Nowa lektura Henryka Martenki dla dzieci. Tę pozycje musi przeczytać każdy... rodzic!

Autor, odkrywając przed czytelnikiem interesujące karty etymologii, przemyca również elementy czysto dydaktyczne. I jak we wstępie, są to ważne kwestie nie tylko dla dzieci, ale i dorosłych. Czytając tę książkę, dzieci dostaną porządny wstęp do językoznawstwa, dowiedzą się dlaczego warto sięgać po książki i uświadomią sobie też, że nauka wcale nie musi być nudna i można zdobywać wiedzę bawiąc się.

Rodzice dowiedzą się dlaczego tak ważne jest czytanie dzieciom, ale przede wszystkim, że muszą poświęcać im czas. Uzmysłowią sobie również, że aby dotrzeć do dziecka, należy zrozumieć jaką rzeczywistość zastało to dziecko przychodząc na świat, która jest zdecydowanie odmienna od czasów ich młodości.

Olo to nie była jakaś specjalna kreacja. Rozmawiając z wnuczką, pytałem o jej koleżanki i kolegów. Chciałem dowiedzieć się jak oni się zachowują, czym interesują. Z resztą każdego dnia na około widzimy fascynację elektroniką, a przy tym to jak ginie powszechna lektura, miłość do książki. Olo jest kontrapunktem do dwójki głównych bohaterów. Olo, który jest taki jaki jest, pod wpływem Basi i Tomka, zaczyna interesować się rzeczami, które wcześniej nie przyszłyby mu do głowy. A to z kolei wzbudza entuzjazm mamy Ola, która prędzej zaglądnie do sklepu z drogimi torebkami, niż do księgarni, aby przejrzeć nowości wydawnicze.

Tu ma pani absolutną rację, moja książka oczywiście jest dla dzieci i o dzieciach, ale jest także dla rodziców i dziadków. Nie mamy we współczesnej literaturze popularno-naukowej książeczki, która mówiłaby o tym skąd się wzięły nasze nazwiska, skąd się wzięły nasze imiona. O nazewnictwie piszą jedynie językoznawcy, hermetycznym językiem. Dlatego uważam, że ta mała książeczka ma ważną rolę do spełnienia, co z resztą podkreślił też pan profesor Miodek. Ponieważ o nazewnictwie mamy bardzo mało pozycji w czytelnictwie, w ogóle. Podjęliśmy razem z Prószyńskim próbę przeniesienia poważnej tematyki, na bardziej dostępny format.

Oczywiście, że tak i to nie jest nowa rada. Dzieciom trzeba czytać. Wykształcić w nich nawyk czytania. Najpierw bajek, potem opowiadań, potem książek przygodowych, a potem się okaże, że dziecko z samej ciekawości sięgnie po książeczkę trudniejszą, poważniejszą.

Jak najbardziej. Jeśli rodzic, czy dziadek rozbudzi w dziecku ciekawość: skąd się wzięliśmy?, skąd przyszedł mój dziadek?, pradziadek?, prapradziadek?, czy byliśmy herbową rodziną?, skąd się wzięliśmy? to dotrze do szalenie ważnej rzeczy, jaką jest poczucie tożsamości narodowej. Otrzymuję dziesiątki listów od osób starszych, budujących swoje drzewko genealogiczne. Ta ciekawość przechodzi na rodziców, a z rodziców na dzieci.

Żeby dotrzeć do dzieci, trzeba zrozumieć w jakiej rzeczywistości one żyją, że łatwiej im posłużyć się smartfonem, a niżeli wziąć do ręki grubą książkę, czy coś napisać. Rodzice muszą zrozumieć, że ich dzieci dorastają w zupełnie innej rzeczywistości, niż oni byli wychowywani.

Tak, jeżeli dziecko jest przyzwyczajone do lektury, ma 3, 4, 5, 6 lat to potem, chłonność umysłu jest coraz większa i nawet tak trudne językowo książki, jak Krzyżacy, są atrakcyjne. Natomiast jeśli ktoś jest nieoczytany i weźmie do ręki Krzyżaków z tą XV wieczną Podchalańszczyną, to będzie zdegustowany, bo może tego nie zrozumieć. Czego sam doświadczyłem jako dziecko, jako siedmiolatek czytałem „Na skalnym Podhalu” Tetmajera, napisane gwarą góralską. Nie miałem zielonego pojęcia o co chodzi i do dzisiaj jestem zniechęcony do góralszczyzny.

Rodzice często zwalają to na szkołę. Ale jest to święty obowiązek rodziców i nic ich z tego nie zwolni.

Każdy rodzic - KAŻDY - musi godzinę, pół godziny dziennie poświęcić dzieciom. Nie wierzę żeby było inaczej. Jest inny problem, sami rodzice nie mają nawyku czytania, już oni są produktem szkoły, która uczy niesłychanie pobieżnie, źle uczy i to jest ten problem.

To jest dobre pytanie. Jestem polonistą z wykształcenia, absolwentem Uniwersytetu Jagiellońskiego. Językoznawstwo było dla mnie czymś absolutnie niechcianym, po prostu nie wyobrażałam sobie, żebym mógł się kiedykolwiek zająć językoznawstwem. Kiedyś w mojej macierzystej redakcji, Angora, zaczęliśmy sobie zadawać pytania skąd wzięły się nasze nazwiska. Zacząłem brać w tym udział, jako mający jako takie wykształcenie filologiczne. Padło więc na mnie, że stworzę rubrykę. I to trwa już kilkanaście lat. Przekopałem wiele, wiele źródeł językoznawczych, nie łatwych, a to napełniło mnie przekonaniem, że literatura językoznawcza nie jest literaturą dla zwykłego śmiertelnika. Zrozumiałem, że jeśli chcemy mieć efekt, to trzeba przełożyć to z języka polskiego na język polski. Napisać coś w formie przyjaznej, a przede wszystkim zachęcającej wszystkie pokolenia.