Moje dziecko jedzie na pierwsze kolonie, a ja płaczę nad walizką. Wiem, że wróci odmienione

Mamo, dlaczego płaczesz nad walizką

Pamiętam, jak zawijałam bieliznę w koszulki i płakałam. Mój syn wszedł do pokoju i sądził, że walizka się popsuła, bo jaki mógł być inny powód płaczu dla matki dzielnego sześciolatka, który za chwilę miał wyjechać na dwutygodniowe kolonie? Z walizką było wszystko w porządku, z moim dzieckiem też, a ja rozpaczałam, bo znów poczułam ten strach.

Dwa tygodnie minęły, syn wrócił zachwycony. Pamiętam, że zaskoczyło mnie, że po tak krótkim czasie ma tak długie włosy i paznokcie. Chyba nie dochował się traumy, bo kilka dni temu powiedział, że nie może się doczekać tegorocznych kolonii i że pamięta tę ekscytację, którą czuł, jadąc na pierwsze w życiu wakacje bez nas. W tym roku pojadą we dwóch, a ja znowu się boję, ale już nie płaczę nad walizką.

Emocje trzymam na wodzy

Młodsze z moich dzieci, to tak zwana "przylepa". Znowu czuję ten strach przed rozstaniem. Tak, jestem matką kwoką. A on nie zasypia bez przytulania, kiedy się budzi, też przychodzi przywitać się w ten sposób. W ciągu dnia nie sposób zliczyć, ile razy mówi, że nas kocha. A ja, pakując jego walizkę, zaciskam zęby i staram się nie przypominać sobie, jak się czułam, odprowadzając go pierwszy raz do przedszkola.

To dokładnie to samo uczucie. Jeszcze jest, a ja już tęsknię, bo wiem, że kończy się pewien etap, że zrywamy plombę, której już nikt nie założy, mój chłopczyk dorasta. A ja z nim, jako matka. Nauczona doświadczeniem ze starszym synem wiem, że moje dzieci są gotowe na takie rozstanie. Będą mieć dobrą opiekę i świetnie się bawić. Mój strach nie może im popsuć wakacji.

Dziecko się cieszy, a ja z nim

O tym, że mój młodszy syn pojedzie na kolonie, wiemy już od marca. Nawet razu nie zająknął się, że się boi, więc staram się unikać sytuacji, w których mogłabym zdradzić swoje lęki. Pytania o to czy się cieszy, czy się czegoś obawia, zostawiam dla siebie. Wypowiedziane na głos mogłyby sprowokować go do myślenia, że może powinien czuć strach?

Spokojnie, będzie dobrze - powtarzam, jak mantrę.

Niech jadą, damy radę i ja i ty

Mamo, która poślesz w tym roku swoje dziecko na pierwszy obóz czy kolonie, piszę do ciebie, bo chcę, żebyś wiedziała, że nie jesteś sama. Każdy z nas czegoś się boi. To wcale nie jest nieuzasadniony lęk. Tylko myślę, że tak, jak ja, wcale nie boisz się tego, jak dziecko sobie poradzi, bo ono da radę. Boisz się tego upływającego czasu. Tego, że kiedy wróci, jego włosy będą dłuższe a stopy większe.

Boisz się, że w wysiadającym z autobusu dziecku zobaczysz samodzielnego człowieka, który już tak bardzo nie będzie cię potrzebował. Spokojnie. Wróci inny, bardziej samodzielny, ale nadal twój. Rodzice dorastają razem z dzieckiem. Z pierwszymi krokami, pierwszym słowem, startym kolanem. Nikt nie zatrzyma tego show, więc pozwólmy mu trwać.