Zapytała, dlaczego dorośli w Polsce nie lubią dzieci. Odpowiedzi otworzą oczy rodzicom

W Polsce coraz częściej można zauważyć tendencję, że rodzice z dziećmi bywają w przestrzeni publicznej traktowani nieprzychylnie. Pojawia się nie tylko krytyka, ale wręcz hejt – w komentarzach w internecie, na osiedlowych grupach czy nawet w bezpośrednich sytuacjach.

Skąd się to bierze? Czy naprawdę mamy do czynienia z hejtem na dzieci i rodziców, czy może raczej z reakcją na niewłaściwe postawy rodzicielskie?

Prawda jest taka, że wiele osób, które dziś reagują negatywnie na widok dzieci, ma za sobą przykre doświadczenia. Spotkali się z sytuacjami w przestrzeni publicznej, gdy rodzice byli roszczeniowi, uważali swoje pociechy za "święte krowy", a błędnie rozumiane bezstresowe wychowanie zamieniało się w brak granic i przyzwolenie na wszystko.

A dzieci to przecież mistrzowie testowania. Jeśli nie nauczą się, gdzie są granice (postawione przez dorosłego, którym nim się opiekuje), będą sprawdzać, jak daleko mogą się posunąć.

Na forach i w mediach społecznościowych pojawia się coraz więcej głosów, które to potwierdzają. Oto kilka wypowiedzi z Threads, które były odpowiedziami na post użytkowniczki o nicku "basia_mama_niezwyklych_corek":

"Mam trójkę dzieci i rzeczywiście jest coś takiego, że nie znoszę cudzych dzieciaków, nie wiem dlaczego, nie wiem, czym to jest spowodowane, ale przebywanie w towarzystwie dzieci innych niż moje własne to dla mnie najgorsza udręka".

"Myślę, że wielu tym osobom nie przeszkadzają dzieci. Przeszkadzają ich rodzice, a częściej ich brak. Bo samo ciało zatopione w telefonie się nie liczy".

Te głosy pokazują, że problem nie zawsze leży w dzieciach. Bardzo często chodzi o rodziców, którzy nie reagują, są nieobecni lub leniwi albo oczekują, że otoczenie będzie wyrozumiałe zawsze i wszędzie.

Dobrym przykładem jest historia, którą opowiedziała mi znajoma. Trafiła na Instagramie na profil ojca chłopca z autyzmem. Na filmiku widać, jak dziecko biega po sali weselnej, pije ze szklanek gości, wkłada palce w ciasta na słodkim stole.

Ojciec przez cały czas nagrywa chłopca, tłumacząc, że chce "testować" syna w nowych sytuacjach i pokazywać, jak się rozwija. W komentarzach wybuchła burza – wiele osób uznało, że to skrajny przykład rodzicielskiego egoizmu: rozwój dziecka odbywa się kosztem komfortu i spokoju innych.

I nawet jeśli tu mamy do czynienia z wyjątkową sytuacją (dziecko z autyzmem i ojciec zajmujący się profilem edukacyjnym w mediach społecznościowych), to pozostaje pytanie: gdzie kończy się troska o własne dziecko, a zaczyna lekceważenie reszty świata?

To jest właśnie sedno problemu. Prawdopodobnie w wielu przypadkach nie chodzi o to, że ludzie nienawidzą dzieci. Chodzi o to, że często rodzicielstwo staje się usprawiedliwieniem dla braku odpowiedzialności. Rodzice oczekują, że inni będą cierpliwi, empatyczni i wyrozumiali, a sami nie zawsze starają się myśleć o otoczeniu.

Dlatego w przestrzeni publicznej narasta frustracja. Nie dlatego, że ktoś ma coś przeciwko rodzinom, ale dlatego, że widzi brak równowagi – rodzicielstwo traktowane jako synonim bycia kimś wyjątkowym, o specjalnym statusie, co ma zwalniać z odpowiedzialności.

A im częściej ludzie stykają się z takimi sytuacjami, tym mniej chętnie reagują na dzieci z sympatią i otwartością. Nie uważam, żebym miała kompetencje do dawania innym gotowych recept, ale może warto zacząć od prostego pytania:

Czy moje rodzicielstwo jest dobre dla dziecka, ale równocześnie nie robi krzywdy otoczeniu?

Czy raczej jako rodzic stawiam mur między mną a resztą świata? Bo jeśli idziemy w tę drugą stronę, to nic dziwnego, że inni reagują niechęcią. Rodzicielstwo to nie tylko przywilej. To także odpowiedzialność wobec własnych dzieci i wobec ludzi, którzy nas otaczają.