"Zajmijcie się swoim życiem! Dlaczego oceniacie macierzyństwo przez pryzmat moich zawodowych awansów?!"

Matka Polka z placu zabaw z trzyletnim Jakubem, pięcioletnią Zosią i siedmioletnim Kamilem. Jej marzenie, to trójka dzieci. Mówiła już o tym w ogólniaku. Skończyłyśmy szkołę średnią i każda rozjechała się w swoją stronę, a teraz stoimy naprzeciw siebie w naszym rodzinnym mieście patrząc z niedowierzaniem na dzieciaki bawiące się wspólnie. One zajęły się sobą, a my miałyśmy okazję porozmawiać.

Najpierw studia i kariera
Anka na studia pojechała do Warszawy. Politechnika i kierunek architektura – marzenie jej ojca, który miał prywatną firmę budowlaną. Ona zdolna jedynaczka, oczko w głowie taty nie buntowała się, poszła w wyznaczonym jej kierunku. Architektura okazała się jej pasją – ojciec miał nosa. Jedna z najlepszych studentek na swoim roku, ze świetnymi wynikami, której staż oferowały największe pracownie architektoniczne w Polsce.

Pierwsze dziecko i praca
Kiedy Ani pozycja w biurze projektowym była stabilna i mocna, oznajmiła swojemu szefostwu, że planuje zajść w ciążę. – Chciałam być w porządku, nie kłamać, rzucać zwolnieniem. Uprzedziłam, że będziemy starać się o dziecko i zaznaczyłam, że jeśli tylko zdrowie mi pozwoli będę pracować jak najdłużej. Tak się złożyło, że Anki ciąża należała do wzorowych.

Druga ciąża i depresja
Między kolejnymi projektami, pomysłami i wspinaniem się po awansowych szczeblach Anka zaszła w ciążę po raz drugi. – Chciałam mieć drugie dziecko, choć może nie tak szybko. Ale stało się. Szybko się zorganizowaliśmy. Magiczny trójkąt ja, opiekunka i mój mąż. Dzieliliśmy się opieką nad synem, czasem pracy, a Andrzej i pani Basia dodatkowo sprawiali, że miałam kiedy odpocząć przed kolejnym porodem.

Andrzej widział, co się ze mną dzieje. Kocham moje dzieci, opiekowałam się nimi, ale straciłam iskrę w oczach. Trafiłam na terapię z powodu depresji. To moja terapeutką uświadomiła mi, że mit matki idealnej to fikcja, że w dzisiejszym świecie, kiedy od kobiety wymaga się nie tylko bycia świetną matką, ale także fantastycznym pracownikiem, kucharką, sprzątaczką i kochanką. Zdałam sobie sprawę, że nie da się tego wszystkiego połączyć. Ustaliłyśmy wspólnie moje priorytety. Była to praca i dzieci. Praca, która jest moją pasją i dzieci, które są moją wielką miłością.

Zmiany zawodowe i trzecie dziecko
Zaczęliśmy z mężem zastanawiać się na własnym biurem projektowym. Klienci nas znali, nasze nazwiska stanowiły już wartość samą w sobie. Zaryzykowaliśmy z bardzo dobrym skutkiem i… jeszcze cięższą pracą. Kamil i Zośka w ciągu dnia byli z nianią, popołudniami dzieliliśmy się obowiązkami. Natomiast weekendy były święte. Co ważne, kiedy mówiliśmy klientom: „Niestety w sobotę i niedzielę nie pracujemy, to nasz czas dla dzieci i rodziny”, oni ze zrozumieniem kiwali głową. Każdy przyzwyczaił się, że dla nas dni wolne to prawdziwa świętość. Ci, którzy nie rozumieli przestali być naszymi klientami.

Kiedy własna działalność się rozwijała, gdy Ania z Andrzejem mogli pozwolić sobie na zatrudnienie pracownika, doszli do wniosku, że nie ma, co czekać i zdecydowali się na trzecie dziecko. – To było nasze wspólne marzenie. Nigdy nie miałam problemów z zajściem w ciążę. Co więcej, Kamil szedł już do przedszkola, co znacznie ułatwiało opiekę nad dziećmi w ciągu dnia. Niestety tym razem ciąża nie należała do łatwych. – Musiałam leżeć przez kilkanaście tygodni, do perfekcji opanowałam pracę na komputerze w pozycji leżącej – wspomina Ania.

Dzisiaj Kamil jest w szkole, Zośka z Jakubem jeszcze w przedszkolu. Patrzę na nich bawiących się na placu zabaw i słucham ich matki.