Coraz trudniej być matką. Współczesna kobieta codziennie zmaga się z wyborami

Nie do końca. Tu kobiety najczęściej są incognito, nie muszą przyznawać się do tego, co robią, jakimi są ludźmi. Łatwo o kategoryczne sądy, jeszcze łatwiej: o zaszczepienie w kimś ziarna niepokoju.

Koncentrujemy się na rozdmuchiwaniu problemów, na które nie ma dobrych i jednoznacznych odpowiedzi. Trzeba podążać za intuicją, za tym, co wynieśliśmy dobrego ze swojego domu rodzinnego albo co chcielibyśmy wynieść; sięgać po wiedzę zaprzyjaźnionych, prawdziwie bliskich nam kobiet. Znaleźć autorytety w rodzinie, wśród przyjaciół.

I pamiętać, że mamy takie czasy, że sytuacja zmusza nas do różnych rzeczy, na przykład do posłania dziecka do żłobka, choć wcale tego nie chcemy. Nie zawsze mamy babcię, nie zawsze możemy skorzystać z pomocy niani – tak po prostu jest – a czy to jest złe, czy dobre? Nie chodzi o to, żeby szukać uniwersalnej mądrości, tylko dostosować się do zastanej sytuacji życiowej, finansowej. Jeżeli jestem faktycznie mamą zapracowaną i muszę posłać dziecko do żłobka, to przecież po południu spędzę z nim dobry czas, żeby poczuło, że nie zostało porzucone, że jestem blisko, że jest dla mnie ważne.

Ale to wcale nie oznacza, że mam się rzucić po pracy z wywieszonym językiem do zabawy – to znowu byłoby podtrzymanie schematu matki Polki. Należy mi się też chwila odpoczynku.

W żadnej z tych rzeczy nie ma niczego złego: dziecko, które dostanie do zabawy tablet, a na kolację parówkę, naprawdę nie będzie w niczym odstawało od tego, które dostanie przetartą organiczną marchewkę. Jeżeli słoiczek czy tablet mają spowodować, że zmęczona mama na chwilę złapie oddech i będzie spokojniejsza i zadowolona, widzę plusy takiej sytuacji.

Nasza intuicja jest zagłuszona przez mnogość przekazów, które do nas docierają i ciągle podnoszą nam poprzeczkę, zwiększają wymagania. Znów wracam do tego, co było dawniej: ludzie ufali sobie i doświadczeniu. Nie ma szkół dla matek, więc skąd wiemy, że kiedy dziecko się przewróci, trzeba je przytulić, a potem powiedzieć: wstawaj i idź dalej? Wiemy to „ze środka”, to nasze mądre serce podpowiada. Gdybyśmy polegały na tej miłości i jej ufały, byłoby nam łatwiej.

Nie szukałabym takich związków, choć faktycznie kobiety, które dziś są babciami, rozpoczynały przygodę z macierzyństwem w zupełnie innym systemie – inaczej się dzieci wychowywało. Był moment takiego „zimnego chowu”, pokolenia trochę depresyjnego, kiedy dzieci nie były od razu przy matce.

Ale myślę, że stanowisko babć wynika raczej z o niebo większego doświadczenia; one to już przeżyły i widzą, co można odpuścić i co naprawdę ma znaczenie. Mają zdrowy dystans. A młode matki zawsze się bardziej przejmują. Tu właśnie widzę rolę dla starszych kobiet: we wspieraniu młodych mam, dawaniu im poczucia siły, byciu dla nich filarem. Tej wiedzy nie znajdziemy w żadnym poradniku czy na portalu. Babcie, uczcie nas!

Absolutnie nie. Nie można się zarzynać: jeśli jestem zmęczona, pal sześć brudną podłogę – mam prawo teraz odespać. Ale posprzątam jutro – dla własnego komfortu psychicznego, ale i po to, żeby moje dzieci widziały, że w domu obowiązuje jakiś ład. Dobrze jest mieć w sobie takie „poukładanie”, które daje nam komfort i które przenosi się na nasze otoczenie.

Wcale tak często nie widzę tej tendencji w realnym świecie; czasem się zastanawiam, na ile kreują ją media. Dobrze, że zadajemy sobie pytania, czy jesteśmy dobrymi matkami , na co możemy sobie pozwolić, czy złość na dziecko jest normalną rzeczą. Takie analizy wymagają odwagi i samokrytyki. Dobrze, że pozwalamy sobie na słabości, że śmiejemy się z siebie, że nabieramy dystansu. Może takie blogi i posty „bez lukru” pozwalają piszącym je kobietom odreagować i w ten sposób być lepszymi matkami w „realu”?

Cóż, w dzisiejszych czasach mamy do czynienia z kultem ciała. Mamy taką potrzebę, by wciąż żyć na pełnych obrotach, w tym również stale być dostępną seksualnie dla swojego partnera – podąża za tym moda, którą podbijają jeszcze reklamy: weź tabletkę, przestaniesz się pocić, weź pigułkę, nie będziesz miała miesiączki. To coraz poważniejszy problem. Kobiety boją się zmian, które zachodzą w ciele po porodzie. Już nastolatki rozmawiają o tym na forach.

Po ciąży ciało się zmienia, trzeba dużo energii włożyć w powrót do formy. W telewizji widzimy panie, które wyglądają tak samo niezależnie od tego, czy mają lat 50 czy 30. To rodzi w nas poczucie, że my też tak powinnyśmy. A tak się przecież nie da, a przynajmniej: nie zawsze. Brakuje nam poczucia własnej wartości, skupiamy się na cielesności. Jeśli gwiazdy ubezpieczają swoje piersi na miliony, to daje sygnał, że te piersi są ważne; a skoro to takie istotne, to przecież nie będę karmić, bo to je zdeformuje.

Dlatego prośmy o wsparcie bliskich: psychiczne i to czysto logistyczne – ono pomaga odnajdować te najpiękniejsze chwile macierzyństwa. Dużo jest przecież też matek pozytywnie zakręconych…

Znów wracam do grupy wsparcia, grupy mądrych kobiet, które dadzą nam siłę. Czerpmy inspiracje, ale nie porównujmy się. Nie jesteśmy „Matkami ze Stepford” – skończyłybyśmy na terapii… Bądźmy tymi „królowymi domu”, ale miejmy też czas dla siebie, żeby być atrakcyjnymi dla naszych dzieci, partnerów, dla świata, a przede wszystkim: dla nas samych.

Czasem trzeba wyłączyć Internet, telewizję, odciąć się i być zwykła mamą – taką, jaką byśmy lubiły, gdybyśmy ją znały; mamą, która patrzy w lustro i nie ma do siebie pretensji. I przestańmy zapatrywać się w reklamy: „Mamy nie biorą wolnego. To po prostu niemożliwe, by cały czas być w gotowości. Trzeba dać sobie prawo do zmęczenia, słabości, złości. A dzieci mają prawo o tym wiedzieć. Jeśli nauczy się je mówić wprost: „przepraszam, mam dziś zły dzień, potrzebuję chwili dla siebie”, to one później – zamiast strzelić przysłowiowego focha – zachowają się tak samo.