„Nie bądź głupia, powiedz, że nie dasz mu córki, jak ci nie zapłaci”. Czyli rozwód po polsku

Z opieką nad dziećmi bywało różnie. Jedni robili z nich kartę przetargową, chcąc wymusić większe alimenty. „Nie bądź głupia, powiedz, że nie dasz mu dziecka, jak ci nie zapłaci, ile chcesz” mówiła koleżanka. Kiedy Anka tłumaczyła, że nie zależy jej tak na pieniądzach, co na kontakcie Lenki z tatą, znajome patrzyły na nią jak na stukniętą. „A on w ogóle będzie chciał się nią zająć? Teraz tak tylko gada, a później i tak cię z nią samą zostawi. Jak zadzwoni raz na dwa tygodnie, to będzie dobrze”- mówiły.

Kiedy mama Anki usłyszała o pomyśle naprzemiennej opieki złapała się na głowę. „Tego jeszcze brakowało!” to wszystko, co usłyszała. Adwokat mówił, że zna dwie, może trzy sprawy, gdzie rodzice w tej kwestii się dogadali, ale z tego co słyszał w jednym z przypadków i tak zaczęło się szarpanie i bieganina po sądach. „Niech pani to przemyśli. Lepiej od razu wszystko ustalić, niż później odkręcić to, co sąd przyklepie”.

W końcu dogadali się. Lenka miała tydzień z weekendem spędzać u jednego z nich, a następny tydzień u drugiego. Wakacje podzielili po połowie. Święta podobnie. Lenka ma dwa domy. Jeden u mamy, drugi u taty. Dwa pokoje, dwie szafy z ciuchami. Powiedzieli jej, że oczywiście może sobie przenosić swojej rzeczy, jak się jej podoba. „Wiedziałam, że nie jest jej łatwo. Pięć lat i takie zmiany, z drugiej strony byłam pewna, że szybko sobie poradzi z tą nową sytuacją”.

Na początku Lena dzwoniła do mamy, później Anka walczyła z sobą, żeby nie pisać sms-ów, nie dopytywać, czy z córką wszystko dobrze. Płakała w poduszkę wieczorem nie mogąc jej przytulić. Kiedy po pierwszym tygodniu spędzonym u ojca zobaczyła córkę uśmiechniętą, popłakała się. „Każdy kolejny tydzień był łatwiejszy. Nauczyłam się wykorzystywać czas, który miałam. Zaczęłam biegać, chodzić na basen. Wyszłam nawet do kina z przyjaciółką. Cieszyłam się na ten czas wolny.”

Kobieta najpierw usłyszała od swojej matki: „Co z ciebie za matka? Oddajesz dziecko, żeby się szlajać po mieście. W głowie się już zupełnie poprzewracało. To dziecko nie ma w ogóle mamy, żeby facet się zajmował córką?!?”. Anka mówiła wtedy, że ten facet jest jej ojcem i że ona zajmuje się tyle swoim dzieckiem, ile on. „Lenka nie jest moją własnością, jest też jego córką” – powtarzała, ale na niewiele to się zdało.

Później usłyszała od znajomej: „Nie tęsknisz za córką, nie martwisz się, czy wszystko ok?”, nie bardzo rozumiała te pytania. Siedziały w knajpie przy drinku, koleżanka zostawiła córkę z mężem, a jej się pyta, czy się nie martwi? Jasne, że myśli, co u Leny, ale już po kilku tygodniach nie zajmuje to jej głowy przez cały czas. Zwłaszcza, że widzi, iż Lenka świetnie sobie radzi z nową sytuacją. Śpi spokojnie, jest wesoła, czasami tylko żałuje, że nie zabrała jakieś sukienki lub zabawki od taty. Anka nie rozumie komentarzy niektórych osób w stylu: „Wiedziałaś, jak się ustawić. Zazdroszczę ci, że nie musisz cały czas biegać z dzieckiem.” To te, które słyszy, ale wie, że są też inne:

„Dziwię się jej, zostawić dziecko z ojcem, jak tak można?”

„Nigdy w życiu bym mojego dziecka nie oddała ojcu, gdybym się rozwiodła”

„Trzeba nie mieć serca, żeby przez tydzień nie widzieć dziecka”

„Nie ma co się dziwić, pozbyła się męża i dziecka za jednym razem. Ma czystą kartę.”

Docierają do niej strzępki rozmów, które cichną, gdy przechodzi. Chce się jej krzyczeć ze złości. Bo co oni mogą wiedzieć o podjęciu takiej decyzji.Opieka naprzemienna piętnuje kobietę. Czyni z niej egoistkę bez serca, której nie chce się nawet dziecka wychowywać. „Zrobiła sobie dziecko, to niech się nim opiekuje” - powiedziała kiedyś koleżanka jej matki.

Dlaczego nie wytyka się palcami ojców, którzy godzą się na spotkania z dzieckiem co dwa tygodnie przez osiem godzin? Dlaczego wtedy żałuje się kobiety, mówi się o tym, jaka jest biedna, a mężczyznę wyzywa się od świń i chamów bez serca? Dlaczego podkreśla się rolę ojca w wychowaniu dziecka, ale kiedy już ma on zająć się synem lub córką, to lepiej oddać dziecko matce? Dlaczego tak oczywiste jest, że tylko matka potrafi dobrze zająć się swoim dzieckiem? Te pytania rozbrzmiewają w głowie Anki, kiedy widzi karcący wzrok sąsiadki. Zakupy robi w innym sklepie, bo nie mogła znieść wymownych uwag ekspedientki: „A co, Lenka ZNOWU u taty?”

Anka wie, że z byłym mężem podjęli słuszną decyzję, że Lena mając oboje rodziców na dłużej niż dwa dni w tygodniu jest szczęśliwa. Cieszy się, że ma tydzień dla siebie, że zbiera siły i energię by przez kolejne siedem dni cały możliwy czas poświęcić córce. Nie może tylko pogodzić się z tym, że większość ludzi wokół ma na ten temat zupełnie inne zdanie.