Laktacyjne terrorystki, zostawcie mnie w spokoju! Nie karmię piersią z wyboru i nie mam wyrzutów sumienia

Niektórym chyba trzeba głośno powiedzieć, że nie ma obowiązku karmienia piersią. Matki mają swoje powody – najczęściej jest to niechęć do samej fizjologii karmienia, innym razem możliwość swobodnego dysponowania swoim czasem. Jednak to, co najbardziej smutne – dla tych kobiet nie znajdziemy porad jakie mleko najlepiej wybrać czy jak zatrzymać laktację. Możemy za to spotkać falę krytyki i wpędzanie w poczucie winy.

Na oddziale położniczym właściwie stosunek do mojej decyzji był obojętny – dostałam lek na hamowanie laktacji, choć przyznam, że ordynator kręcił nosem („nasz szpital jest przyjazny dziecku, a to pani fanaberia!”), ale prawo było po mojej stronie. Na wyjście dostałam również receptę na ten lek.

W największe osłupienie wprowadziła mnie jednak położna laktacyjna, która udzieliła mi wielu porad jak karmić sztucznie dziecko, jak radzić sobie z nawałem, obrzękiem piersi itd. Dała mi nawet swój prywatny numer telefonu w razie problemów czy dodatkowych pytań. Z perspektywy czasu myślę, że personel był tak empatyczny i pomocny, ponieważ widział, że moja decyzja jest w pełni świadoma i przemyślana.

Dlaczego ja nie chciałam karmić piersią? Z wielu powodów i nie umiem ich nawet podzielić na ważne i mniej ważne. Przede wszystkim jestem za równouprawnieniem w rodzicielstwie. Wychodzę z założenia, że nosząc w sobie dziecko przez 9 miesięcy samo nie karmienie piersią nie zmniejszy mojej roli jako matki czy nie zaburzy relacji na linii matka-dziecko. Dążyłam do tego, aby po urodzeniu role matki i ojca wyrównały się. A to pozwalało mi i ojcu dziecka wystartować wspólnie z punktu zero w budowaniu więzi z dzieckiem. Nie chciałam też być w jakimś sensie „uwiązana”.

Gdzie tu wygoda? Nie wspomnę już o aspekcie finansowym – mleko kosztuje niemało. Kolejnym argumentem jaki słyszałam to próżność. Przytyłam w ciąży i moje piersi również zwiększyły się o parę rozmiarów. Proszę mi wierzyć, że bez karmienia i tak straciły na wyglądzie dość znacznie.

Jakie widzę plusy w karmieniu butelką? Przede wszystkim to, że ktoś może mnie zastąpić, gdy mam coś ważnego do załatwienia lub po prostu jestem zmęczona. Druga sprawa to pewność co dokładnie je moje dziecko, jaki jest skład mieszanki, ilość spożywanego pokarmu na dobę itd. Kolejnym plusem jest swobodne karmienie w miejscach publicznych bez niechcianych i męczących spojrzeń ze strony otoczenia. To tylko kilka głównych powodów.

To trochę dziwne, bo innym razem te same kobiety potrafią powiedzieć „jakby chciała to by karmiła, to kwestia nastawienia”. Nie zgodzę się, ja nie chciałam, a nawał miałam przez długi czas (miesiąc), mimo przyjmowania leków. Myślę, że drogą do sukcesu w macierzyństwie jest to, aby być szczęśliwą matką. Świadomą i pewną swoich decyzji. Tylko wtedy ten projekt może się udać. Róbmy tak jak czujemy, dopóki nasze zachowania nie zagrażają zdrowiu czy życiu dziecka. I szanujmy inne matki. Z ich wartościami i przekonaniami.