"Chodzę na religię, bo ocena wlicza mi się do średniej". To jest właśnie rzeczywistość dzieci?

List czytelniczki

Mam dwoje dzieci. Wychowuję je w wierze katolickiej, sama przyjęłam wszystkie sakramenty i wydawało mi się naturalne, że moje dzieci też przejdą tę samą drogę. Coraz jednak częściej się zastanawiam, co mną tak naprawdę kieruje? Najpierw chodziłam do kościoła, bo rodzice kazali, teraz głównie z przyzwyczajenia. Są święta, które uwielbiam podniosła atmosfera, wspólny śpiew, kiedy czuję się blisko Boga. Wiem jednak, że w dużej mierze wszystko zależy od tego, kto uczy religii, kto wygłasza kazanie. Są księża, którzy mogą porwać tłumy, pełni pasji głoszą słowa o miłości, przebaczaniu, splątanych ścieżkach i sytuacjach, z których zawsze jest wyjście. Dają z siebie wiele, a ludzie odpłacają się częstszymi wizytami w kościele. Są tacy, do których ludzie jadą na mszę z drugiej strony miasta, bo mają coś wartościowego do powiedzenia.

Co może jednak zrobić mieszkaniec miasteczka, w którym z ambony płyną jedynie słowa nienawiści do człowieka i jego grzechu, a ksiądz jawi się niczym sam Bóg, który srogim wzrokiem i gromkim głosem karze grzeszników? Wy robicie źle, was czeka piekło, przychodźcie do kościoła, módlcie się, to może unikniecie ognia piekielnego. No i większość spraw sprowadza się do pieniędzy, a im więcej dacie, tym ksiądz będzie patrzył na was przychylniej.