"Widziałam, jak jego świat powoli się wali, jak traci oddech. Uciekająca panna młoda - to ja"

Nie poczułam
Kiedy odebrał telefon, już wiedział. Tak myślę. „Czy na pewno tego chcesz?”, zapytałam. „Niczego nie jestem tak pewny, jak tego, że chcę być z Tobą” odpowiedział. A ja? A ja nie.

Kiedy się poznaliśmy, wszystko było tak oczywiste.
Mieliśmy po 15 lat, głowę pełną pomysłów, chcieliśmy zwiedzać Amerykę, a na stałe osiąść w Australii. Ot, takie plany dwojga nastolatków. Rzeczywistość szybko zweryfikowała nasze plany, skończyliśmy więc studia i byliśmy. Razem. Razem od ponad 10 lat.

„Musicie się bardzo kochać”, słyszałam od jednych. Od drugich: „Tyle lat razem? Nie znudziło wam się?”. A od trzecich: „Seks tylko z jednym facetem? Nie jesteś ciekawa jakby to było z innym?”. Jestem, jestem ciekawa. I tak, znudziło mi się.

Jak w starym, nudnym małżeństwie
Tak wyglądało nasze życie. Brakuje tylko dziecka, no i psa. Nuda. Nuda. Nuda. Znamy się jak przysłowiowe łyse konie. Niczym już nie byliśmy w stanie siebie zaskoczyć. Taka rutyna. Bezpieczna rutyna. Do cholery! Kto mając 29 lat chce bezpiecznej rutyny? Nie ja. Już nie. Nie myśl, że nie chciałam nieco podkręcić to nasze życie. Chciałam. On też chciał. To „podkręcanie” nie wychodziło. Nie było fajerwerków, nie było miejsca na spontaniczność, nie było miejsca na szaleństwo. Ponieśliśmy związkową klęskę i oboje baliśmy się do tego przyznać. Wciąż jednak ślub był tylko kwestią czasu. Razem tyle lat? Ślub to przecież formalność.

Czym jest miłość?
Czy to te motyle w brzuchu? A może poczucie bezpieczeństwa? A może to „coś” tylko nikt nie wie „co”? Jeśli poznam odpowiedź, będę wiedzieć. A może się czepiam? Bo może ta nasza miłość taka właśnie ma być? Dojrzała. Bezpieczna. Nudna.

ON
Jeśli powiem, że to najwspanialszy facet na świecie, będziesz się śmiać. I będziesz mieć rację. Co za idiotka zostawia takiego faceta? Ja. Nie kocham go już. Jeśli powiedziałabym TAK, zmarnowałabym dwa życia. Dwa życia, które jeszcze mogą przeżyć coś niesamowitego. Osobno.

Uciekająca JA
Julia Roberts w „Uciekającej pannie młodej” jakoś na prostą wychodziła. Dlaczego nam miałoby się nie udać? Wiedząc, że życie to nie film miałam ręce mokre od zdenerwowania. Przede mną stał ON. Frak leżał idealnie. On już wiedział. Wiedział, że za chwilę powiem, że nigdy nie zostanę jego żoną.