbolizuje miłość, czystość i piękno. W kulturze Wschodu jaśmin był kwiatem szczęścia i błogosławieństwa, a jego zapach miał przynosić spokój i chronić dom przed złem.

Niektórzy wierzą, że dziewczynki o tym imieniu mają w sobie naturalne ciepło i łagodność, a ich obecność potrafi wnieść harmonię w życie innych.

Dziś rodzice Jaśminy z uśmiechem wspominają tamte rozmowy. Wiedzą, że nie musieli nikomu niczego udowadniać. "Rodzina nie musi wszystkiego rozumieć, żeby zaakceptować. My po prostu czuliśmy, że to imię jest jej. I nie myliliśmy się."

Ich historia pokazuje coś więcej niż tylko rodzinny spór o imię – to opowieść o tym, że każde dziecko przychodzi z własną historią, a imię bywa jej piękną kontynuacją.