Porzucił mnie jak byłam dzieckiem, nie tęsknię za nim. Nie wiem co znaczy słowo "tata".

Słowo na T. Nie wiem, co właściwie znaczy mieć tatę. Nie wiem, jak to jest tak się zwracać do ponoć najważniejszego mężczyzny w życiu. Dziwiło mnie bardzo, kiedy koleżanki z klasy opowiadały o swoich ojcach. Mając te 8 czy 9 lat wyobrażałam sobie, że to superbohaterowie. Przyglądałam się im, gdy przychodzili pod szkołę. Po mnie tata nigdy nie przyszedł. Zawsze była tylko mama.

Niewiele o nim wiem, poza tym, że był aspirującym fotografem. Za młodu robił wrażenie – przystojny, modnie ubrany marzył o wielkiej karierze. Doszedł tylko do tego, że pstryknął zdjęcie Miss Świata 86. Nie planował zostać ojcem w wieku 23 lat, nie tak miało przecież być. Zrobił to, co musiał – ożenił się, rzucił aparat w kąt i poszedł do swojej fabryki. Stał się agresywny i roszczeniowy. Awanturował się o byle co, nie raz podniósł rękę na żonę, by niedługo po moich narodzinach rozpłynąć się powietrzu.

Podobno wziął mnie na spacer, kiedy ledwo skończyłam 6 lat. Ze spaceru odebrała mnie policja. Przed oczami inny obrazek – mam 10 lat, jedziemy do jego kochanki na drugi koniec miasta. Elegancki blok, osiedlowy sklep, kupuje mi jogurt, przedstawia tej kobiecie i jej córce, która słucha heavy metalu. Kiedy pyta, czy lubię taką muzykę, mówię, że nie i kłamię: Wolę Chopina. Jest chyba pod wrażeniem. Mija kilka godzin. W drodze powrotnej ten obcy człowiek coś opowiada, ja wracam zła na cały świat. Mama nie wie, co robić – zabiera mnie do psychologa. Diagnozy nie poznałam do teraz, ale z „ojcem” widzę się dopiero trzy lata później.

Po raz ostatni. Opowiada o życiu w wielkim mieście, jedzeniu śniadań w McDonaldzie, co chwila wyciągając miętówki. Światowiec. Robi mi zdjęcia, daje 20 złotych i znika. Odzywa się, gdy kończę 18 lat. Chce mi pomóc, wesprzeć finansową „ukochaną córeczkę”. Przyznaję, te kilka stów się przydaje. W zamian za nie czasami rozmawiamy, a ja unikam słowa „Tato”. Jemu szybko się nudzi. Pisze smsa: „Czuję się wykorzystywany” i milknie. Nic nowego.

Mam 23 lata, wysyła zaproszenie na Facebooku. I pisze: „Co słychać, córeczko?”. Nie jestem twoją córeczką, to, że jesteś moim biologicznym ojcem nie daje ci prawa do nazywania mnie w ten sposób. Nie mam żalu, nie nienawidzę cię. Właściwie nic do ciebie nie czuję. Zobojętniałeś mi. Później czytam: „Nie wiem z kim twoja matka się puszczała, nie mogę mieć pewności…” Nie kończ, najlepiej zamilknij. Zniknij.

Dziś mam 25 lat. Wszystkim ojcom, którzy opuścili swoje dzieci, mogę powiedzieć tylko: Będziecie żałować, a one o was zapomną, poradzą sobie, osiągną wszystko, czego zapragną. Może tylko czasem pomyślą, co by było, gdybyście jednak zostali…