„Samotność z brzuchem boli podwójnie”. To nie jest tekst o samotnych matkach

Właściwie, to rok po ślubie już bardzo chcieliśmy, ale staraliśmy się o kredyt na własne cztery kąty, mieliśmy niepewną sytuację w pracy – czyli jak wielu Kowalskich w tym kraju. W końcu udało nam się poustawiać życie na ile to było możliwe, już nie mogliśmy się doczekać. Najpierw zrezygnowaliśmy z antykoncepcji, było jeszcze trochę spraw do załatwienia, ale postanowiliśmy, że zostawimy to losowi. Kiedy przez 7 cykli nic się nie działo, zaczęliśmy naprawdę przebierać nogami i starania nabrały tępa. No i się udało.

Starania? Najpierw poronienie i panika, nie byliśmy już tacy młodzi. Potem pierwsza ciąża i pierwsze rozczarowania.

Wszystko było dawno ustalone, oboje czekali na ten dzień i „ten dzień”, tak jak myśleli, zmienił wszystko w ich życiu. Jednak zmieniło się zupełnie nie tak jak przypuszczali.

Potem płakałam, gdy już ledwo idąc do domu po zajęciach, on dzwonił, że właśnie wrócił i opowiadał jaki to miał koszmarny dzień. Nigdy po mnie nie przyjechał, nie wyszedł nawet na przystanek.

Tym razem zrobił się wylewny. Nie hamował się, by powiedzieć, że nie chce dziecka, że nie jest na to gotowy, że nie pójdzie ze mną do lekarza na USG – bo nie chce. A mi pękało serce, nikt nie pytał mnie czy jestem gotowa, czy sobie radzę.

Było coraz trudniej. Już go nie tłumaczyłam, a jego słowa odbijały się bez końca w mojej głowie. Był przy porodzie, przez parę tygodni wydawał się być szczęśliwy. Potem uciekł całkiem w swój świat. Nie chciał nawet wychodzić z Leną na spacer.

Zastanawiamy się nad separacją. Nie żyjemy razem. On mówi, że nie chciał takiego życia, że widocznie nie był jeszcze gotowy. Ja muszę być.

Wielka huśtawka. Raz szczęście, gdy zobaczył wydruk z USG, potem frustracja. Gdy Stefa zaczęła się ruszać, zaczął mnie omijać. Gdy prosiłam go, by dotknął brzucha uciekał jak oparzony. "Nie chcę" – mówił, nie potrafiłam tego zrozumieć.

Przy kolegach wypinał pierś do przodu, przy mnie wyglądał jak zbity pies.

Pamiętam, jak kiedyś poprosiłam go by przywiózł mi ciastko z fast fooda, miałam na nie ogromną ochotę. Żartujesz? – odfuknął. Parę tygodni później, przywiózł ciastko i oczekiwał za to nagrody męża roku. Nie chciał się angażować w żadne przygotowania. Ciągle uciekał z domu do biura, nie dzwonił.

Właściwie prawie wszystko zrzucał na mnie. Było między nami bardzo źle. Myślałam, że odejdę, ale wszystko się zmieniło po porodzie. Chyba po prostu przestał się bać, gdy zobaczył Stefę. Dziś między nami jest nieźle, ale nadal nie potrafię o tym wszystkim zapomnieć. Mam ogromny żal, nie wiem czy kiedyś mu to wybaczę. Samotność w ciąży była najgorszym doświadczeniem w moim życiu. Czy będziemy jeszcze szczęśliwi? Nie wiem.