"Nawet mówienie szeptem sprawiało córce problem". To nie jest zwykła nieśmiałość, tylko mutyzm

Różnica może być trudna do wychwycenia. Wielu rodziców długo może nie zdawać sobie sprawy, że ich dziecko milczy w grupie czy miejscach publicznych nie dlatego, że jest bardzo grzeczne, czy zawstydzone. Dziecko cierpiące na mutyzm selektywny (wybiórczy) w domu zachowuje się normalnie, przestaje mówić w szkole, przedszkolu. Może rozmawiać cicho z paroma kolegami i niemal wcale nie odzywać się do nauczycieli. Zdarzają się przypadki, że swobodnie rozmawiają jedynie np. z mamą, czasami tylko szepcząc do ucha. W przypadku mutyzmu całkowitego dziecko nie mówi wcale. Porozumiewa się niewerbalnie, przytakując albo kiwając głową. Przypuszcza się, że może to być reakcja na trudną sytuacją wywołującą poczucie zagrożenia, ale przyczyny nie są do końca znane. Wiadomo natomiast, że niedostrzeżenie problemu i brak fachowej pomocy może wpłynąć na każdy obszar jego funkcjonowania w dorosłym życiu, bo to samo nie minie.

Dziewczynka przestała rozmawiać z tatą. Jej mama dopiero po tym fakcie dostrzegła, że z wieloma osobami córka w ogóle nie rozmawia, sama często wyręczała córkę, udzielając za nią odpowiedzi – podobnie robił też starszy brat Zosi.

Z mutyzmu wybiórczego się nie wyrasta. Dziecko pragnie mówić, a jego milczenie nie wynika z uporu, manipulacji tylko silnego lęku. Wczesna diagnoza i odpowiednia terapia mogą przyczynić się do szybszej poprawy funkcjonowania dziecka. Dlatego w przypadku dzieci bardzo nieśmiałych, małomównych bądźmy bardziej uważni.