Zdajesz sobie sprawę, co czuje dziecko podczas pandemii? Zadaj mu te 4 kluczowe pytania

Pandemia wciąż się rozwija, liczba zakażeń wzrasta i tak naprawdę nikt nie wie, co będzie dalej. Te obawy i niepewność jutra nie pozostają bez wpływu na emocje twojego dziecka.

Według amerykańskich badań, prawie 1/3 rodziców twierdzi, że zauważyli od marca pogorszenie się zdrowia psychicznego swoich dzieci. Z kolei w badaniu przeprowadzonym przez Harris Poll na zlecenie Nation 4-H Council aż 60 proc. nastolatków stwierdziło, że odczuwa samotność, ponad połowa doświadczyła niepokoju, a 45 proc. odczuwało nadmierny stres.

W ten sposób dowiesz się, jak bardzo zauważa zmiany w otaczającym go świecie i jak mocno wpływają one na jego codzienność. To dobry wstęp do rozmowy, niekoniecznie tylko o pandemii. Najważniejsza jest szczerość – jeśli czegoś nie wiesz, powiedz to, jeśli się czegoś obawiasz, też tego nie ukrywaj.

W takim przypadku pomocne jest wykorzystanie w rozmowie ich przyjaciół, bo dziecku może być łatwiej opowiadać o innych, niż o sobie. Inną odmianą tej taktyki jest rozpoczęcie niezobowiązującej rozmowy, np. w czasie obiadu, gdy siedzicie przy stole całą rodziną, bo wtedy dziecko szybciej się "otworzy”.

Eksperci podkreślają też, by zwrócić uwagę na zmianę zachowania dziecka, zwłaszcza, jeśli dotąd chętnie opowiadało o szkole, swoich emocjach czy przeżyciach, a teraz stało się bardziej powściągliwe.

Używaj słów czy określeń stanów emocjonalnych odpowiednich do wieku i rozwoju dziecka. Dzięki temu łatwiej będzie mu zrozumieć, a tobie wytłumaczyć, co aktualnie przeżywa wewnętrznie.

Tego typu pytania są dobrym barometrem aktualnego samopoczucia psychicznego i emocjonalnego twojego dziecka. Czy nadal z entuzjazmem uczestniczy w zajęciach, które lubi? Czy poświęca czas swoim pasjom? Czy przeżywa nadal ekscytację na myśl o tym, co kocha? Eksperci podkreślają, że każda zmiana w zachowaniu lub codziennej rutynie powinna być sygnałem alarmowym dla rodzica.

Wiele dzieci stresuje się życiem szkolnym - w budynku szkolnym nowymi „rytuałami”, jak zakładanie maseczek, dezynfekcja rąk, wymuszony dystans, a w sytuacji nauki zdalnej problemami technicznymi, niewystarczającym kontaktem z nauczycielami i rówieśnikami.

Niektóre dzieci mniej, inne bardziej, a jeszcze inne niezwykle silnie, myślą o samej możliwości zakażenia koronawirusem. Zwykle, po raz pierwszy tak intensywnie i przez tak długi czas, obawiają się o zdrowie rodziców, dziadków, bojąc się, że choć im nic strasznego prawdopodobnie się nie stanie, to „przez nich” mogą ciężko zachorować ich najbliżsi.

Olbrzymia rola rodziców i opiekunów w tym, aby w tych szczególnie trudnych emocjonalnie tygodniach dać dziecku wsparcie, które przede wszystkim - w zależności od poziomu lęku u dziecka, w reakcji na statystyki, wiadomości płynące z mediów i wydarzenia z bliskiego otoczenia - powinno być odpowiednio różnicowane. Wraz z rosnącą liczbą zachorowań, coraz więcej dzieci nie tylko myśli o pandemii, ale też realnie się z nią styka - zetknęło się z osobą chorą lub przebywającą na kwarantannie, lub samo przeszło/ przechodzi wirusa.

Pierwsze, najważniejsze, co każdy rodzic może dać swojemu dziecku to czas. Czas spędzony na byciu razem, wypełniony uwagą, chęcią poznania emocji i przeżyć dziecka. Tylko będąc w bliskości możemy towarzyszyć dziecku w tym, co obecnie przeżywa, jakie są jego największe lęki i obawy. Zresztą, Bardzo często, bardzo wiele może zostać wypowiedziane przez dziecko mimochodem, ot tak, bez zadawania pytań.

Choć oczywiście pytać zawsze warto. Rozmawiajmy, codziennie. Pytając nastawmy się na słuchanie, na tyle, na ile potrafimy odpowiadajmy na wątpliwości, rozmawiajmy, traktując dzieci poważnie i zachowując z nimi szczerość. Choć wydaje nam się, że jako rodzice musimy, to wcale nie musimy znać odpowiedzi na wszystkie pytania naszych dzieci. Jeśli możemy to sprawdzić, sprawdźmy i wróćmy z odpowiedzią. Jeśli jednak na jakieś pytania, jak choćby, ile potrwa pandemia, odpowiedzi nie ma, umiejętnie zakomunikujmy i wytłumaczmy to dziecku. W ten sposób, uczymy je radzić sobie z niepewnością i co ważne tę niepewność i nieprzewidywalność, to że nie zawsze będziemy mieli w życiu na wszystko wpływ, akceptować.

I na koniec. Stale zapewniajmy dziecko o tym, że zawsze może na nas liczyć, przyjść ze swoimi obawami, pytaniami. Pomagajmy nazywać emocje, bo już samo ich nazwanie, zwłaszcza w obecności obdarzonej zaufaniem osoby, może wzmocnić.