Niesamodzielne ciamajdy, to udręka rodziców. Przestańmy być służącymi naszych dzieci!

Taka sytuacja. Jesteśmy na biwaku. Wokół biegają dzieci w różnym wieku, a ja co chwilę słyszę: „Kochanie, z czym zrobić ci kanapkę”, „Tak, już idę dać ci koszulkę”, „Poczekaj chwilę, jeszcze nie posłodziłam ci herbaty, nie pij jeszcze.” I szczerze mówiąc własnym uszom nie wierzę. Te zdania nie są kierowane do dwu- czy trzylatków, ale do dzieci, które mają więcej niż sześć lat.

Pod względem samodzielności moich dzieci mogę być nazywana wyrodną matką. I cieszę się, że nią jestem, bo moi synowie, lat siedem i dziewięć, potrafią sami sobie zrobić śniadanie – zagrzać mleko do płatków, podgrzać parówki, czy przygotować kanapki. Jak ich poproszę, to zrobią mi kawę i pomogą w obieraniu ziemniaków. Sami układają swoje rzeczy w szafach i sami też wybierają, co chcą założyć do szkoły. Odkurzają, myją podłogi, ścierają kurze i koszą trawę. Prawda jest taka, że wielu z tych czynności często nie doceniam, tak są dla mnie naturalne, ale kiedy słyszę, jak ośmiolatek mówi do mamy: „Nalej mi soku” – gdzie kubek i sok są w zasięgu jego rąk, to mi moje ręce opadają patrząc na mamę, która bez chwili wahania, spieszy podać picie swojemu synowi.

Czy naprawdę tak jest nam trudno nauczyć dzieci samodzielności? Spróbujcie.

To początkowo miał być tekst o tym, jak zachęcić dziecko do samodzielność, ale kiedy zaczęłam się nad tym zastanawiać, to zdałam sobie sprawę, że do samodzielności dzieci powinno się zachęcać ich rodziców. Dlaczego tak bardzo boimy się tego, że one sobie będą świetnie radzić bez naszej pomocy? O tym właśnie marzymy sięgając po kubek i karton z sokiem, kiedy akurat oglądamy ważne dla nas wiadomości. Przecież jeśli dziewczynki umyją sobie same głowę podczas kąpieli, chłopcy znajdą skarpetki w szufladzie, to nie będzie to umniejszać naszej roli rodzica. Wręcz przeciwnie, zdecydowanie ją dowartościowuje i uwypukli. Dobry rodzic, to taki, który pozwala swojemu dziecku na samodzielność (zabrzmiało trochę, jak przechwałka, ale nie martwcie się, nawalam na innych polach niż nauka samodzielności).

Kiedy wstajecie, by zrobić kakao, składacie ubrania, kroicie parówkę, wiążecie buty i pomagacie zapiąć bluzę, to pomyślcie sobie o tym, jak cudownie będzie pewnego dnia powiedzieć: „Jesteś głodny? Zrobisz sobie kanapkę?” i usłyszeć: „Tak, nie ma problemu.” Widzicie to? A teraz ważne, żebyście zdali sobie sprawę, że to, kiedy nastąpi ta sytuacja, zależy tylko i wyłącznie od was!