Nikogo nie zmusisz do przyjaźni. Czy mamy prawo wtrącać się w życie naszych dzieci?

Mamy nadzieję, że wianuszek przyjaciół uczyni nasze dziecko w oczach innych kimś wyjątkowym, kimś, z kim warto spędzać czas. Akceptowane przez grupę daje nam rodzicom pewność, że poradzi sobie w życiu, bo rówieśnicy je lubią. Zakładamy, że podobnie będzie w dorosłym życiu. Nie ma, co ukrywać, że tym lubianym żyje się łatwiej. Zawsze obok siebie mają ludzi, rzadko odczuwają samotność, mają, przed kim się wygadać, z kim się pobawić.

To nasze wyobrażenie. Nasze marzenie, które zderza się z rzeczywistością. Wiadomo, że dzieci są różne, Są te przebojowe, ale też nieśmiałe. Są takie, którym nie zależy na tysiącu przyjaciół, mają wybraną grupę rówieśników, z którymi się bawią i których towarzystwo akceptują.

Pytań nie ma do końca. Po pierwsze dlatego, że nie mamy zupełnie wpływu na to, z kim zaprzyjaźni się nasze dziecko, czy dobrze (według naszego mniemania) wybierze, czy nie trafi na kogoś, kto będzie je wykorzystywał. Kazał sprzątać po sobie zabawki, bić się z innymi, uczył brzydkich słów.

Nie ma w sumie, o co się martwić, bo te pierwsze przyjaźnie są tymczasowe. Często kończą się wraz z nastaniem wakacji i po powrocie do przedszkola dziecko przyjaźni się już zupełnie z kim innym. Oczywiście są od tej zasady wyjątki. U mojego syna w przedszkolu były dziewczynki, które przyjaźnią się już od kilku lat, oczywiście przyjaźń ta wspierana jest w dużym stopniu przez rodziców, którzy umożliwiają im spotkania.

I nagle trach. Płacz, lament. Na początku nie wiesz za bardzo, o co chodzi. Córka wraca ze szkoły, wchodzi do domu, rzuca tornister, jak nie ona, trzaska drzwiami, a kiedy wchodzisz do jej pokoju, widzisz, jak zanosi się łzami. „Jak ona tak mogła, mamo?” słyszysz. „Jak ona mogła?!?” pada pełne żalu, ty nadal zupełnie zdezorientowana przytulasz córkę próbując w głowie poskładać myśli. „Kochanie, powiedz, co się stało”, próbujesz zyskać na czasie. I nagle zalewa cię potok słów, że Anka, że Kaśka, że one teraz razem. Że ona już nie chce siedzieć z twoją córką, bo inna dała jej bransoletkę, że dziś ona tylko z tamtą chodziła na przerwie.

I nagle słyszysz: „Mamo, ja już nie mam przyjaciółki, jak ja jutro pójdę do szkoły”. Wszystkie wizje zemsty, które przez chwilę rozbłysły w twojej głowie giną. Odzyskujesz jasność umysłu. Co to da, jeśli się wtrącisz? To sprawa między twoją córką a tamtą dziewczynką. Nikogo do przyjaźni nie zmusisz. Może jedynie być ci smutno, bo twoja córka cierpi.

Ale nie zapomnij powiedzieć też swojej córce, że przyjaźń jest jedną z tych najpiękniejszych rzeczy, których możemy doświadczyć. Pozwól się jej wypłakać i wierzyć, że gdy zaufa kolejnej osobie nie zostanie odrzucona. A jeśli nawet tak się stanie, to wyjdzie z tego silniejsza, mądrzejsza. Każdy znajduje przyjaciela. Ona swojego z pewnością też znajdzie, wiedząc, że po pierwsze ma go w tobie.