Jestem najgorszą matką, a moje macierzyństwo stało się koszmarem. Strach o dziecko mnie paraliżuje

CIĄŻA
Nigdy nie chciałam mieć dzieci. Nie lubiłam ich. Mówiłam, że nigdy nie zostanę mamą. Pierwszą ciążę poroniłam w trzecim miesiącu. W drugą zaszłam trzy miesiące później. Nie chciałam tego dziecka, nie chciałam tej ciąży, mój mąż chciał.

Strach przyszedł jeszcze długo przed porodem. Bałam się, że nie donoszę ciąży. Kiedy nie czułam ruchów wpadałam w panikę, chciałam jechać natychmiast do szpitala i sprawdzić, czy z dzieckiem jest wszystko dobrze.

Lęk o dziecko nie zniknął po porodzie, wręcz przeciwnie, narastał. Spałam na siedząco. Kiedy szłam do toalety brałam córkę na ręce lub w wózku wstawiałam do łazienki, gdy brałam kąpiel. Budowaliśmy dom, a ja błagałam męża, żeby wybił drzwi między naszą sypialnią a sypialnią Oli. Drzwi nie ma, a mała do dziś śpi z nami.

STRACHY
Karmiłam ją piersią do półtora roku. Cały ten czas przed powrotem do pracy chciałam poświęcić tylko jej, być z nią na sto procent. Być mamą na każde zawołanie, jęknięcie.

Tymczasem moje macierzyństwo stało się koszmarem. Strach, który mi towarzyszy paraliżuje mnie. Kiedy była mała nieustannie się bałam, że coś się jej stanie. Że się zakrztusi, zachoruje. Wpadałam w szał, kiedy dotykała deski muszli klozetowej. Chciałam polać jej ręce wrzątkiem, żeby zabić zarazki. Dać jej klapsa, żeby zapamiętała, że w tym miejscu nie może niczego dotykać. Co chwilę myłam jej ręce. Wyparzałam zabawki po setki razy. Kiedy moja mama przyniosła Oli zabawkę – pluszową pandę na baterie, włożyłam ją do szybkowaru, żeby pozbyć się zarazków.

Czytam etykiety na wszystkim, co córce daję do jedzenia. Ograniczam chemię, na ile to możliwe, by nie miała nowotwora.

WYMAGANIA
Czepiam się wszystkiego. Tego, że się wybrudziła, że nie tak posprzątała zabawki, że krzywo narysowała domek, że źle nakleja naklejki. Wystarczy drobnostka, która da mi pretekst do zbesztania jej, pokazania, że wszystko co robi, robi źle, nie tak, jak bym chciała.

Pomyślałam, że jeśli moje życie ma tak wyglądać, że bycie matką to nieustanny strach przed najgorszym, to ja tak nie chcę żyć. Nie dam rady. Byłam wiecznie zmęczona, niezadowolona, wybuchowa, oschła i zasadnicza. Chciałam wytresować moją córkę jak najszybciej, tak by mnie nie rozczarowywała. By nie stała się jej krzywda. Myślałam, że nie mam w ogóle instynktu macierzyńskiego. Nie potrafiłam cieszyć się z tego, że jestem matką.

MATKA
Kiedy pewnego dnia spojrzałam na siebie w lustrze, w łazience do której uciekłam, by nie uderzyć mojej córki, zobaczyłam swoją matkę. Ten obraz mnie przeraził. Nie chcę być moją mamą. Moje dzieciństwo nie było szczęśliwe, nie mam żadnych dobrych wspomnień.

Widzę strach w oczach mojej córki, kiedy obleje się sokiem. Zamiera i czeka na mój wybuch wbijając we mnie swoje przerażone oczy. Jest rozważna i spokojna. Pyta mnie nawet, czy może iść się pobawić do swojego pokoju. Do takiego stanu ja ją doprowadziłam. Ola wyczuwa moje emocje, kiedy mam kiepski dzień, wstaję naminowana, nawet się do mnie nie zbliża. Z daleka mówi: „Cześć mamuś” i znika mi z oczu.

TRUPY
Przed pierwszą ciążą miałam fajne życie. Byłam wesoła, przesypiałam w samochodzie długie podróże nie bojąc się, że mąż spowoduje wypadek. Żyłam na luzie, choć może nie byłam zbyt lubiana, nie zabiegałam o ludzi. Każdego natychmiast poddawałam krytyce. Ale wąskie grono znajomych zupełnie mi nie przeszkadzało. Nie było mowy o jakichkolwiek lękach. Nie byłam nawet pedantką. Dziś, gdy chcę iść umyć ręce, muszę się powstrzymywać.

TERAZ
Psychoterapeutka powiedziała mi: „Złe matki nie przychodzą po pomoc”. Na terapię chodzę rok. Wyciągam swoje trupy i mierzę się z nimi. Walczę przede wszystkim o to, żeby zbudować zdrową relację ze swoją córką, uczę się tego. Uczę się okazywać uczucia, mówić o nich, choć nie przychodzi mi to łatwo. Powtarzam jej, że jest mądra i piękna. Chcę by miała poczucie własnej wartości. Coraz częściej udaje mi się być fajną wyluzowaną mamą. Wtedy Ola przytula się do mnie, mówi, że mnie kocha.