"Jak was nie ma, to jest jak aniołek”. Dlaczego pod twoją nieobecność dziecko jest grzeczniejsze?

A tam, gadanie. Jasne, moja matka już sobie trochę dodaje, twierdząc, że maluch jest u niej grzeczniejszy. Teściowa zawsze znajdzie sposób, żeby podważyć moje kompetencje jako rodzica. Jak nagle może przy niej samo się bawić, skoro w domu nie potrafi zająć się sobą dłużej niż dziesięć minut. Taki przypadek może dotyczyć także opiekunki: „Dziwna ta niania, płacę jej, a ona sugeruje, że źle wychowuję własne dziecko. Muszę się jej dokładniej przyjrzeć.”
Kiedy jednak sytuacja się powtarza i ponownie słyszysz uwagi w stylu: „Wolę się nim zajmować, jak ciebie nie ma”, coś w tobie pęka i:

Złym rodzicem jestem, oj złym, skoro moje dziecko tylko podczas mojej nieobecności potrafi dobrze się zachować. Co takiego robię źle, gdzie popełniam błąd? Niektórzy idą dalej i zastanawiają się, czy w ogóle nadają się na bycie rodzicem: „Skoro dziadki mnie wychowali, to wiedzą, co mówią.” Zachodzisz w głowę, jak zmienić sytuację, spędzasz więcej czasu w towarzystwie swoich rodziców, czy teściowej. Niani proponujesz, by została chwilę na kawie. Nic z tego, ciągle słyszysz dziecko: „Mamo podaj mi kubek” albo samą siebie: „Nie biegaj. Zostaw. Usiądź. Nie krzycz”. Załamujesz ręce.

1. Grzecznie energiczne
To co dla ciebie stanowi powód do frustracji i upominania dziecka nie musi być wcale męczące dla osoby, która się nim zajmuje. Jeśli są to dziadkowie, którzy raz na jakiś czas widza wnuki, to są wręcz szczęśliwi, że ich dom „ożył”, że tyle w nim gwaru i radości. No tak, gdyby tak dzieci zostawić im na miesiąc, twierdziliby zupełnie coś innego. Podobnie jak niania, która po kilku tygodniach jednak zmienia zdanie z: „Oj takie ruchliwe po prostu jest” na „Mam problem z jego upilnowaniem.”

2. Mniej wymagają
Dlaczego dzieci są grzeczniejsze u dziadków? Bo oni mniej od nich wymagają. Nie muszą sprzątać pokoju, same sobie nalać soku, ba – okazuje się, że dziadkowie pomagają się nawet ubrać i osobiście wynoszą rzeczy do prania, a niektórzy nawet karmią dość duże wnuki. Poza tym często, kiedy ktoś się opiekuje naszymi dziećmi, nie ma już nic więcej do zrobienia. Wy pewnie byście nie mieli fochów i byli wiecznie uśmiechnięci, gdyby ktoś wszystko za was robił.

3. Nie stawiają granic
Chcecie bajkę obejrzeć? Proszę bardzo. Nie chcecie dziś myć zębów? Nie ma problemu. Klasyka idealnego opiekuna, który na wszystko pozwala, na wszystko to, czego zabraniają rodzice lub gdzie stawiają ograniczenia. Często to „grzeczniejsze” zachowanie wynika z tego, że tam, gdzie dziecko zostawiamy po opieką, może ono więcej niż zazwyczaj. To nic, że później my musimy prostować pewne rzeczy, mówić, że jednak nie wolno, wychodzić na tych „złych” rodziców. To my nie dopuszczamy do wchodzenia nam na głowę, a tym, którzy się naszym dzieckiem zajmują ono na głowę wejść nie zdąży, bo wcześniej trafia pod nasze skrzydła.

4. Fascynuje inność
„No wiesz, on przez godzinę sam się bawił”, słyszmy i myślimy, jak to możliwe. A to zupełnie proste. Kiedy dziecko trafia na nowy grunt, w miejsce nawet to, w którym bywa, a które nie jest jednak jeszcze przez nie całkowicie poznane, to siłą rzeczy wszystko to, co nieznane zajmuje jego uwagę. Chodzi, bada, sprawdza. Dostaje jakąś dziwną rzecz do zabawy, choćby starą maszynę do pisania, którą potrafi bawić się przez pół dnia. I wtedy już nic nas nie dziwi.

5. Walka o uwagę
To chyba najważniejszy punkt, ale też najtrudniejszy do dojrzenia na pierwszy rzut oka. To my jesteśmy dla naszego dziecka najważniejsi. To nas kocha najbardziej i my stanowimy dla niego autorytet, dlatego tak bardzo zależy mu na naszej uwadze. Te jęczenia, krzyki, bieganie – wszystko to, co wywołuje jakąkolwiek reakcję z naszej strony, to po prostu sposób na to, byśmy przez chwilę skupili się tylko na naszym dziecku.