Poroniła kolejną ciążę przez stres, mówi "To praca zniszczyła mi zdrowie". Dlaczego się na to godzimy?

Jest grudzień 2014. Marta – po dziesięciu latach pracy – składa wypowiedzenie. Szefowa nie zwalnia Marty z obowiązku pracy, ale odsyła „karnie" do działu administracji.
„To bezprawne" Marta słyszy od przyjaciół. Ale nic nie zrobi. Za szefową stoi cały zarząd.
Zdjęcia Marty z tamtego czasu? Mało. Na tych nielicznych jest blada, ubrana szaro-buro. Syn? Głównie z nianią.

Jest sierpień 2015. Marta rusza z własną działalnością. Na początku pracowała na umowę o dzieło. Ale ma już sporo zleceń.

„Też chcę rzucić tę nieznośną robotę" opowiada Marcie przyjaciółka. Praca w dużej, polskiej firmie. Średnio dziesięć godzin na dobę. Często w weekendy.

Marta: dziś już po prostu sekundy nie wytrzymałabym w takiej pracy. Ale do tego trzeba dojrzeć.

Bywają dobre korporacje
Oczywiście, że tak. Mój znajomy pracuje w firmie gdzie mają oddzielne pomieszczenie, gdzie mogą odpocząć na hamakach – to duża międzynarodowa korporacja. I nikogo to nie dziwi, że ktoś w ciągu dnia chce odpocząć. W innych jest siłownia, basen. Albo super fajna kuchnia, gdzie można porozmawiać.

Absurdalne zalecenia
To znaczy nie rozumiem dlaczego mam odhaczać kartę punktualnie o dziewiątej. A jak spóźnię się chwilę, muszę siedzieć w pracy pół godziny dłużej. Nikt natomiast nie liczył mi wieczorów spędzanych nad laptopem. Czy służbowych spotkań, które kończą się długo po 17.00.

Życie zależne od humoru szefa
Jestem dorosłą kobietą i naprawdę nie interesuje mnie, że moja szefowa pokłóciła się wczoraj z mężem, ma problemy z dzieckiem czy wstała lewą nogą. Moja wstawała lewą nogą regularnie. Urządzała wtedy spektakularne zebrania, żądała raportów, rozliczała ludzi z ich obowiązków. Czułam się jak w podstawówce i liceum, gdy wściekła wychowawczyni wpadała i robiła niezapowiedzianą klasówkę. Co to za cyrk właściwie?

Nieustającą kontrolę
Sprawdzany mail (naprawdę nie prowadziłam erotycznych dyskusji z mężem przez służbowego maila), blokowany Facebook. Pytania: „gdzie wychodzisz?" „na kiedy to zrobisz?" powtarzane milion razy. Po pierwsze dorosły człowiek wykonuje swoje obowiązki, bo dostaje za to pieniądze. Po za tym skoro jestem rozliczana z efektów mojej pracy to nie mam ochoty po drodze odpowiadać na setki pytań.
I tak, naprawdę musiałam czasem zadzwonić do syna, do niani– to dawało mi poczucie bezpieczeństwa i pracowałam efektywniej. To pracownicy mają problem z samodyscypliną czy pracodawca ma obsesję kontroli, która jest często niszcząca? Zabija kreatywność i energię.

Brak szacunku i popisywanie się władzą
„Jakim prawem tak się do mnie odzywasz?, „JA sobie tak życzę". „JA zdecydowałam inaczej". Prawda jest taka, że w nowoczesnych firmach traktuje się podwładnych jak partnerów. Ktoś potrafi zarządzać, ktoś jest specjalistą w danej dziedzinie. Obowiązuje nas wzajemny szacunek. Niestety, ludzie niepewni, o niskim poczuciu własnej wartości potrzebują władzy, żeby poczuć się lepiej.

Brak podwyżek i gratyfikacji
Jeśli daję z siebie wszystko i pracuję na 120 procent– oczekuję docenienia. A nie słyszenia ciągle, że jest kryzys, ciężko. Szczególnie, że wiem, ile zarabia szefowa, jakie są dochody firmy (bo przyjaźnię się z księgową). Po prostu wiem ile wkładam. Ile na mnie zarabiają, a ile dostaję z tego ja.

Zmienianie się w małe dziecko
Psioczymy w kuluarach, na zebraniu siedzimy cicho. Chociaż jesteśmy dorośli. To jest wybaczalne do 30-tki. Potem staje się po prostu śmieszne. Masz 35 lat, patrzysz w lustro i myślisz: czy naprawdę dziś dałam się zmieść z powierzchni ziemi i nawet nie zareagowałam, bo boję się, że nie będę mieć na przedszkole i ratę kredytu?

Tak, takie rzeczy dzieją się w niektórych firmach w Polsce. W efekcie wielu moich znajomych łyka psychotropy, wciąż musi odreagowywać na imprezach albo siłowni. To ludzie wiecznie spięci, zdenerwowani, którzy wyczekują weekendu jak zbawienia. Którzy tracą kontakt z rodziną, bo już nie mają na nią zwyczajnie siły. Albo potrzebują zwyczajnie na kimś odreagować.
Po cholerę my tak żyjemy?
Czasem z tchórzostwa.
Rzuciłam pracę pod koniec zeszłego roku.
Nie miałam żadnej alternatywy.

Co mnie do tego popochnęło?
Czasem potrzebujemy przełomów. Dzieje się coś, że rozumiemy, że szkoda życia na taką pracę. W moim przypadku była to śmierć mamy, a kilka miesięcy później poronienie. Pomyślałam sobie? Czy właśnie tak wyobrażam sobie kolejne lata? Życie w kieracie? Więzieniu chociaż bez pasiaka. Odpowiedź była prosta: Nie. Bo mi po prostu szkoda każdego kolejnego dnia.

Jest sierpień. Wiem co to znaczy o 10.00 iść ulicą i wypić kawę, bo akurat tak mi się podoba.
Nikt na mnie nie wrzeszczy, nie zależę od czyichś humorów. Nie żyję od poniedziałku do piątku. I nie nie wstydzę się spojrzeć w lustro, bo już nie pozwalam łamać sobie kręgosłupa.
Jestem wolna i zarabiam więcej.