Kiedy myślę o swojej rodzinie, najpierw widzę swoje dzieci. Roześmiane, rozbiegane, z poczuciem bezpieczeństwa w oczach. Potem dopiero dostrzegam siebie: zatroskaną, analizującą, często przepełnioną lękiem i strachem. Bo prawdą jest, że wszystko, co robię, to z myślą o nich i dla nich. Dla ich dobra, ale czy aby na pewno?
Reklama.
Podobają Ci się moje artykuły? Możesz zostawić napiwek
Teraz możesz docenić pracę dziennikarzy i dziennikarek. Cała kwota trafi do nich. Wraz z napiwkiem możesz przekazać też krótką wiadomość.
Wyręczając dzieci, popełniamy błąd. fot. altanaka/123rf
Reklama.
Pragnę dla swoich dzieci jak najlepszego dzieciństwa. Beztroskiego, spokojnego, spędzanego na świeżym powietrzu, najlepiej bez tych wszystkich niepotrzebnych rozpraszaczy. Jednak choćbym nie wiem, jak się starała, to i tak mogę popełnić błąd, którego nawet niekiedy mogę nie być świadoma. Tak, zdarza się, że rodzice niszczą dzieciństwo swoich dzieci, a są święcie przekonani, że dają im to, co najlepsze.
Cztery podstawowe błędy
Przeglądając media społecznościowe, zupełnym przypadkiem trafiłam na filmik opublikowany przed psychologa Marcina Rybaka. Już sam wstęp: "Te rzeczy mogą zniszczyć szczęśliwe dzieciństwo" zwrócił moją uwagę. Nie przewinęłam dalej, a obejrzałam do samego końca. Wiem, że dobrze zrobiłam. Bo te kilkanaście sekund uświadomiło mi coś, z czego wcześniej nie zdawałam sobie sprawy.
Zatem przeanalizujmy, co może zniszczyć szczęśliwe dzieciństwo. Specjalista zwraca uwagę na poniższe kwestie:
Wyręczanie dziecka we wszystkim, bo w końcu jest dzieckiem (to w życiu dorosłym ma się nauczyć m.in. odpowiedzialności i konsekwencji?).
Umniejszanie problemów dziecka i jego emocji (mały człowiek też ma prawo mieć duże problemy np. bo pada deszcz i nie może wyjść grać w piłkę).
Wywieranie presji, by spełnić swoje marzenia z dzieciństwa przez własne dziecko.
Brak ustalonych zasad (dzieci same sobie ich nie stworzą). Brak zasad to brak bezpieczeństwa.
Kiedy czytałam i analizowałam punkt po punkcie, zrozumiałam, że nie zawsze postępuję tak, jak powinnam. Choć wcześniej nie przypuszczałam, że tą swoją nadopiekuńczością mogę wyrządzić dzieciom krzywdę, to teraz dostrzegam w tym wiele życiowej mądrości. Następnym razem, zanim schylę się, by zasznurować synowi buty czy zasunąć suwak w kurtce, zastanowię się dwa razy.
Zanim powiem: "Nie płacz, przecież nic się nie stało", ugryzę się w język. Niekiedy problemy moich dzieci wydają się błahostką, drobnostką. Ale to ja mam takie spostrzeżenia, to ja je tak odbieram, nie one. Być może im wali się świat i ziemia obsypuje pod nogami.
Presji nigdy nie wywierałam, ale moja znajoma owszem. Niejeden raz słyszałam, że jej córka nie chce chodzić na balet, ale "musi", bo ona (matka) jest w nim zakochana, ale w dzieciństwie nie było jej dane w takich zajęciach uczestniczyć. Czy robi to wbrew córce, by ją celowo unieszczęśliwić? Nie sądzę, ale taki efekt osiąga.
Nie jesteśmy czyste i nieskazitelne. Nie pozjadałyśmy wszystkich rozumów i nie jesteśmy specjalistkami w każdej dziedzinie. Mamy prawo popełniać błędy i nie powinnyśmy się o to obwiniać. Jednak w moim odczuciu najważniejsze jest szukanie odpowiedzi, drążenie i dowiadywanie się, czego nie robić, by nie krzywdzić swoich dzieci.
Chciałabyś dodać coś od siebie? Napisz na adres: klaudia.kierzkowska@mamadu.pl
Dołącz do zamkniętej grupy rodziców na Fb! Tu rozmawiamy i wygrywamy nagrody.