„Nie jesteś tym, kim chciałabym, żebyś był”. Niespełnione oczekiwania – jeden z największych grzechów rodzicielstwa

No właśnie, czyje właściwie plany. Dzieci czy rodziców? Kto z nas nie wyobrażał sobie, kim będzie nasze dziecko w przyszłości. Chyba nie ma rodzica, który nie snułby planów, co do przyszłości syna lub córki. I nawet jeśli jest świadomy, że to tylko jego marzenia, to zdarza się, że później patrzy na swoje dziecko z niechęcią myśląc: „Nie na takiego cię wychowałem”.

Ale może od początku
Patrzysz na długie palce córki i myślisz: „A może będzie pianistką” i zapisujesz na naukę gry na pianinie. Mówisz o swoim ośmioletnim synu: „On chciałby zostać inżynierem, już teraz o tym mówi. Cały czas rozwiązujemy z nim zadania z matematyki.”
Marzy ci się kariera sportowa syna. Zakładasz, ze pokocha piłkę nożną i będzie sławny niczym Lewandowski. Wozisz na treningi, grywacie w piłkę, kiedy tylko nadarza się ku temu okazja.

Takich rodziców można spotkać wszędzie
Stawiają oczekiwania swoim dzieciom będąc przekonanymi, że ich ambicje są tożsame z marzeniami ich pociech. Przecież tak cudownie zostać sławnym piłkarzem, wybitną pianistką, czy inżynierem. Bycie KIMŚ to recepta na lepsze życie, łatwiejsze. Bo przecież, jeśli moje dziecko może coś osiągnąć, ma szansę, niech z niej koniecznie skorzysta. Ja takiej szansy nie miałam/nie miałem.

I nagle patrzysz z rozczarowaniem na swoje dziecko, które rezygnuje z wszystkiego, co mu oferujesz. Płacze, że nie chce iść na lekcje muzyki, czy trening. Jest nerwowe, rozdrażnione i jednak zahukane chcąc dogodzić rodzicom, tak by byli z niego zadowoleni. Nie potrafi powiedzieć, co lubi robić, wie za to świetnie, co robić, by jego rodzice to lubili.

O oczekiwaniach najczęściej mówi się z początkiem roku szkolnego.
To wtedy chcemy zapisać dzieci na konkretne zajęcia dodatkowe. Myślimy, czy zajęcia z matematyki, czy tenis, a może jeszcze akrobatyka, taniec, balet, szkoła muzyczna? Nie chcemy niczego przegapić, pominąć żadnej z ukrytych umiejętności dziecka. Tyle tylko, że gdy ono odrzuca wszystko, co mu proponujemy, nie wykazuje zainteresowania żadnym z zajęć dodatkowych i mówi, że chciałoby chodzić na kółko teatralne, jesteśmy pełni żalu i rozczarowania. Kółko teatralne, po co i na co to komu?

Dlatego, by nasze dziecko nie sprawiło nam zawodu, spójrzmy na nie jak najbardziej obiektywnym okiem. Oceńmy jego potencjał i możliwości. Jeśli nie lubi zbytniej aktywności, nie oczekujmy, że nagle pokocha bieganie po bieżni. Jeśli nie ma fizycznych predyspozycji do zostania baletnicą, nie czyńmy jej na siłę. Rozmawiajmy z dzieckiem i pytajmy, na jakie z proponowanych zajęć chciałoby chodzić, a gdy nie wybierze żadnego, nie róbcie z tego tragedii, nie przyklejajcie łatki leniwego dziecka bez ambicji.

Oczywiście nie chodzi tu o odpuszczenie, zostawienie dziecka samemu sobie. Proponujcie, zmieniajcie zajęcia. Chodzi na zajęcia z pływania, ale widzisz, że sportowcem nie będzie? Więc może poszukajcie zajęć z informatyki, a basen traktujcie jako sposób na aktywność.
Pamiętajcie również, że po pierwsze dziecko czerpie z nas przykład. Jeśli my już niczego od siebie nie oczekujemy, zakładamy kapcie i leniwie snujemy się po domu, to nie oczekujmy, że nasze dziecko będzie tryskającym radością i energią chłopcem, czy pełną pasji dziewczynką.

Nie mówmy, że dziecko nas zawodzi. Kochajmy bezwarunkowo, w ten sposób damy mu poczucie własnej wartości, które pozwoli mu sięgnąć po najwyżej stawiane sobie cele. A czy będą one właściwe i spełniają nasze ambicje? To akurat jest zupełnie bez znaczenia.