"Jesteście rozpieszczonymi i rozleniwionymi matkami". Tym tekstem zamkniesz usta ciotkom i babciom

Dwie matki

Jedna urodziła w 1979 roku, druga w 2004. Czym różni się ich rodzicielstwo?

Domowe zupki czy słoiczki?

Jola: Jakie słoiczki? Jakie blendery? Gotowało się ziemniaki, zupkę, mięso (jak dostałam spod lady) i widelcem rozgniatało na miazgę. Sztuczne mleko? Mój mąż biegał od sklepu do sklepu po Bebiko, ale zdobycie go graniczyło z cudem. Wszędzie puste półki. Karmiłam piersią dokładnie miesiąc. Nie było poradni laktacyjnych, ja o nich nie słyszałam. Piłam bawarkę, ale to nie pomagało. Potem gotowałam zupki, sama robiłam soki. Warzywa były inne, zdrowsze, niepryskane.

Magda: Ja używałam słoiczków i nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia. Żywność dla dzieci musi mieć specjalne atesty i ja w to wierzę. A że czasy są lepsze? Że wszystko jest w sklepach, to chyba dobrze. Matki za to więcej pracują. Nie znam leniwych matek, wręcz przeciwnie. Sądzę, że są bardzo zaradne. I mają jeszcze czas, żeby zadbać o siebie. Kiedyś matka była tylko matką i żoną, która podaje ciepłą zupę mężowi zawsze o tej samej godzinie. O sobie zapominała. W ogóle kobiety nie miały innych potrzeb oprócz małżeństwa i macierzyństwa. To nie było dobre.

Samodzielność czy nadopiekuńczość?

Jola: Kiedyś było bezpieczniej. Rodzice nie zamartwiali się tak o swoje dzieci. Nie było tylu czyhających na nie niebezpieczeństw: narkotyki, dopalacze, pedofile. Moja córka sama chodziła do szkoły już od drugiej klasy, z kluczem na szyi. Dziś rodzice wożą gimnazjalistów samochodem, chociaż wcale nie mają daleko. Takie czasy. Nie wiem, czy to dobrze, czy źle. O swoje wnuki też się martwię.

Kiedyś nie rozpieszczaliśmy dzieci, nie kupowaliśmy im tylu zabawek, bo ich po prostu nie było. Same bawiły się tym, co miały pod ręką: kapslami, patykami, butelkami (ustawiały je jak kręgle). Przed telewizorem nie siedziały (były tylko trzy programy i przerwa w ciągu dnia), komputerów nie było. Więcej czasu spędzały z rówieśnikami. Dziś dzieci zamykają się same w czterech ścianach, a rodzice mówią, że to dobrze, bo nie narażają się na niebezpieczeństwa tego świata. I przecież mają przyjaciół online. Czy rzeczywiście?

Magda: Mój syn jest w piątej klasie i sam chodzi do szkoły, ale nie rozstaje się z komórką. Musi dzwonić, gdy wychodzi z budynku i gdy dociera do domu. Boję się. Nie bałam się, gdy nie miałam dzieci. Mówiłam: "Przesada. Bombardują nas tragediami, bo ludzie to lubią". Ale dziś myślę inaczej.

Mówię synowi o tym, co ważne: o rodzinie, o wartościach. I wiesz co? Kolegów, którzy cały czas grają na komputerze, zaczynają nazywać „No life’ami”. Nie podoba im się to, że idziesz do kumpla, a on zamiast z tobą pogadać, siedzi przed monitorem. Może, coś się zmieni.

Pielucha czy nocnik?

Jola: Sadzałam dziecko na nocnik już od ósmego miesiąca. Pranie tetrowych pieluch to było cudowne zajęcie (z ironią). Pranie, gotowanie, a potem prasowanie. Robiliśmy to z mężem na zmianę. Kiedyś rodzice szybciej uczyli sadzać maluchy na nocnik, bo to znaczyło koniec tetry. Dziś nawet 3-4 latki sikają do pieluchy. To lenistwo rodziców. My przewijaliśmy dzieci od razu, żeby uniknąć odparzeń. Zresztą o tym, że im mokro, informowały głośnym krzykiem. Dziś dziecko chodzi cały dzień w jednej pieluszce, aż mu się między nogami „majta”.

Magda: Zaczęłam od tetry, ale nie dałam rady. Nic się nie odpierało i cały czas wszystko było zasikane: ubranka, pościel. To mało higieniczne. Pampersy są najlepszym wynalazkiem dla rodziców i dzieci. Nie będę się z tego tłumaczyć. A na nocnik mój synek zaczął siadać, gdy był na to gotowy. Nikt go do niczego nie zmuszał.

Nauka czy zabawa?

Jola: W szkole program jest totalnie przeładowany. Wpychają w te dzieci terabajty wiedzy. Kiedyś do każdego przedmiotu była książka i zeszyt. Dziś jest kilka książek i ćwiczenia. Nikt nie siedział nad książkami całe popołudnia, dzieci miały czas na zabawę. Nie było też zajęć dodatkowych. No może później już jakiś angielski, tańce w domu kultury. Ale zazwyczaj po szkole dzieci wracały do domu i grały w gumę, w piłkę. To było dzieciństwo. Dziś rodzice myślą, że jak w przedszkolu nie zapiszą córki na balet i dodatkowy angielski, to ona sobie nie da rady w życiu.

Magda: To prawda, że dzieci są przeładowane. Ale czasy się zmieniły. Dziś od pracowników wymaga się dużo więcej. Wielu ludzi wychowanych w starym systemie nie radzi sobie. Nie są przyzwyczajeni do tego, że cały czas trzeba się rozwijać. uważają, ze wszystko im się należy. Żeby w przyszłości być dobrym lekarzem, prawnikiem, ekonomistą trzeba myśleć o tym bardzo wcześnie. Staram się nie brać udziału w tym wyścigu szczurów, ale to bardzo trudne. Kiedyś wszystkie dzieci miały podobny status materialny, tak samo chodziły ubrane, miały równy start. Dziś jest większa rywalizacja pod każdym względem, a my rodzice już w dzieciństwie myślimy o tym, co one będą robiły, gdy dorosną. Czyja to wina? Nasza? Czy tego dziwnego świata, który tak przyśpieszył?

Posłuszeństwo czy partnerstwo?

Jola: Tego brakowało kiedyś. Takiej bliskości pomiędzy dziećmi i dorosłymi. Rodzic to był rodzic. Trzeba było się go słuchać. Nie dopuszczał żadnych dyskusji, nie pytał dziecka o zdanie: „Czego Ty chcesz? Czego pragniesz?”. Co rodzic kazał, tak miało być. Właściwie to nigdzie nie chodziliśmy ze swoimi dziećmi. To one chodziły z nami: do rodziny, po zakupy, może kilka razy na poranek do kina. Dzień „układany” był pod dorosłego, nie pod dziecko. Ono musiało się dostosować. Dziś inaczej, ale jest też więcej możliwości.

Magda: Dużo rozmawiam z synem. Dzieciństwo to fundament dorosłości. Dopiero teraz rodzice to rozumieją, dzięki psychologom i terapeutom, którzy rozgrzebali nasze dzieciństwa na czynniki pierwsze i okazało się, że wszystkie nasze traumy i lęki „sprzedali” nam rodzice. My chcemy być lepsi i nie popełniać ich błędów. Być może nasze dzieci stwierdzą jednak, że my też nie „daliśmy rady”.