3 kanony piękna kobiecego ciała. Jakim jesteś Ty?

Żyjemy w czasach, w których nie obowiązuje jeden kanon piękna. I choć usilnie próbuje się nas przekonać, że top modelki, które występują na wybiegach u najlepszych projektantów są właścicielkami najpiękniejszych ciał, jest też drugi, ba, nawet trzeci front.

Ten drugi wypromowały siostry Kardashian, które są idealnie zaprojektowanym „produktem” popkultury. Ich menedżerowie z wydawałoby się mało atrakcyjnych ciał, stworzyli wręcz obiekty pożądania. Co ma swoje dobre i złe strony. Do tych dobrych zdecydowanie należy zaliczyć większą tolerancję dla kobiet o większych rozmiarach i krągłościach. Dziewczyny stają się nieco bardziej łaskawe wobec swojego rozmiaru 40 czy 42 i nie głodzą się jak 10 lat temu, żeby dorównać modelkom. Do tych złych stron należy zaliczyć fakt, że ciała Kardashianek są bardzo mocno poprawione rękami chirurgów i lekarzy medycyny estetycznej, więc dla zwykłej dziewczyny skopiowanie ich wyglądu jest niemal nieosiągalne. I jeszcze jedna rzecz. Popadamy w amok na punkcie kształtu pupy, piersi, bioder, jakby cały świat i nasze powodzenie w życiu tylko od nich zależały.

Natomiast trzeci front to blogerki fitness, joginki i inne superwysportowane laski, które można śledzić na instagramie, facebooku czy youtube.com. W ich przypadku sytuacja jest dość podobna do tej u Kardashianek. Ponieważ wybrały sport lub szeroko pojętą aktywność jako pomysł i sposób na życie, ich świat kręci się wokół doskonalenia wyglądu ciała. Dla jednych osób może to być pociągające i godne naśladowania, dla innych puste i dość ograniczające. Bo jeżeli najważniejszym zajęciem w ciągu dnia jest wykonanie „szóstki Weidera” i zjedzenie kilku dietetycznych posiłków, skonstruowanych pod kątem zwiększenia masy mięśniowej, to trochę mało rozwijające i kreatywne zajęcie. Nie mam nic przeciw umięśnionym sylwetkom, nie mniej jeśli mój świat miałby się toczyć wokół zajęć sportowych i tego ile centymetrów straciłam w obwodzie ud i jak zaznaczyły mi się już mięśnie na brzuchu, zaczęłabym sama się o siebie martwić.

Powodem były zajęcia z crossfitu. W weekendy natomiast, od rana przez kilka godzin biegała po wszelkich możliwych zajęciach fitness. O wspólnych wyjazdach więc nie było mowy. Z jednej strony zazdrościłam jej tej konsekwencji w walce o wytyczone cele: smukłe, jędrne, zadbane ciało. Z drugiej, nie wyobrażam sobie trzy do pięciu razy w tygodniu w wyznaczone dni o wyznaczonych godzinach rzucać wszystko i budować mięśnie. Nie potrafiłabym sobie narzucić takiego kieratu. Ale moja przyjaciółka jak się okazało po latach - również nie umiała. Na dłuższą metę siłowniany szał zupełnie jej się „przejadł”. I żeby było ciekawiej, odkąd rzuciła chodzenie na regularne treningi, które były dla niej świętością i skupiła się na zdrowym jedzeniu - jest dużo szczuplejsza i wygląda znacznie lepiej, niż wtedy kiedy trenowała pięć razy w tygodniu.

Ale są osoby, które treningi traktują wręcz nałogowo. Nie ma takiej siły i takiego powodu, żeby miały przegapić zajęcia z fat burningu czy pilatesu. Poranki zaczynają od biegania, wieczory spędzają na macie czy podczas zajęć ze spinningu. Kop energetyczny i endorfiny zdają się na nie działać uzależniająco. Zaniedbują domy, rodziny, towarzystwo, żeby wyglądać lepiej i jeszcze lepiej. Nawet jeśli wymarzony kaloryfer pojawi się na brzuchu, nie odpuszczają treningów, bo mięśnie potrzebują stałej stymulacji. One mam wrażenie - również. Jednak w pewnym momencie nie ma gdzie i komu tego kaloryfera zademonstrować: trenerowi? Koledze z siłowni? A może koleżance z szatni? Facebookowi?