Wystarczająco dobry rodzic to najlepszy rodzic! 5 zasad, o których nie wolno ci zapomnieć

Co zrobić, żeby być wystarczająco dobrym rodzicem?
1. Wystarczająco dobrzy rodzice nie starają się być idealni i nie oczekują, że ich dzieci też takie będą
Przekonanie, że bycie idealnym rodzicem jest możliwe albo chociaż, że istnieje możliwość zbliżenia się do ideału, powoduje, że mamy poczucie winy. Rodzice, którzy dążą do perfekcji obwiniają samych siebie, małżonka lub dzieci, gdy tylko pojawią się jakieś problemy. „On się nie uczy. To twoja wina! Za dużo pracujesz i nie masz dla nas czasu!” - mówi żona do męża. „Ona źle się zachowuje. To twoja wina! Na wszystko jej pozwalasz!” - mówi mąż do żony. Wzajemne obwinianie się nigdy nie pomaga, a czasami prowadzi do rozpadu rodziny.

2. Wystarczająco dobrzy rodzice szanują swoje dzieci i próbują je zrozumieć
Wystarczająco dobrzy rodzice nie myślą o sobie jak o kimś, kto musi „wykreować” swoje dzieci, wychować je według określonego scenariusza i przepisu (najczęściej na podobieństwo swoje). Patrzą na dziecko, jak na kompletną istotę ludzką i chcą je po prostu poznać. Po co? Żeby za nim podążać, szukać jego mocnych i słabych stron, być blisko i dać odpowiednie wsparcie.

Załóżmy, że nasz syn nie robi prac domowych i jest nieposłuszny w szkole. Nauczyciel wzywa nas na rozmowę: Jeśli jesteś rodzicem, który dąży do perfekcji, co robisz? Jak się czujesz? Na pewno wstydzisz się za swoje dziecko i wstydzisz się za siebie, że tak je wychowałeś. Bierzesz słowa nauczyciela do siebie i krzyczysz na córkę czy syna, co przekreśla próbę zrozumienia motywów ich postępowania i pomocy.

Dlatego po pierwsze warto popatrzeć na sytuację z punktu widzenia naszego dziecka. Załóżmy też, że jego zachowanie nie wynika z faktu, że „coś jest z nim nie tak”. Przyczyn zawsze trzeba szukać głęboko, bo ono samo może nie być w stanie nam o nich opowiedzieć.

Być może jego zachowanie wynika z pragnienia bycia niezależnym, a nie leniwym, czy niezdolnym? I może rozwiązaniem wcale nie powinny być dodatkowe korepetycje z matematyki, ale znalezienie innych sposobów na osiągniecie przez dziecko niezależności? Hobby, nowe umiejętności, coś w czym będzie naprawdę dobre i poczuje się pewnie?

3. Wystarczająco dobrzy rodzice są bardziej skoncentrowani na dzieciństwie swoich dzieci, niż na ich przyszłości jako dorosłych
To naturalne, że niepokoimy się o przyszłość naszych dzieci. Chcemy żeby były szczęśliwe, zdrowe, postępowały moralnie, odpowiedzialnie. Ale tak naprawdę to dzieci są odpowiedzialne za swoją przyszłość. One muszą wyznaczyć sobie cele i drogę do ich realizacji. Zadaniem rodziców jest zadbać o solidne podstawy, czyli satysfakcjonujące dzieciństwo. Według badań w przyszłości lepiej radzą sobie te dzieci, które w dzieciństwie są wspierane przez rodziców, a nie kontrolowane. Te, które czują, że rodzice mają do nich zaufanie, które mają odpowiednie warunki do zabawy, odkrywania, doświadczania otoczenia i nauki oraz możliwość interakcji z rówieśnikami. Szczęśliwe dzieciństwo to prosta droga do szczęśliwej dorosłości.

4. Wystarczająco dobrzy rodzice zapewniają dziecku pomoc i wsparcie, ale nie są nadopiekuńczy.
Dzieci chcą być samodzielne. W ten sposób wciąż zbliżają się do dorosłości. Wystarczająco dobrzy rodzice rozumieją to i pozwalają dzieciom podejmować ryzyko, popełniać błędy, pozwalają mu na porażkę.

5. Wystarczająco dobrzy rodzice w wychowaniu kierują się świadomą refleksją i dojrzałością
Nie podążają ślepo za poradami ekspertów, najnowszą modą i trendami w wychowaniu. Ich zadaniem jest pomóc dziecku osiągnąć to, czego pragnie, a nie udowodnić światu „jakim ja jestem cudownym rodzicem!”. Wystarczająco dobrzy rodzice są dojrzali, empatyczni i cierpliwi.
Po prostu kochają swoje dzieci i chcą dla nich jak najlepiej. Mają wysokie poczucie własnej wartości, więc nie przenoszą swoich kompleksów i ambicji na swoje pociechy. Nie muszą niczego i nikomu udowadniać.