Z porodówki za drugim razem wróciłam zupełnie inna. Zastanawiasz się, czy pokochasz drugie dziecko?

Miłość, której nie da się zmierzyć

Nie jestem typem osoby wylewnej. Rzadko inicjuję przytulanie. Kocham moich bliskich, kocham męża, jednak patrząc z boku, wiele osób mogłoby pomyśleć, że jestem raczej chłodna. Kiedy urodziłam pierwsze dziecko, musiałam nauczyć się darzyć je uczuciem.

To nie było dla mnie tak oczywiste, jak piszą w książkach, nie stałam się jego matką w chwili zrobienia testu ciążowego, ani kiedy usłyszałam w czasie badań jego serduszko. Obserwowałam rozwój wypadków z dużą ciekawością, ale to chyba jeszcze nie była miłość.

Wszyscy mówili, że miłość się mnoży, a nie dzieli, ale jednak kiedy dowiedziałam się o drugiej upragnionej ciąży, mój świat zadrżał w posadach. Musiałam odmawiać niespełna trzyletniemu synowi brania na ręce, niektórych wspólnych aktywności, musiałam chronić życie, które nosiłam pod sercem. I było mi strasznie żal tego małego chłopca, który dotąd był całym moim światem.

Czy ja go pokocham?

Przyjaciółka, która została właśnie mamą po raz pierwszy, zapytała, czy nie obawiam się o moje uczucia do dziecka, które miało się urodzić. "Czy będziesz go w stanie pokochać równie mocno, jak Pierworodnego?" - po tym pytaniu nie spałam pół nocy. Ona nazwała to, co od dawna krążyło mi po głowie. Czy będę umiała?

Kiedy zasnął, jeszcze chwilę leżałam obok i patrzyłam na jego malutką buzię, tycie uszka i z każdym centymetrem przybywało mi miłości i obaw. Pocałowałam go delikatnie w czoło, poprawiłam kołdrę i oświadczyłam mężowi, że jestem gotowa pojechać na spotkanie z naszym drugim synem. Bałam się, czy nie zawiodę tego drugiego dziecka jako matka, przecież mam już kogoś, kogoś kocham najbardziej na świecie.

Urodzić sobie szczęście

Drugie dziecko chyba odnotowało moje obawy, bo zamiast spacerku, jakim był pierwszy poród, tym razem mieliśmy małe opóźnienia w moim idealnie ułożonym grafiku. Zamiast trzech godzin poród trwał 13. Kiedy Go zobaczyłam, oniemiałam, na USG lekarz mówił, że dziecko waży około 3,5 kg, a tymczasem Koleś był niesamowicie mały, jego uszy, nosek, wszystko było takie mikroskopijne.

Przez większość czasu był w samej pieluszce, a ja podobnie, jak w noc poprzedzającą nasze spotkanie na jego brata, tak teraz godzinami patrzyłam na niego. Milimetr po milimetrze uczyłam się nowego obiektu miłości. A ta wybuchła. Jednocześnie w każdej sekundzie tęskniłam za Pierworodnym i żałowałam, że nie może być obok.

Serce matki nie ma dna

Kiedy wróciliśmy do domu, okazało się, że mój trzylatek jest ogromny. Nie urósł jakoś mocno pod moją nieobecność, ale zmieniła się moja perspektywa. Ku mojemu niemałemu zaskoczeniu - obydwu kochałam równie mocno, choć zupełnie inaczej. Myślę, że również dlatego, że ich potrzeby były inne, a potem jak się okazało także temperamenty, charaktery, zainteresowania.

Jaką cenę zapłaciłabym, żeby jego kolki bolały mnie, a niekończące się ataki astmy odbierały mój oddech. To jest miłość. Każda łza, która płynęła po moim policzku, żeby wsiąknąć w jego czyściutkie śpiochy, była dowodem miłości.

Jeśli więc obawiasz się, czy podołasz, zapewniam cię, że tak. Twoje serce pomieści wszystko, wszyściuteńko. Przełkniesz każdą łzę, zignorujesz zmęczenie, ale nie grozi ci, że nie pokochasz drugiego dziecka, ani nie przestaniesz kochać pierwszego. Miłość matki do dziecka to uczucie, którego z niczym nie da się porównać, ale możesz być pewna - wystarczy jej dla wszystkich twoich dzieci.