Pisarka, dziennikarka i blogerka Rachel Garlinghouse, w scarrymommy.com napisała tekst ukazujący rodziców, jako mocno zagubionych. W sytuacjach objaśniających dzieciom świat, jako “pozbawiony kolorów”, nieświadomie uczą dzieci, że świat ten jest pozbawiony różnic. Tym samym popełniają ogromny błąd.
Rachel Garlinghouse Dwa lata temu oczekując na swoje dziecko pod przedszkolem, usłyszałam jak podekscytowany chłopiec powiedział do swoich rodziców: – Mamo, w mojej klasie są brązowe dzieci. Trzy brązowe dzieci! Oczy mamy zrobiły się ogromne i szybko synka uciszyła, żeby przypadkiem nikt nie słyszał. Dziecko od razu poczuło się zmieszane, co było widać. Czy zrobiło faktycznie coś złego? Dlaczego jego mama nie była równie podekscytowana jak on?
Nie powinnyśmy udawać, że nie istnieją różnorodności, czy różnice rasowe. Nie można z tego tworzyć tabu. Bycie na nie ślepym nie jest niczym dobrym. Udawanie, że nie istnieją, to błąd. One są i będą.
Może cię zainteresować także: Apel Twojego dziecka: Jest kilka rzeczy, które sprawią, że będzie mi łatwiej żyć
Rachel GarlinghouseInnym razem w restauracji podeszła do nas ok. pięcioletnia dziewczynka ze stolika obok. Obserwując mojego dwulatka i noworodka z innym, ciemnym kolorem skóry w moich ramionach. – Część – powiedziała. – Cześć – odpowiedziałam i wiedziałam, dobrze wiedziałam o co chce zapytać widząc jej ciekawość i zakłopotanie w oczach. – Czy to twoje dzieci? – spytała. – Tak – odpowiedziała zauważając jednocześnie, że jej rodzice dopiero zdali sobie sprawę, że ich córka jest przy naszym stoliku. Dziewczynka chciała pytać dalej, a rodzice czekali w napięciu, co będzie dalej. – Moje dzieci są adoptowane. Wiesz co to znaczy? Są od innej mamusi, ale nie mogła się nimi zająć i teraz my o nie dbamy. To nasze dzieci. – A czy one widują swoje mamy? – zapytała. – Tak. Odwiedzamy je – powiedziałam. – Mój braciszek używa tych samych butelek co twój synek – nagle dodała. Rodzice odetchnęli. Podobnych przypadków miałam jeszcze kilka. Wszystkie [dzieci] prosiły o to samo: prawdę.
Właściwie pojmowanie tolerancji to świadomość, że jesteśmy „Różni, ale tacy sami” – w myśl tytułu książki dla dzieci szwedzkiej autorki Pernilli Stalfelt. Tę publikację przerabiam ze swoimi dziećmi od maleńkości. Nie dlatego, że była ona im podsuwana, ale same po nią sięgały. Kolorowe obrazki różnych twarzy: z wielkimi garbatymi nosami i tymi małymi, z różowymi włosami i czarnymi, z żółtymi twarzami, brązowymi, różowymi. Podłużnymi, wąsatymi, rumianymi. Różnymi – przykuwają one uwagę dzieci. Do tego autorka stworzyła błyskotliwe i zabawne historyjki mówiące w sposób prosty o tym, że chociaż jesteśmy inni, to mamy nosy, oczy, uszy. Jemy, śpimy, lubimy bajki te do oglądania i czytania. I każde dziecko lubi przytulić się do mamy.
Wyjście jak każde inne. Dzieci mnóstwo. Dostrzegam rodzinę, której wcześniej tutaj nie widywałam. – „Może wprowadzili się niedawno?” – myślę. Mama to filigranowa, jasna blondynka o bladej cerze, a tata – postawny, ciemnoskóry mężczyzna. Obok nich dwóch chłopców, oczywiście mulatów. Moje dziecko podbiega do ich starszaka, rzuca „Część” i natychmiast kontynuuje: „Mam taką samą czapkę jak ty, ale w domu, a twój brat jest tak samo mały, jak moja siostra!". Cała czwórka bawiła się w najlepsze, a hitem okazało się szukanie idealnych kamyków.